Co z tego potem wynika? Powiem, co wynika dla kobiet, i co wynika dla mężczyzn.

Kobiety, tak jak wspominałam wcześniej, powielają relację z jednej strony z nieobecnym ojcem, z drugiej sposób funkcjonowania swojej matki. Czyli takie poświęcanie się, bycie męczennicą rodziny, która niby nie oczekuje nic w zamian, działa bezinteresownie. Ale jest też rozgoryczona, pełna żalu. Chciałaby, żeby ktoś okazał jej wdzięczność, ale ponieważ jest tak przepełniona żalem, że często niemiła dla innych, to nikt jej tej wdzięczności nie ma chęci okazywać. Główny problem jest taki, że jest nieasertywna i nie stawia granic. Nie szanuje sama siebie, podejmując działania, które być może będzie czuła, że są dla niej upokarzające, ale i tak to robi, no bo przecież musi. Taka jest rola matki. Tak robiła jej matka, jej babcia, i tak było zawsze. 

Przykładowo przed świętami szoruję podłogi, myję ściany, odkurzam, piorę, prasuję, piekę, gotuję przez miesiąc. Jestem totalnie wykończona w Święta, nikt mi zupełnie nie pomaga. Jestem również wściekła. Siadam do Wigilii ostatkiem swoich sił. Jedyne, o czym wtedy marzę, to po prostu iść spać. Ale ponieważ jest Wigilia, a ja się przygotowywałam na to od miesiąca, to nie mogę iść spać. Muszę tam siedzieć, obsługiwać ludzi i radośnie brać udział w rozmowach. Wszyscy są zadowoleni, a ja się czuję tragicznie, więc często mogę reagować złością na wypowiedzi innych osób. Potem, ten sam schemat powtarza się w kolejnym roku, i w następnym, i w następnym. Można tak żyć przez dziesiątki lat. Tak naprawdę często w rodzinie nikt absolutnie tego nie oczekuje, ale ta kobieta co roku się poświęca, daje z siebie wszystko, jest wykończona. Święta zamieniają się w karykaturę. Zamiast być odpoczynkiem i radością, są po prostu jedną z największych męczarni z całego roku. To jest wzorzec, jaki mają w głowach zakodowany kobiety i one w ten sposób funkcjonują w relacjach, które same tworzą w dorosłości. Zaczynają od poświęcania się, od walki o to, żeby zasłużyć na miłość, na szacunek, na aprobatę ze strony tej drugiej osoby. W ogóle na zainteresowanie. Jeśli to nie spotyka się z wdzięcznością, to mogą być pełne żalu. Z automatu są średnio atrakcyjne dla drugiej osoby, z którą próbują stworzyć związek.

Spójrzmy teraz z drugiej strony – ze strony męskiej. Facet, który doświadczył takiego właśnie wzorca, małżeńskiego, patrząc na swoich rodziców, gdzie ojciec jest nieobecny, matka depresyjna i poświęcająca się oraz nieasertywna, nie stawiająca granic i niewymagająca niczego od męża, to zauważcie, że taki wzorzec wydaje się być tragiczną pułapką. Małżeństwo może się wtedy kojarzyć z zakończeniem życia. Trwaniem obok drugiej osoby właściwie nie wiadomo po co, z którą nic nie łączy, bo wzięliśmy ślub. Wszystko, co dobre, kończy się w momencie wejścia w związek małżeński. W sumie nie ma co się dziwić, dlaczego tak wiele osób chce uniknąć ślubu, skoro ma tak straszne skojarzenia. 

Myślę, że jedna rzecz liczy się z męskiego punktu widzenia. Ta depresyjna matka zakodowana w głowie to jest osoba, której najprawdopodobniej często nie dało się zwrócić uwagi. Nie dało się jej też stawiać granic, no bo skoro była taka przepełniona żalem i rozgoryczona, to prawdopodobnie na wszelkie zwrócenie jej uwagi czy upomnienie, reagowała nieadekwatnymi, negatywnymi emocjami, być może zalewała się łzami i wzbudzała poczucie winy w innych osobach. Bo się czuła wtedy autentycznie skrzywdzona. Jeżeli mężczyzna doświadczył takiego wzorca, że jak się postawi asertywnie kobiecie granicę, to prowadzi to do jakiejś strasznej katastrofy emocjonalnej, to jak chce postawić granicę nie będzie tego robił wprost. Z tego bierze się często wzorzec, że mężczyzna chcąc wycofać się z relacji, zamiast powiedzieć wprost, “kończymy to”, to tę relację sabotuje, wycofuje się cichaczem, jest coraz dalej. Nawet jeśli nie chce się wycofać, to kiedy ma jakiś problem, to zamyka się w sobie, zaciska zęby i nie mówi nic. Odsuwa się emocjonalnie, na co partnerka reaguje negatywnymi emocjami, próbuje się do niego “dobijać”, co jeszcze pewnie pogarsza sprawę. Wtedy z jego punktu widzenia, ona zachowuje się tak, jak ta matka w dzieciństwie, która była przepełniona żalem i goryczą. To potwierdza w jego głowie, że takie są właśnie kobiety.

Zobaczcie co się stanie, kiedy spotka się kobieta i mężczyzna, którzy w swoich dzieciństwach doświadczyli takiego właśnie wzorca związku o którym opowiadałam. Nieobecny mentalnie lub fizycznie ojciec i przeciążona matka, która pełniła rolę rodzica, obsługiwała gospodarstwo domowe i jeszcze często zarabiała pieniądze. Kobieta się poświęca, mężczyzna czuje się w potrzasku, nie ma prawa do stawiania granic – w jego mniemaniu – więc ich nie stawia. Nie jest asertywny, w związku z tym ma poczucie, że w tej relacji wszystko musi robić wbrew sobie. Wiele rzeczy musi robić wbrew sobie, co oczywiście z dnia na dzień powoduje coraz większą niechęć do bycia w takim związku. Ponieważ nie może asertywnie powiedzieć, że “kończymy to”, oraz nie może asertywnie powiedzieć, że “może poszukajmy rozwiązań w tym i w tym obszarze”, to cichaczem wycofuje się i zaczyna sabotować tę relację, raniąc tę kobietę z którą stworzył związek, lub próbował stworzyć związek. Ona zrozpaczona myśli sobie, że “coś ze mną nie w porządku, że kolejny facet mnie odrzucił”.