Po tym poznasz, że odpuściłaś, gdy czujesz spokój. Gdy myślisz sobie: a właściwie co to za różnica, co on robi, czego nie robi i z kim? Odpuściłaś, kiedy nie zastanawiasz się, czy może już zrozumiał albo co jeszcze mogę zrobić, żeby zrozumiał. Odpuściłaś, kiedy twoja ręka jest rozluźniona. Kiedy ty cała jesteś rozluźniona i czujesz często tak naprawdę ulgę. 

Wiecie, nam się czasami wydaje, że ktoś jest tak strasznie ważny w naszym życiu. Mimo, że to była na przykład toksyczna relacja. Wydaje nam się, że ten człowiek, który nas nie chce w ogóle, jest tak strasznie ważny. Kiedy jednak już sami sobie pozwolimy odpuścić, to możemy poczuć ulgę, że odpuściliśmy, że sami podjęliśmy decyzję, że to już starczy i że w ogóle on nam już nie przeszkadza, nie krzywdzi nas, nie niszczy, nie podcina skrzydeł. 

Bo na tym przecież polegają toksyczne relacje, że ktoś nam podcina skrzydła. Nie szanuje nas, deprecjonuje nasze emocje, nasze potrzeby. Zauważcie, że odejść to nie znaczy to samo, co odpuścić. Bo można odejść i nie odpuścić, albo można odpuścić i nie odejść. Jaka jest różnica? Może być tak, że odchodzę, rozstaję się z kimś, wywalam go ze swego życia, nawet kasuje wszędzie, na wszystkich mediach społecznościowych, komunikatorach, blokuje maila, ale i tak rozmyślam, że może kiedyś jednak on zrozumie. Może kiedyś jednak dojdzie do tego spotkania i okaże się, że on zrozumie, że on zostawi tą drugą, z którą jest teraz i zrozumie. Porównuję wszystkich innych ludzi do niego i widzę, że oni jednak nie są aż tak wspaniali. To nie jest aż tak idealne połączenie dusz. 

Zobaczcie, że wtedy niby człowieka nie ma w moim życiu od jakiegoś czasu, ale on nadal jest. W moich myślach, w moich nadziejach, w mojej przyszłości, tak naprawdę. Prawda? Ja go widzę w swojej przyszłości. Teraz go nie ma, ale myślę sobie, że on pewnie zrozumie i w tej przyszłości będzie, że on wróci. To znaczy, że nie odpuściłam. Nie ma go. Nie ma mnie w jego życiu fizycznie, ale nie odpuściłam. Nie czuję spokoju. Daleko mi do spokoju.

Może być też oczywiście odwrotnie, że nie odeszłam i ktoś nie odszedł, ale odpuszczam. Są przecież takie sytuacje i to wcale nie rzadkie, że ludzie mieszkają ze sobą, ale właściwie to już są tylko współlokatorami, a nawet mniej niż współlokatorami. Bo współlokatorom często zdarza się ze sobą pogadać i zapytać, co słychać. A tym ludziom, którzy są parą – na zewnątrz uchodzą za parę, za małżeństwo – zapytać siebie nawzajem, jak ci minął dzień, w ogóle się nie zdarza. W relacjach takich, nie liczą się potrzeby tej drugiej osoby. Najczęściej jest tak, że jednej osobie zależy jednak, a druga po prostu jest totalnie obojętna. A mało tego, jeszcze często uważa, że wszystko jest w porządku. Nie słucha, bo nie chce słuchać, może nie potrafi, ale najczęściej nie chce. Na propozycje jakiegoś wspólnego rozwiązywania problemów, czy pójścia na terapię, reaguje negatywnie, odmawia, zbywa. Sam też nie szuka rozwiązań. Ludzie ci wtedy niby, że razem, ale tak naprawdę cholernie samotni. No chyba, że ktoś z nich wejdzie oczywiście w jakąś drugą, równoległą relację, romans, albo nawet w kilka naraz. No i zobaczcie, że można odpuścić. Można nie wyprowadzić się, nie rozstać, nie brać rozwodu, a odpuścić po prostu, na ile się da żyć swoim własnym życiem, zrobić sobie plan na przyszłość. 

Na przykład dziś nie chcę odchodzić, bo to dzieci, które mają lat 17, więc chcę odejść za rok, bo sobie wyznaczam taki deadline. Albo coś tam innego ich łączy, co by było trudno podzielić. Zrobię sobie Plan na moją przyszłość bez tego człowieka. Jakiś Plan nawet z deadlinem, do kiedy mieszkamy razem i kiedy się wynoszę chociażby, bo nie liczę na to, że on się wyniesie i odpuszczam. Puszczam go. Nie liczę na to, że będzie on w mojej przyszłości. Wtedy też można poczuć ulgę tak naprawdę. Wtedy już się nie przejmuję, czy on liczy się z moimi emocjami, czy mnie zawodzi, czy dotrzymuje słowa, bo ja już nie liczę na niego. Nie mam nadziei, zajmuję się swoim życiem i właściwie tym, co będzie związane z moją przyszłością. Zaczynam iść sama w swoją przyszłość. Buduje sobie fundament pod to, co ma się wydarzyć w tej przyszłości dalej, co chciałabym, żeby się dalej wydarzyło.

Rozglądam się, szukam, może zmieniam pracę, może się rozwijam zawodowo w celu dążenia do zupełnej niezależności finansowej i wolności finansowej. Gdybym była singielką na przykład, bo teraz sobie nie mogłabym na to pozwolić. Kiedy już naprawdę czuję, że odpuściłam, to mogę się zastanowić, co dalej. Czy rozwód, czy rozstanie, czy wyprowadzka, czyja wyprowadzka, czego ja w ogóle chcę? Skoro odpuściłam, to jak to teraz rozegrać strategicznie? Kiedy nie odeszłam, a odpuściłam, to też nie sprawdzam tego drugiego człowieka. Nie śledzę go, nie zaglądam do jego wiadomości. 

Nie zastanawiam się, co on robi i z kim. Nie próbuję go kontrolować, ani nakryć na niczym, bo to dla mnie już przestaje być istotne. Poza tym, czuję się często przez to sama upokorzona i jest to dla mnie mega męczące i dla mnie samej właściwie też toksyczne. Tak naprawdę oczywiście łatwiej jest odpuścić sobie kogoś, kiedy go nie widzimy. Kiedy on się nie pojawia, nie przewija ciągle przez nasze życie, nasze myśli, przez nasze pole widzenia, ale zauważcie, że to wcale nie jest konieczne, żeby odpuścić. Nie jest konieczne do odpuszczenia, żeby udawać, że ktoś nie istnieje. Najłatwiej jest odpuścić, kiedy my sami odejdziemy. Ale nawet nie chodzi o takie odejście od tego człowieka w znaczeniu rozstanie, ale odejście – ja już to kiedyś mówiłam we wcześniejszych odcinkach – odejście z tego punktu, w którym teraz jestem. 

Bo mogę sobie stać na jakimś rozstaju dróg i trzymać za rękę tego kogoś drugiego i liczyć na to, że uda mi się go pociągnąć i on wybierze tę samą drogę co ja. Ale kiedy odpuszczam, to puszczam jego rękę.