Opowiem Ci taką historię o Tobie. Wyobraź sobie, że jesteś bohaterką. Może Różą. Jesteś bohaterką tej historii. Wierzysz, że aby zasłużyć na miłość, trzeba się starać. Zatem dajesz z siebie wszystko i próbujesz być perfekcyjna w relacjach z innymi ludźmi, a im bliższa relacja, tym bardziej się starasz. Tym bardziej dajesz z siebie wszystko, tym bardziej jesteś skłonna się poświęcać i pokazywać się od jak najbardziej idealnej strony. Ogarniasz swoje finanse. Masz świetną pracę. Dobrze sobie radzisz zawodowo – robisz karierę zawodową. Wyglądasz wspaniale. Dbasz o wygląd. Poświęcasz mu dużo czasu, zatem jesteś atrakcyjną kobietą. Nie narzekasz. Rozwiązujesz sama wszystkie problemy, bo zresztą gdzieś tam w głębi wierzysz, że musisz sobie ze wszystkim radzić sama. Zatem poradzisz sobie ze wszystkim, zanim inni Ci pomogą. Czasem może nawet chętnie by Ci pomogli, ale raczej starasz się nie dzielić swoimi problemami i nie pokazywać też swoich słabości. Jesteś silna. Wszyscy przynajmniej tak to widzą. Ty może nie zawsze tak czujesz. Jesteś prawdziwym ideałem albo przynajmniej jesteś bliska ideału. Uśmiechnięta, zadbana, piękna, ciekawa, z mnóstwem zainteresowań, pasji i jeszcze w dodatku niezależna finansowo.

Oto silna Róża. I skoro wkładasz aż taki wysiłek w to, żeby dobrze wypadać na tle innych ludzi, dobrze się prezentować, to oczekujesz tego samego od mężczyzny. Też oczekujesz, że będzie silny. A silny mężczyzna to taki, który za bardzo nie okazuje emocji, bo przecież nie jest mięczakiem. Nie narzeka. Nie płacze. Ma swoje zdanie. Jest zdecydowany. Świetnie sobie radzi również zawodowo, finansowo. Nawet właściwie lepiej niż Ty. I jeszcze w dodatku doskonale wygląda i też temu wyglądowi poświęca czas. Chodzi na siłownię, regularnie do fryzjera, barbera. Nawet czasem korzysta z porad stylisty. Ma mnóstwo fascynujących pasji. Uwielbia podróżować – był w milionach miejsc. I chętnie zabrałby Cię w jakąś wspaniałą podróż.

I spotykasz takiego Mariusza-doskonałego, doskonałego niemal jak Ty, albo właściwie nawet bardziej doskonałego z Twojego punktu widzenia, bo Ty gdzieś w głębi wcale nie czujesz się doskonała, tylko może czasami nawet wręcz beznadziejna. Spotykasz tego Mariusza i wierzysz, że wreszcie to jest ktoś, z kim możesz iść przez życie. Ktoś naprawdę silny i wspaniały. Wszyscy mówią, że pięknie razem wyglądacie. Prezentujecie się świetnie. Potraficie naprawdę dobrze się bawić. Macie takie samo poczucie humoru. I mnóstwo fajnych planów na przyszłość. Planów związanych z odkrywaniem świata. Bawicie się świetnie razem ze sobą przez jakieś pół roku i pewnego dnia Ty już nie wytrzymujesz. Masz trochę problemów w pracy. Jesteś przeciążona. Przeciążona tym, że tak bardzo się starasz w swoim życiu. Jesteś zmęczona tym perfekcjonizmem, byciem doskonałą i byciem osobą nieproblematyczną. Masz poczucie, że nie dajesz rady. I dzisiaj jest taki beznadziejny dzień, że masz ochotę po prostu się położyć i płakać. Kiedyś zdarzało Ci się to regularniej, ale odkąd jesteś z Mariuszem, to próbujesz nie pokazać się od tej strony, żeby może nie czuł się zakłopotany i żeby nie robić mu problemów. Pokłóciłaś się w pracy z kilkoma osobami. Usłyszałaś coś przykrego od swojej matki. Wracasz do domu i rzeczywiście kładziesz się na łóżku, zwijasz się w kłębek i płaczesz.

I wtedy przychodzi on. Widzi Cię w tym stanie. I co mówi? Mówi: „Co się z Tobą dzieje? Weź się ogarnij”. W jego wypowiedzi zawarta jest pogarda. Mariusz gardzi słabymi ludźmi. On nigdy by sobie na taki płacz nie pozwolił. Nigdy by sobie nie pozwolił na to, by jakakolwiek sytuacja rozłożyła go na łopatki. Zatem nie akceptuje też takiej słabizny u innych. A ponieważ Ty zawsze wierzyłaś, że Twoje uczucia nie są ważne i że bycie silnym to jest zamiatanie emocji pod dywan. Tłumienie ich. Im sprawniej tłumisz emocje, tym jesteś silniejsza. W to właśnie zawsze wierzyłaś. Tego zresztą od Ciebie zawsze wymagano, szczególnie w dzieciństwie, żebyś tłumiła swoje emocje, żebyś nie ryczała. „Nie rycz. Co się tak mażesz? Nie przesadzaj. Nie dramatyzuj. Jesteś beznadziejna, kiedy tak ryczysz”.

Od tamtego czasu, kiedy usłyszałaś te wszystkie rzeczy, kiedy słyszałaś je regularnie, za każdym razem, gdy byłaś słaba i potrzebowałaś, by ktoś Cię przytulił, ale nie przytulał Cię zupełnie nikt, bo wymagano od Ciebie, żebyś była twarda i bez emocji, żebyś była takim dzieckiem-robotem, to wszystko, co oni Ci mówili, powtarzasz sobie sama w swojej głowie. Że jak będziesz płakać, to będziesz beznadziejna i nie wolno Ci tego czuć. Nie wolno mi czuć tych emocji, bo to jest słabość. Nie mogę być słaba. Jak wszyscy się zorientują, że jestem słaba, jak ktokolwiek zorientuje się, że jestem słaba, to mnie odrzuci. Gdyby Mariusz się zorientował, że jestem słaba, to mnie odrzuci. Ale dzisiaj już nie wytrzymałaś. I czujesz w sobie rozdzierający smutek, żal, wręcz rozpacz. Nie masz siły na nic. Tak Cię to strasznie przytłoczyło. I to nawet nie są dzisiejsze emocje. To są emocje zbierane w Tobie latami. Te emocje Cię przytłoczyły właśnie dzisiaj i upadłaś, bo było Ci strasznie ciężko. Zbyt ciężko. Zbyt ogromny bagaż dźwigasz na swoich plecach. I położyłaś się, żeby trochę popłakać, a on zobaczył Cię w tym stanie i powiedział dokładnie to samo, co słyszałaś przez całe swoje dzieciństwo. „Przestań się mazać, jesteś beznadziejna”.