Róża w głębi wierzy, nieświadomie, że gdyby ktoś ją poznał tak naprawdę, to właśnie zorientowałby się, że ona nie zasługuje na miłość. Zorientowałby się, jak jest beznadziejna. Dlatego uważa, że opłaca się być w relacjach z osobami niedostępnymi, bo wtedy nie ryzykuje, że ktoś ją pozna. Osoby te w ogóle nie chcą zbliżać się do Róży i nie są jej ciekawe. Tak jest właśnie z Mariuszem. Nie chce poznać Róży, więc ona nie musi się obawiać w tej relacji, że on zorientuje się, jak jest beznadziejna. Róża paradoksalnie w tej relacji czuje się bezpieczniej, bo musi typa ścigać, a nie on ją. Odwrotnie jest z Albertem. Albert jest zagrażający, ponieważ jest ciekaw tego, co u niej słychać, jak żyje, jak spędza dzień. Jest ciekaw Róży. Gdyby Róża go nie powstrzymywała, to mógłby ją poznać lepiej i wtedy by ją pewnie odrzucił. Wtedy zorientowałby się jak jest beznadziejna i odrzuciłby ją, co by potwierdziło, że Róża nie zasługuje na miłość. Tego obawia się najbardziej – potwierdzenia swoich strasznych przekonań o sobie samej, które tkwią w głębi niej. To mechanizm o którym ona nawet nie wie, że go ma. Róża boi się lub gardzi osobami, które są autentycznie nią zainteresowane, i z którymi rzeczywiście można by bez problemu stworzyć dobrą relację i byłoby to proste. Ta prostota jest podejrzana. Bo jeżeli nie zasługuje się na miłość, to nikt przecież nie może cię pokochać. Musisz odgrywać rolę, aby być kochaną. A odgrywanie roli jest strasznie męczące. Wyczerpujące. Dlatego wolimy wtedy ludzi niezainteresownych, bo przynajmniej nie trzeba się aż tak męczyć, odgrywając rolę. Trzeba ją odgrywać od czasu do czasu, gdy odrzucająca osoba, łaskawie zgodzi się na spotkanie. Co w tych głowach się dzieje, to przechodzi ludzkie pojęcie.

Róża ma w swoim otoczeniu dwóch mężczyzn. Jeden uciekający, unikający, niezainteresowany – dla niej atrakcyjny. Drugi dla niej nieatrakcyjny, ale ona jest atrakcyjna dla niego. Z tego po prostu wynika totalna breja emocjonalna. A najciekawsze jest to, że Róża sama sabotuje swoje szczęśliwe życie i dobry związek, który mogłaby stworzyć. Ona po prostu odrzuca ludzi, z którymi mogłaby stworzyć dobry związek.

Jeżeli chcemy stworzyć dobrą i konstruktywną relację, to musimy zaakceptować to, że osoba, której zależy, będzie dążyła do kontaktu. W dodatku często. Naszym zadaniem i naszym prawem jest stawiać granice, oczywiście w sposób asertywny, czyli z szacunkiem do siebie i tej osoby. Stawiać granice, czyli po prostu spotykać się wtedy, kiedy ja czuję, że chcę i potrzebuję, a kiedy nie ma na to miejsca w moim życiu, to nie spotykać się. Wtedy, tak naprawdę, możemy odróżnić osobę, której autentycznie zależy i z którą można by stworzyć fajny związek. Bo osoba, której zależy, będzie często dążyła do kontaktu, ale nie zareaguje agresją, gdy powiesz “dzisiaj nie mogę” albo “przez ten tydzień nie mogę się z Tobą widzieć”. Natomiast ktoś o niedobrych intencjach związkowych, prawdopodobnie zareaguje agresją wobec ciebie, gdy poczuje się odrzucony. Ktoś, komu zależy, po prostu da Ci prawo do tego, żebyś nie miała czasu lub chęci na spotkanie.

Myślę, że dobre relacje poznaje się po tym, że są przede wszystkim proste. Tu nie ma nic nieklarownego, jeśli obu osobom zależy na tym, żeby było ok. Natomiast, jeżeli coś się robi pogmatwane i przestajemy się orientować w tym, co jest tutaj dobre, co jest złe, czy jemu w ogóle zależy, czy nie zależy, czego on chce, a czego nie chce, to jest czerwona flaga i warto zastanowić się, czy chcemy w to brnąć.