To teraz przejdźmy do zysków, jakie wynikają z perfekcjonizmu. Odpowiedz sobie na pytanie: co Ty dzięki temu podejściu zyskujesz? Co zyskujesz, dzięki życiu w zgodzie z przekonaniem, że wszystko co robię, musi być perfekcyjne? Bo często tak brzmi przekonanie, które mamy w sobie zakodowane gdzieś tam głęboko.

Najczęstsze zyski, które padają z ust osób, z którymi rozmawiam to:

• duma z siebie – oczywiście fajnie jest być dumnym z siebie, to jest naprawdę dobry cel i po to robimy różne rzeczy. Natomiast warto sobie odpowiedzieć na pytanie, czy przekonanie, że muszę wszystko robić perfekcyjnie, jest mi konieczne do tego, żeby czuć dumę z siebie? Czy to jest najważniejsze w moim życiu, żeby robić różne rzeczy perfekcyjnie? Czy może inne cele są ważne, a ten perfekcjonizm tylko mi się wydaje ważny? 

Przykładowo: chciałabym dzielić się wiedzą i nagrywać podcast. Moim celem jest:

1. nagranie perfekcyjnego podcastu, perfekcyjnym głosem, popis błyskotliwością i krasomówstwem czy
2. zrozumiale i przystępnie przekazać za pomocą podcastu Odbiorcom to, co ich interesuje i potrzebują wiedzieć? A perfekcjonizm może mogę sobie odpuścić, bo nie jest to mój główny cel? Więc może dumę z siebie mogę czuć nawet nie wykonując zadań perfekcyjnie, bo perfekcjonizm nie jest moim głównym celem? Może mogę być dumna, gdy nagram i puszczę w świat kompetentny podcast przekazujący innym to, co chcę im przekazać? Zrobiony przeze mnie nie perfekcyjnie, ale najlepiej jak potrafię w danym momencie mojego życia?

• innym ważnym zyskiem, takim trochę w cudzysłowiu, płynącym z perfekcjonizmu, jest podziw ze strony innych. To znaczy, że próbujemy robić różne rzeczy perfekcyjnie po to, aby inni nas podziwiali. Można też powiedzieć, że uzależniamy swoją samoocenę od innych osób. Że nasza samoocena jest chwiejna, i w momencie, gdy mamy podziw ze strony innych, czujemy się dobrze, a gdy nam tego podziwu brakuje – czujemy się źle. Jeżeli rzeczywiście tak jest, że dążysz do tego, i wykonujesz różne zadania w swoim życiu po to, aby inni Cię podziwiali, to być może potrzebujesz popracować nad swoją samooceną tak, żeby być niezależnym człowiekiem. Niezależnym od tego podziwu. Tak, żeby robić różne rzeczy dlatego, że one wynikają z Twoich potrzeb, z Twego wnętrza, z tego jaka jesteś czy jaki jesteś, a nie robić różne rzeczy po to, żeby zyskać podziw i w rezultacie lepiej o sobie myśleć.

Wracając do przykładu nagrania podcastu – jeśli chcę się zabrać za nagranie odcinka podcastu, to warto sobie odpowiedzieć na pytanie “jaki ja mam cel?” Czy moim celem jest dzięki temu odcinkowi zyskać podziw? Czy może moim celem jest zupełnie coś innego, czyli np. przekazać innym jakąś wiedzę? 

• kolejnym zyskiem, który może płynąć z perfekcjonistycznego podejścia jest motywacja do działania. Wydaje nam się czasem, że dzięki założeniu, że muszę coś zrobić perfekcyjnie, będę mieć prawdziwą motywację do działania. Tylko gdyby się przyjrzeć bliżej tej motywacji, to jest tak, że motywacja płynąca z perfekcjonizmu jest tak naprawdę motywacją negatywną. Ponieważ ja, próbując zrobić coś perfekcyjnie, dążę do tego, jednocześnie chcąc uniknąć porażki. Czyli próbuję coś zrobić perfekcyjnie, nie dlatego, że chcę to zrobić jak najlepiej, gdyż jest to dla mnie bardzo ważne, tylko dążę do tego perfekcjonizmu, żeby uniknąć porażki. 

Używając jako przykładu: nagranie odcinka podcastu – mogę chcieć nagrać odcinek podcastu perfekcyjnie po to, żeby inni ze mnie nie szydzili. To jest negatywna motywacja i chęć uniknięcia porażki, co generuje bardzo dużo stresu i blokuje nasze działania. Druga opcja – mogę chcieć nagrać odcinek podcastu, żeby po prostu przekazać innym jakąś wiedzę, i nawet jeśli zdarzą mi się jakieś potknięcia i pomyłki, to i tak mogę osiągnąć swój cel, bo perfekcyjna wypowiedź, nie jest jedynym sposobem na przekazanie komuś wiedzy. Jeżeli pomylę się, przejęzyczę, czasem coś powiem nieprawidłowo, to i tak mam szansę przekazać wiedzę w nienaruszony sposób. Jeśli coś robię dlatego, że tego chcę, to wtedy jestem pozytywnie zmotywowana i o wiele łatwiej jest mi podjąć działania i osiągać swoje cele. Natomiast jeżeli coś robię po to, aby uniknąć porażki, to często zupełnie nie podejmuję działań. Albo podjęte działania wiążą się z bardzo dużym stresem.

Jeśli zdecydujemy się odpuścić sobie perfekcjonizm, to dobrze jest to zrobić oczywiście nie na rzecz zupełnie przeciwnego podejścia, czyli na rzecz robienia wszystkiego na odwal się. Tak naprawdę, naszym zadaniem jest znaleźć złoty środek, czyli działać niekoniecznie perfekcyjnie, ale też świadomie, i starać się tam, gdzie nam na czymś bardzo zależy, kiedy to staranie jest konieczne do tego, by zrobić krok naprzód w jakimś obszarze. 

Natomiast odpuszczać sobie rzeczy które nie są ważne, na których nam nie zależy, lub które można zrobić gorzej. Nawet jeśli to coś wykonałam gorzej, i tak robię krok na przód. Bo to nie jest tak, że my wszystko musimy zrobić na 100% żeby iść naprzód. Jedne rzeczy rzeczywiście potrzebują 100% albo 99%, natomiast inne rzeczy wymagają jedynie 50% naszego starania. Jeszcze inne można sobie odpuścić zupełnie. Warto się zatem zastanowić, co dla nas tak naprawdę jest ważne. Co jest dla nas ważne w naszym życiu, i co jest ważne, jeśli stawiamy sobie jakiś cel. I tego się trzymać, bo najprawdopodobniej, niczyim celem jest perfekcyjne wykonanie wszystkich zadań w życiu, jeśli przyjrzymy się temu, do czego dążymy, bardzo świadomie. 

• bardzo ważnym zyskiem, takim w cudzysłowiu zyskiem, płynącym z perfekcjonizmu, jest to, że dzięki założeniu, że muszę wszystko robić perfekcyjnie, czasem nie ryzykuję. Nie podejmuje żadnego działania, i unikam porażki. Tutaj natomiast warto sobie odpowiedzieć na pytanie, czy jeśli spojrzę na swoje życie z perspektywy emeryta, i będę mogła sobie tak podsumować to życie, że uniknęłam wielu porażek, bo nie robiłam nic, to czy na pewno będę się czuła zadowolona? Odpowiedz sobie na pytanie: czy będziesz zadowolony, jeżeli sobie odpowiesz, że nie zrobiłem wielu rzeczy, ale za to uniknąłem porażek? Czy może będziesz zadowolona, gdy powiesz sobie: podejmowałam wyzwania, popełniałam błędy, byłam coraz lepsza, bo się uczyłam na błędach i dzięki temu jestem tu, gdzie jestem i mam zrealizowane bardzo ważne, moje cele życiowe? Mimo trudów, prób, błędów i porażek, i nauki, i podnoszenia się z dołków. Pamiętajmy, że ekspert to jest osoba, która popełniła wszystkie możliwe błędy w danej dziedzinie – i powiedział to nie byle kto, bo Noblista, duński fizyk Niels Bohr. Zatem jak widzisz, żeby dostać Nobla w dziedzinie fizyki, trzeba sobie pozwolić na popełnianie błędów, nie wymagać od siebie ciągłego perfekcjonizmu.

Gdyby spojrzeć na przekonanie, że muszę wszystko robić perfekcyjnie, z trochę innej strony, to można by je też postrzegać jako taki zakaz popełniania błędów. Zakazujemy sobie popełniania błędów, wymagamy od siebie robienia wszystkiego perfekcyjnie. Właśnie teraz, możemy przejść do strat związanych z perfekcjonizmem.