Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam takie obszary, gdzie jest łatwo znaleźć taki widok, perspektywę, której nie przecina linia energetyczna. I takim obszarem w Polsce jest właśnie Podlasie. Uwielbiam Podlasie ze względu na małą gęstość zaludnienia. Zresztą, pochodzę z Podlasia – pewnie nigdy Wam tego nie mówiłam w tym podcaście. Uwielbiam mało zagęszczone rejony, obszary. Lubię wyjść na spacer wśród natury, zieleni i nie spotkać żadnego człowieka albo może nawet spotkać jakieś sarny lub bociany. Dzisiaj wędrował nam tu pod domkiem wśród hamaków bocian. Potem minął nasze auto i poszedł sobie dalej. Uważam, że tu, gdzie jestem, to jest wspaniałe miejsce do szukania pokoju w głowie. I mogę Wam nawet podpowiedzieć, gdzie – nazywa się to „Pieczka i Kipiątek”. To jest, słuchajcie, taki stary spichlerz przerobiony na domek mieszkalny. Tuż nad rzeką, w przepięknym miejscu. Więc jeżeli macie ochotę też tak pomieszkać przez kilka dni, z banią opalaną drewnem na tarasie, z sauną i możliwością długich kąpieli w gorącej wodzie – nawet w zimne dni, to sobie wygooglujcie „Pieczka i Kipiątek” na Podlasiu. I nie jest to współpraca marketingowa.

W tym spokojnym miejscu tak sobie trochę rozmyślałam nad tematem dzisiejszego odcinka. A mianowicie, myślałam o tym, że myślenie – samo myślenie – bywa cholernie męczące, prawda? Czasami właściwie łatwiej jest wykonywać jakieś konkretne czynności, niż myśleć o tych czynnościach i je planować. I zauważmy, że przecież są nawet takie zawody, które polegają na myśleniu, planowaniu, rozmieszczaniu, lokowaniu pewnych wydarzeń w czasie – chociażby logistyk czy kontroler lotów na lotnisku. Prawda? To jest kupa roboty. Zauważmy też, że każde gospodarstwo domowe potrzebuje logistyki. Im więcej osób jest w tym gospodarstwie domowym, tym większej logistyki potrzeba. I wyobraźmy sobie taką przeciętną polską rodzinę. Janusz i Grażyna Kowalscy, powiedzmy, mają 1,39 dziecka, bo chyba tyle, mniej więcej, przypada teraz na jedną Polkę – to są dane z ostatnich lat i być może w tym roku jest trochę inaczej. Ale załóżmy, że Janusz i Grażyna mają właśnie to 1,39 dziecka. I co tam jest do zrobienia?

Należy zarządzać czasem i harmonogramami, planować rozkład dnia wszystkich domowników: szkoła, praca, zajęcia dodatkowe, wizyty lekarskie, odbiór z przedszkola lub ze szkoły itd. Trzeba skoordynować dojazdy i transporty – na przykład odwożenie dzieci, robienie „po drodze” zakupów. Należy organizować zasoby, czyli zarządzać budżetem domowym – robić zakupy tak, by niczego nie brakowało i nic się nie zmarnowało. Czyli to trzeba bardzo dokładnie planować, chyba że ktoś nie ma problemu z wyrzucaniem jedzenia. Trzeba też planować posiłki i gotować z wyprzedzeniem. Należy zarządzać przestrzenią, czyli organizacja przestrzeni w domu, jak szafy, lodówka, pokoje, sypialnie, łazienka. Rotacja ubrań – pranie, suszenie, składanie, odkładanie do szaf i potem znowu pranie. Albo jeszcze przydzielanie ubrań odpowiednim osobom, jeżeli te osoby nie mogą tych ubrań same przydzielić sobie w danym dniu. Rotacja zabawek – czyli co oddać, co kupić, co pożyczyć? Rotacja rzeczy sezonowych, jak na przykład kurtek. W niektórych rodzinach na zimę chowane są rowery albo wyciągane narty, sanki. Koordynacja działań rodzinnych, to kolejne zadanie takiej logistyczki czy logistyka rodzinnego – czyli pilnowanie terminów szczepień, badań, wywiadówek, zarządzanie wakacjami, świętami, urodzinami, jakimiś rodzinnymi uroczystościami, prezentami, które mamy zamiar wręczyć. Reagowanie na sytuacje kryzysowe – szybkie podejmowanie decyzji, na przykład, gdy zachoruje dziecko, trzeba przełożyć spotkania, zmienić plan dnia, tygodnia, a może nawet i miesiąca. Ogarnąć różne wpłaty na wycieczki szkolne albo opłaty rachunków podatku od nieruchomości itd.

I zobaczcie, że to jest kupa roboty, tak naprawdę, na każdy dzień. Na każdy dzień, a czasami też noc – w zależności od tego, kiedy przetwarza to czyjś mózg. Bo może być tak, że ktoś nie może spać, ponieważ planuje i rozmyśla, a potem jest wykończony. I niestety jednak, w przeciętnej rodzinie, robi to na ogół Grażyna, a Janusz pomaga. Janusz pomaga, czyli robi to, o co ona go poprosi. On robi to, o czym ona mu przypomni. On robi to, co ona mu da na liście, że jest do zrobienia. I on robi to, co ona mu zleci. Czyli jednym słowem – Janusz robi naprawdę dużo, ale właściwie to nie musi myśleć, bo rolę logistyczki pełni Grażyna. Grażyna też robi, bo ona rozdziela te zadania po połowie – część Januszowi, część sobie. Czyli wydawałoby się, że jest to partnerski układ, tylko że Janusz razem ze swoimi zadaniami nie otrzymuje odpowiedzialności za nie, bo odpowiedzialność nadal spoczywa na Grażynie.

Zauważmy, że w partnerstwie nie tyle dzielimy się zadaniami zupełnie po równo, tylko dzielimy się przede wszystkim odpowiedzialnością. A jeżeli ktoś jest za coś odpowiedzialny, to nie musimy mu robić listy, ani przypominać, że miał to zrobić. Bo jeżeli ktoś jest odpowiedzialny, to sam wie, że coś jest do zrobienia, ogarnie to sobie i rozplanuje. Prawda? Więc partnerstwo polega na równym podziale odpowiedzialności za organizację domu, gospodarstwo domowe, za dzieci, jeżeli są, no i pewnie za wkład finansowy. Oczywiście możemy tutaj dorzucić też dbałość o związek. Ponieważ związek, bez wzięcia za niego odpowiedzialności, szybko się posypie.