Wracając do tematu wesel, problemem jest, że single często, aby uniknąć tego “singielstwa” na weselu, czyli takiego negatywnego wyróżnienia się na weselu, wolą zabrać na to wesele jako osobę towarzyszącą kogokolwiek, kto będzie udawał partnera. Nie jest tak, że dziewczyna zabiera przyjaciółkę, chłopak zabiera kumpla, bo dobrze się razem bawią. Zabierają kogoś, kto będzie udawał partnera, zamiast właśnie zabrać kogoś, z kim się będzie dobrze bawić, albo pójść samodzielnie, po prostu jako singiel. Na weselu przecież muszą być pary, nie? W pewnych sytuacjach wynika to z tego, że należy, czy łatwiej jest udawać, że nie jest się singlem. Właściwie to trochę oszukiwać. W takich sytuacjach, singiel nie ma przyzwolenia na bycie sobą. Przecież wesele mogłoby być świetną sytuacją do poznania fantastycznej osoby, z którą można rzeczywiście stworzyć dobry związek. Wiem, że to nie dotyczy wszystkich wesel, ale jednak dostałam mnóstwo wiadomości, że tak to wygląda.

Brak przyzwolenia na „singielstwo”, powoduje również, że ludzie często jako single zamiast wykorzystać swoją wolność, którą mają w danym momencie i mogą ze swoim życiem robić co chcą – mogą podróżować, uczyć się, dysponują w 100% swoim czasem – to czekają na przyszłość. Przyszłość, kiedy będą w związku i być może kiedy założą rodzinę, kiedy już nie będą mieć tej wolności, a wtedy wielu rzeczy nie da się zrobić. Myślę, że z byciem singlem wiąże się też często poszukiwanie – takie intensywne poszukiwanie kogoś, z kim można by stworzyć związek. Wiele osób jest zawiedzionych, np. licznymi randkami, które wynikają z kontaktowania się z ludźmi poprzez aplikacje randkowe. Są zawiedzeni, ale mimo to zmuszają się do tych spotkań, często wbrew sobie. Wbrew swoim potrzebom. Ale przecież najważniejszym celem jest jak najszybciej kogoś znaleźć, bo “nie wolno być singlem, bo to jest złe”. Jest złe, niewłaściwe, niewskazane. Jeśli ktoś lubi randki i lubi w ten sposób, poznawać ludzi, to super. Natomiast jest wiele osób, które tego nie lubią. Przecież ludzi można poznawać, robiąc różne ciekawe rzeczy, np. zapisując się na jakieś zajęcia, żeglując (tak jak ja poznałam mnóstwo osób w swoim życiu), czy wyjeżdżając na jakiś obóz konny, obóz jogi czy zajęcia pływania na SUPie. Można po prostu poznawać ludzi, a każda poznana osoba powoduje, że poznajemy kolejne osoby i nowe grupy ludzi. Prędzej, czy później, trafi nam się wśród tych poznanych osób ktoś, kto będzie do nas pasować, aby stworzyć z nim związek.

Jeśli skupiamy się na tym, że koniecznie musimy kogoś znaleźć do związku, to wtedy właściwie, nie tworzymy innych relacji, nie inwestujemy swojego czasu w inne relacje, czy w inne aktywności. Często takie “randki”, po których czujemy się zawiedzeni, zniesmaczeni, zawstydzeni czy zażenowani, to działanie wbrew sobie i strata czasu.

Uważam, że fajnie byłoby najpierw kogoś poznać, a potem dopiero umawiać się z nim na randkę, a nie odwrotnie. Randka narzuca jakiś styl tej relacji. Nie ma jednej drogi do szczęścia i każdy ma receptę dla siebie samego i z takich początków też powstają fajne związki. Wielu singli jednak swój wolny czas spędza na obsesyjnym poszukiwaniu potencjalnego partnera, zamiast, tak jak powiedziałam wcześniej, korzystać ze swej wolności, żyć i rozwijać się. 

Kiedyś dostałam informację, że w pewnych restauracjach nie da się jako singiel zarezerwować stolika. Wykupując wycieczkę w biurze podróży, często więcej się płaci –  koszt za jedną osobę, jeśli kupuje się tylko dla siebie, jest większy, niż za osobę, gdy wykupuje się dwa miejsca. Kolejny problem singli, to zostawanie po godzinach w pracy. Dostałam sporo takich wiadomości, gdzie ludzie piszą, że słyszą taki komunikat, chociażby od swoich współpracowników: “Ty nie masz do kogo wracać, więc Ty bierzesz te nadgodziny”. Komunikat jest wprost, albo i mniej wprost, ale generalnie od singli oczekuje się tego bardziej, niż od osób które mają rodzinę.