Przemyślcie sobie swoje wartości i zastanówcie się, co w ramach tych wartości możecie robić w życiu. Myślę, że szukanie miłości to naprawdę taki cel chyba z góry skazany na porażkę. Prawda? Bo jak mogę znaleźć miłość, czyli, tak naprawdę, jakiegoś człowieka, który mnie pokocha, jeżeli nie idę żadną konkretną drogą i nie zmierzam w żadnym konkretnym kierunku? Skąd mam wziąć tych dopasowanych ludzi? Bo to ma być jakiś dopasowany do mnie człowiek – to nie ma być przypadkowo spotkana osoba, w której się zakocham, a ona we mnie – na bazarku, jak będę kupować jabłka. Tylko to ma być człowiek, który zmierza w podobnym kierunku, co ja. Ludzie muszą być dopasowani. Większość ludzi do nas nie pasuje. Musimy to zaakceptować. Absolutna większość ludzi do nas nie pasuje, ale jeżeli idziemy taką swoją drogą za swoimi celami i wartościami – każdy z nas ma wartości, to nie jest takie wyświechtane gadanie, że musisz mieć wartości, takie, jakiego teraz pełno w Internecie, że coś musisz, no, nie musisz, ale jednak każdy z nas ma wartości, jakieś najważniejsze dla siebie rzeczy, którymi się kieruje – więc jeżeli już idziemy tą drogą, taką naszą, też za swoim wewnętrznym kompasem, którym są nasze emocje, nasze odczucia, sygnały w ciele, to na tej drodze mamy o wiele większe szanse spotkać dopasowanych do nas ludzi, niż kręcąc się bez celu w kółko i szukając miłości.

I myślę, że w ogóle też warto pamiętać o tym, że życie to jest ruch. Nie żyjemy w bezruchu. Życie, to jest ruch, więc bycie w drodze to jest właśnie życie. A życie to jest bycie w drodze. I gdy siedzisz w miejscu, nie spotykasz nikogo nowego, bo jak masz go spotkać, jeżeli się nie poruszasz. Prawda? Może ktoś szczęśliwie zapuka do Twych drzwi, jakiś kurier z paczką, ale to raczej mało prawdopodobne, że ten kurier w dodatku okaże się naprawdę pasującym do Ciebie człowiekiem i jakąś Twoją bratnią duszą, Twoim przyjacielem. Dopiero w ruchu pojawiają się ludzie, relacje, rozmowy, wspólne cele, współdziałanie, przynależność. I one mogą stać się przełomowe i dla nas, i dla tych innych osób. Czasami jeden człowiek, jedno zdanie, jedno spotkanie, może skierować Cię na zupełnie inną ścieżkę. Ale Ty musisz być już w drodze, żeby w ogóle tego człowieka móc spotkać. I Twoja przyszła przyjaciółka, Twój przyszły partner, może nauczycielka, wspólniczka, być może już gdzieś na Ciebie czeka. Może nawet nie czeka, tylko gdzieś tam idzie. I jeżeli wyruszysz w tę swoją drogę, to prawdopodobnie się spotkacie.

Ale jeśli nigdzie nie ruszysz, to się nie spotkacie. I będzie tak chodzić sama, czy sam. Więc myślę, że warto wywalić z głowy cel, jakim jest szukanie miłości i zastąpić go zupełnie innymi wytycznymi, czyli podążaniem za swoimi własnymi wartościami, gdzie skutkiem ubocznym być może będzie znalezienie miłości. Spotkanie miłości, nie znalezienie – tak bym to raczej ujęła. I czasem największą taką blokadą jest przekonanie, że muszę mieć gotową wizję, zanim zrobię pierwszy krok. Ale większość ludzi nie znała swojej misji na początku. Odkrywali ją w ruchu, przez eksperymenty, błędy, próbę, ludzi. Tak jak ja zupełnie nie wiedziałam, do czego mnie ten podcast doprowadzi, i ile to będzie trwało. A jeszcze wcześniej, zaczynając cokolwiek pisać na Instagramie i Facebooku, nie wiedziałam, że będę robić podcast. Zaczynając pracę stacjonarnie, w gabinecie „Pokój w głowie”, nie wiedziałam, że będę działać w Internecie.

Więc zauważcie, że kolejne etapy wynikają z tych poprzednich naturalnie. Cały czas mam poczucie, że idę w takim kierunku w zgodzie ze mną, ale odsłaniają się kolejne odcinki, których nie widać, gdy jeszcze jestem na tym poprzednim odcinku, a szczególnie, gdy jestem na początku tego poprzedniego odcinka. Odsłaniają się kolejne odcinki, kolejne pomysły. Zresztą, jak realnie jesteśmy w drodze, to nie widzimy jej całej. Jeżeli jadę, przykładowo, z Warszawy w góry, to przecież nie widzę, co będzie za 20 km, co będzie za 100 km i nie widzę wcale też tych gór. Nie widać drogi, póki w nią nie wyruszymy. Teraz wyobraźmy sobie, że wyruszamy w góry we mgle. Nie widzimy szczytu, ale mamy kompas, czyli nasze emocje – to, co jest w nas. Kompas jest w nas. I mamy te wartości, którymi się kierujemy. Idziemy. Na początku jesteś sama. Potem spotykasz kogoś, kto zna ścieżkę. Zaczynasz z nim rozmowę. Może razem szukacie nowej drogi. Nagle okazuje się, że ta droga ma sens. Nie dlatego, że wszystko widziałaś na starcie, ale dlatego, że nie stanęłaś w miejscu, że wyruszyłaś w ogóle w tę podróż. I jeszcze w dodatku dlatego, że spotkałaś innych ludzi i jakoś nawiązaliście kontakt. I okazało się, że macie podobne cele i zmierzacie w tym samym kierunku. A na dodatek być może chcecie dotrzeć w podobne miejsce, albo w to samo miejsce, którego w tym momencie nie widać.

Pamiętajmy też o tym, że ludzie nie siedzą na końcu drogi tak, jakby to miało wyglądać w przypadku szukania miłości. Prawda? Wychodzi na to, że jeżeli szukam miłości, to na końcu tej drogi będzie siedział jakiś facet, który mnie pokocha. Ale zupełnie nie wiem, w którą stronę się kierować, tylko tak chodzę po omacku jak jakiś wariat i gadam do siebie, że chcę miłości. Szukam i szukam, ale w sumie to nie wiem kogo. I jeżeli w ogóle nie wiem, jaką drogą idę, to skąd mam wiedzieć, czy ten człowiek będzie do mnie pasował. Hm? No i właśnie, to znowu się sprowadza do tego, żeby szukać mężczyzny, który mnie zechce. Dziewczyny, nie szukajcie facetów, którzy Was zechcą. Wy macie znaleźć kogoś, kogo Wy będziecie chciały i on Was będzie chciał, i będziecie do siebie dopasowani, a nie szukać po omacku właściwie kogokolwiek takiego, który by się nadawał na założenie rodziny. A czy coś nas łączy? Nieważne. Ci ludzie nie siedzą na końcu naszej drogi, tylko oni gdzieś tam na tej naszej drodze będą – na zakrętach, może w jakichś zaułkach – może się z nimi spotkamy, będziemy się mijać i wtedy nasze drogi się połączą. I to na pewno nie będzie tylko jeden człowiek – to będzie wielu ludzi.

Tak jak ja, zobaczcie, dzięki temu podcastowi w trzy lata moje drogi połączyły się z kilkoma osobami właściwie na stałe, na ten moment. Plus, spotkałam jeszcze wiele innych ciekawych osób, właśnie też przez podcast. Mało tego, jestem pewna, że z większością z Was, którzy słuchacie tego podcastu, pewnie mogłabym wyruszyć w góry i świetnie byśmy się dogadywali. I zauważcie, że ludzie właściwie przychodzą do nas, pojawiają się w naszym życiu, kiedy my jesteśmy w procesie. Oni nie mogą być celem. Poznawanie ludzi też nie może być celem. Tak jak szukanie miłości życia, tak i poznawanie ludzi nie może być celem. Ci ludzie pojawią się, gdy my będziemy w procesie takiego naszego dążenia – kiedy ruszamy z miejsca, kiedy robimy coś z serca, choćby nawet i z niepewnością, kiedy jesteśmy sobą, nawet jeśli niedoskonałą wersją. Warto też pamiętać, że nie każdy, kto Cię pociąga, jest kimś, kto pomoże Ci budować siebie, rozwijać skrzydła. Warto odróżnić fascynację, na przykład, kimś niedostępnym czy tajemniczym, od spójności wartości, energii i celu. A miłość to nie jest coś, co się znajduje, tylko coś, co się spotyka. Ale nie spotkasz jej, siedząc na kanapie i przeglądając profile. Spotkasz ją, gdy żyjesz – kiedy ruszasz, tworzysz, próbujesz, jesteś tam, gdzie gra Ci serce. Bo właściwi ludzie to nie ci z checklisty, tylko tacy, którzy rozpoznają Cię, gdy jesteś naprawdę sobą.