Pierwsze pytanie, jakie się nasuwa, to: jak to możliwe, że było z jego strony dosyć źle, a Tobie się wydawało, że jest świetnie? Prawda? Czy Ty nie widziałaś ważnych sygnałów? Czy może on niczego nie mówił, niczego nie komunikował? A może on jakoś ewoluował i na początku według niego było naprawdę świetnie, a potem nastąpiła w nim jakaś zmiana i się okazało, że oczekuje czegoś zupełnie innego. I już było niewystarczająco dobrze w tej Waszej relacji, ale też Cię o tym nie poinformował. A może informował, tylko Ty nie słuchałaś. Więc przemyśl to sobie. Co się stało takiego, że uruchomił się w nim proces odchodzenia i w rezultacie rzeczywiście odszedł, odrzucając Ciebie ku Twemu zaskoczeniu? Ale można jeszcze inaczej na to spojrzeć. Czy kiedykolwiek był blisko? Bo mogło być tak, że było świetnie, a nagle zaczęło się kiepścić, a może zawsze było kiepsko. Tylko właśnie też tego nie widziałaś. Może nie chciałaś tego widzieć. A może miałaś tak małe wymagania, że to „kiepsko” wydawało Ci się, że jest czymś pięknym, wspaniałym i jest miłością. Jakakolwiek opcja by to nie była, to zauważ, że to świadczy o tym, że ta relacja była niedobra nie tylko dla niego, a przede wszystkim była niedobra dla Ciebie. I prawdopodobnie zupełnie nie tego potrzebujesz w swoim życiu. Nie takiej więzi, w której dzieje się coś złego, a Ty nawet o tym nie wiesz.

Teraz zagłębmy się jednak w tym poczuciu odrzucenia i zazdrości, które czujesz. Jak to w ogóle się dzieje? Dlaczego to jest takie strasznie mocne, takie silne, takie rozkładające na łopatki wręcz? Przez to prawdopodobnie Ty często nie dajesz rady w ogóle normalnie funkcjonować, bo rozmyślasz, co tam u niego wspaniałego się dzieje, jednocześnie na pewno też idealizując tę relację. I poczucie odrzucenia spotyka się z porównaniem. Sama świadomość, że ktoś nas nie wybrał, bardzo boli. A kiedy w dodatku widzimy, że wybrał kogoś innego, nasz umysł zaczyna układać okropną historię. Skoro z nią jest, to ona jest lepsza ode mnie. Coś ze mną jest nie tak. I o to właśnie chodzi. Nie całkiem chodzi o to, że ją wybrał, tylko o to, że dla Ciebie jest to dowód, że z Tobą coś nie tak. W efekcie Twoje cierpienie się podwaja, bo nie tylko straciłaś relację, ale to jeszcze zdeprecjonowało Ciebie jako człowieka i zdewaluowało Twoją wartość. W Twojej głowie rodzi się taki mit zastępowalności. Możemy mieć wrażenie, że ktoś nas wymienił jak zepsuty sprzęt, tak jak mówiłam wcześniej w tym odcinku. A to jest fałszywa narracja, bo przecież w rzeczywistości każdy związek to unikalna konfiguracja dwóch osób. To, że on jest z kimś innym i próbuje czegoś nowego, nie jest dowodem na to, że tamta osoba jest od Ciebie lepsza. Ona jest do niego widocznie bardziej dopasowana, może ogólnie życiowo, a może tylko w tym momencie. Bo może ta relacja potoczy się tak jak Wasza. Ale w najgorszym wypadku – załóżmy, że oni wezmą ślub i będą żyli długo i szczęśliwie. To co to znaczy? Ty nie byłaś dopasowana tak, jak ona jest do niego dopasowana. I o tym dopasowaniu jeszcze będziemy rozmawiać.

Może być oczywiście też tak, że to odrzucenie i wejście w inną relację przez niego, uruchomiło w Tobie jakieś stare, niezałatwione sprawy jeszcze z dzieciństwa, kiedy zostałaś wykluczona, byłaś nieważna, odrzucona przez kogoś ważnego, może Twojego rodzica. I w rezultacie znowu, po raz kolejny, w swoim życiu czujesz się niechciana, niewybrana, nieważna. I to nie chodzi o nią. I nie chodzi o niego. Tylko o Twoje własne zranione poczucie wartości, Twoje nieprzepracowane doświadczenia i dźwiganie przez Ciebie prawdopodobnie na swoich barkach odpowiedzialności za to, że być może jako dziecko zostałaś odrzucona przez kogoś dla Ciebie bardzo ważnego. Co znaczy dźwiganie odpowiedzialności na swoich barkach? To znaczy, że wyjaśnień tego odrzucenia szukamy w sobie i w swojej wartości, a nie w tym, na przykład, że z tamtą osobą coś było nie tak, bo na przykład nie potrafi kochać.

I teraz pójdźmy w kierunku tego, dlaczego tak się dzieje w ogóle, że Ty porównujesz siebie z nią i koncentrujesz się tak bardzo na tamtym nowym związku. Otóż nie masz dostępu do całości obrazu i przede wszystkim swoje zaplecze porównujesz z ich sceną. Prawdopodobnie Wasze najtrudniejsze chwile i fakt, że zostałaś odrzucona, porównujesz, na przykład, z ich zdjęciami z Instagrama. Widzisz tylko wycinki, zdjęcia, gesty, uśmiechy, świeży zachwyt. Nie widzisz natomiast napięć, rozmów, różnic charakterów i tego, co się dzieje za zamkniętymi drzwiami. Poza tym, jeśli tamta relacja jest świeża, to działa tutaj też ten efekt, że oni są być może bardzo sobą zajarani na wstępie, a być może za 2-3 miesiące to się zmieni i zejdą na ziemię.

Działa tu mechanizm idealizacji, czyli Twój umysł tworzy historię. Skoro on z nią jest, to tam jest miłość, czułość, harmonia – wszystko to, czego mi brakowało. W rzeczywistości natomiast projektujesz swoje niespełnione potrzeby na tamten związek. Bo nie jest problemem to, że tam jest miłość. Problemem dla Ciebie jest to, że Ty potrzebujesz miłości. A On Ci jej nie dał. Ale nadal potrzebujesz miłości. I to jest najważniejsze. Możesz widzieć też duży kontrast między tym, czego Ty doświadczyłaś w tej relacji, a co widzisz tam. Czyli właśnie porównanie już tej gorszej fazy Waszej relacji, albo może w ogóle momentu rozstania, z pięknym, różowym, tęczowym początkiem tego, co tam się dzieje. To tak, jakbyś porównywała swoją pełną historię z trailerem reklamowym tamtego serialu. Wiadomo, że trailer reklamowy zawsze zawiera w sobie dokładnie to, co absolutnie najlepsze.

Często jest też tak, że zazdrościsz wcale nie tego, co tam realnie jest, bo Ty nawet nie wiesz, co tam jest, tylko zazdrościsz tego, „co by było, gdyby?”. Gdybym ja się zachowała w tamtej sytuacji inaczej… ona teraz ma szansę tak się zachować, a ja już nie mam. Czyli zazdrościsz, że jakieś hipotetyczne sytuacje mogłyby się wydarzyć w Waszej relacji, ale Ty już nie masz na to szansy. Natomiast oni na te hipotetyczne sytuacje mają szansę. Czyli, na przykład, hipotetyczną sytuacją byłby Wasz ślub, więc oni mają szansę na ten ślub, a Ty na ślub z nim już nie masz szansy. Przy czym, nie wiemy, czy tam nastąpi jakiś ślub, bo może ta relacja niedługo się rozleci. Jeżeli to jest Mariusz i on nie szanuje ludzi, to raczej tej nowej osoby też nie będzie szanował w pełni, bo ludzie albo rozumieją, czym jest szacunek, albo nie rozumieją.

Masz też poczucie, że stałaś u progu sukcesu, już prawie wyłuskałaś z tej relacji to, czego chciałaś, ale ona Ci to zgarnęła sprzed nosa. Byłam z nim w trudach, byłam cierpliwa, wspierałam go, a teraz ona korzysta z efektów. Ja dźwigałam ciężar, a ona przyszła na gotowe. On przy mnie dojrzewał, a teraz daje jej to, czego mi odmawiał i to, czego się nauczył. I tak bardzo często myślimy po tym, gdy w naszej relacji były jakieś trudności i topiliśmy w niej mnóstwo kosztów. Czekamy na zwrot tej naszej zapłaty. A tu się okazuje, że zwrot dostaje ktoś inny. To wydawać się by mogło mega niesprawiedliwe.

Dlatego cholernie ważnym tematem jest nie topić na ślepo kosztów. Szczególnie, jeżeli ktoś jest taką studnią bez dna. I czujesz niesprawiedliwość, bo zainwestowałaś, a nagrodę dostał ktoś inny. Czujesz poczucie straty, bo to nie tylko strata relacji, ale też utrata potencjalnej przyszłości, którą sobie wyobrażałaś. Utrata nadziei. I pojawia się w Tobie narracja o przegranej, bo w Twojej głowie pojawia się historia „prawie ja, ale nie ja”. Ona wygrała, więc ja przegrałam.