Jeśli operujemy wymiarem lepszy-gorszy, to idealizujemy ludzi, którzy wypadają lepiej niż my, a deprecjonujemy siebie. A jeszcze bardziej deprecjonujemy tych, którzy wypadają od nas gorzej. Żeby dowartościować siebie, żeby podbić swoją wartość. Jeżeli ktoś jest naprawdę totalnie beznadziejny i poniósł okropną porażkę, a ja takiej porażki nie poniosłam, bo na przykład nie podjęłam takiego działania, to w tym wypadku wypadam lepiej. Nie jest ze mną aż tak tragicznie. Wtedy trochę bliżej mi do tych lepszych.

Oczywiście ten pomysł, na oś lepszość-gorszość i umieszczanie siebie gdzieś w rankingu oraz umieszczanie tam innych, to jest taki wymysł ludzi. Porównywać się można właściwie pod każdym kątem. Pod absolutnie każdym kątem. Zauważcie, że różnice między ludźmi wcale by nie były negatywne i nie trzeba by było ich ukrywać, czy udawać że ich nie ma, gdyby nie lepszość-gorszość. Na przykład, porównanie ras albo dzielnic w których mieszkają. Albo wykształcenia, krajów, z których pochodzą, zawodów które wykonują. Tu we wszystkim można się dopatrywać lepszości i gorszości. Porównywanie i dostrzeganie różnic wcale by nie było takie złe, gdyby nie to, że jedni ludzie muszą uznać – i często tak się dzieje – tych innych za gorszych. Na tym polegają konflikty między grupami ludzi i nietolerancja. To jest sedno nietolerancji. Nie, że nie uznaję różnicy, tylko nie dość, że podkreślam różnicę, to jeszcze widzę, że ta druga opcja jest gorsza od tej, którą ja reprezentuję. Nietolerancja tak naprawdę, opiera się na tym, że uważam, że inni (np. z innego kraju) są gorsi. Oni zagrażają, szkodzą, niszczą i reprezentują samo zło. Oni są gorsi od nas. Gdyby to kończyło się tylko na tym, że są inni w jakiś sposób, to by nie generowało konfliktu. Często dzieci postrzegają różnice. Dzieci się różnią między sobą, ale nikt nie jest gorszy. Gorszość pojawia się dopiero wtedy, kiedy dorośli im pokażą, że coś takiego istnieje. Przede wszystkim, na swoim przykładzie, porównując siebie samych, ale często też porównując swoje dzieci z innymi dziećmi. Zatem jeszcze raz to powiem, bo to jest moim zdaniem bardzo ważne: konflikty nie wynikają z tego, że ludzie są różni, tylko wynikają z tego, że różni ludzie, uznają tych drugich za gorszych. Stają się wobec nich wrodzy i nimi gardzą.

Wyobrażamy sobie, że ci lepsi są wyżej w jakiś sposób. Są wyżej na osi lepszość-gorszość, że ta oś jest osią pionową, a nie poziomą. Gorsi są na dole, lepsi są na górze. Lepsi są bliżej szczytu jakiejś góry, a gorsi są u podnóża. Jeśli popełnisz błąd, poniesiesz porażkę, to się staczasz w dół i jesteś wtedy gorszy. A jeśli zasłużysz, to wspinasz się w górę.

Wydaje nam się, że dążenie do lepszości, to jest dążenie na szczyt. Docieramy na ten szczyt, a im bliżej, tym więcej jest tam lepszych ludzi. Że ci ludzie, którzy dotarli na szczyt są lepsi. Jeśli chcemy być tacy jak oni, to też musimy iść na szczyt. A jeśli nie mamy motywacji by iść na szczyt, bo na przykład widzimy siebie jako gorszych, to wtedy utwierdzamy się jeszcze bardziej w tym, że jesteśmy gorsi. Ale to wymyślili ludzie, z tym dążeniem na szczyt i szczytem jako lepszością. Zobaczmy, co dla nas obmyśliła natura.