I widzisz, Ty prawdopodobnie kochałaś jego potencjał. Byłaś skoncentrowana na jego potencjale. Wierzyłaś też, że można łatwo ten potencjał z niego wydobyć. I dla Ciebie on w takiej najlepszej i najważniejszej wersji to był ten wynikający z jego potencjału, a nie on w aktualnej wersji. Być może sama z siebie też wydobywasz swój potencjał i może nawet nie sprawia Ci to większej trudności. Wiesz, że chcesz się rozwijać i masz ku temu odwagę. Ale może on nie chce. Może jest zmęczony. Może to dla niego za dużo. Może to jest wbrew niemu. Może on jednak woli tkwić w miejscu. Może on nie chce być swoim potencjałem. Może on chce być tym, kim jest i przestać się rozwijać, na przykład, albo rozwijać się wolno – o wiele wolniej niż Ty. W rezultacie on nie jest w stanie zaspokoić Twoich potrzeb i Twoich oczekiwań od niego. I to może rodzić w nim poczucie porażki, frustrację i obniżać jego samoocenę. Po prostu, jesteś za dobra. To wydaje się być wyświechtane hasło -jesteś dla mnie za dobra – ale właśnie tak może być. Jesteś dla niego za dobra. Czyli za bardzo się starasz. Za bardzo też starasz się sama w swoim życiu, a on może tak starać się wcale nie chce.

Kolejna rzecz, oprócz działania mimo lęku, to może Ty chciałaś głębszej więzi, szczerości, partnerstwa, a on nie był gotowy, żeby aż tak głęboką więź tworzyć. Może to wykracza poza jego możliwości i między Wami powstawało napięcie. Być może ona, ta jego nowa partnerka, oczekuje mniej. Może ona jest okej z bardziej powierzchowną relacją, z bardziej powierzchownym wkładem też z jego strony. Może ona sama daje też bardziej powierzchowny wkład w relację. Po prostu, tworzą płytszą relację, niż Ty chciałaś. I bez wysiłku on może dawać w tej relacji z nią. A u Ciebie? Z Tobą musiałby się wysilać. I wygląda to tak, jakby przy niej się zmienił, bo nagle jest taki spełniony, szczęśliwy i wszystko tam gra. Oni po prostu się do siebie bardziej dopasowali oczekiwaniami.

Ty widocznie oczekujesz więcej – za dużo dla niego. Ale wcale nie znaczy, że to jest zdrowsze czy lepsze, co u nich się dzieje. Ty nie masz zmieniać swoich oczekiwań, tylko masz spotkać osobę, która będzie do tych oczekiwań dopasowana i z nimi kompatybilna. On widocznie nie jest. I te swoje oczekiwania możesz potraktować jako filtr, który odsiewa osoby być może, niedojrzałe emocjonalnie albo pragnące po prostu płytszej więzi, niż Ty chcesz. Jeśli ktoś nie potrafi dać Ci tego, czego Ty chcesz, to nie jest na Ciebie. I on właśnie, ten Twój były partner, czy potencjalny partner, w ten sposób sam się odsiał. Poszedł gdzieś, gdzie pasuje, bo do Ciebie widocznie nie pasuje. W rezultacie możesz sobie pomyśleć, że on daje jej tyle, ile może i ona to docenia, bo dla niej to wystarcza. Dla Ciebie być może nie wystarczało to jego dawanie „ile może”, bo Ty chciałaś więcej, a on jest w stanie maksymalnie dać jednak mniej, niż Ty chciałabyś dostać. I warto pamiętać, że dynamika relacji nie opiera się na tym, kto jest lepszy czy gorszy, tylko na poziomie dopasowania. Na poziomie dopasowania poziomu odwagi, gotowości i stylu funkcjonowania.

Wracając jeszcze w ogóle do tego działania mimo lęku, wyobraźmy sobie, że Ty wymagałaś od niego, by działał mimo lęku, czyli chciałaś, by sięgał po odwagę, by wychodził poza swoją strefę komfortu. To jest naturalne w związku, który ma się rozwijać i być bezpiecznym. Partnerzy wzajemnie się wspierają, ale też motywują. Natomiast ona być może, jeśli przykładowo sama jest lękowa, albo może nie oczekuje od siebie aż tak dużo tego wychodzenia poza strefę komfortu, jak Ty sama od siebie, to od niego też nie oczekuje, że będzie wychodził poza swoje ograniczenia. I oni wtedy mogą się spotkać w unikaniu – w obniżonej odwadze i w zostawaniu w tym, co zastanę. Czyli na przykład w jakichś takich zastojach w rozwoju. Czyli innymi słowy: Ty jesteś za szybka w rozwoju dla niego, a ona jest odpowiednia. I co to oznacza? Oznacza to, że on w tamtej relacji nie musi konfrontować się ze swoimi barierami. Z Tobą musiał zmierzyć się z własnym lękiem i to było dla niego trudne i niewygodne, a z nią może tego nie doświadczać, bo jej poziom oczekiwań nie wyciąga go wyżej. Tamta relacja być może jest łatwiejsza, ale pamiętajmy o tym, że łatwiej, to nie jest to samo, co lepiej. Relacja, w której dwoje ludzi nie konfrontuje się ze swoimi lękami, bywa bardziej „bezpieczna”. Bezpieczna na powierzchni, ale często płytka i statyczna. Związek, w którym partnerzy popychają się ku odwadze, bywa trudniejszy, ale też głębszy, prawdziwszy.

I pamiętaj o tym, że Twoje wymagania nie były przesadą. Pewnie chciałaś partnera, który potrafi działać mimo lęku, tak jak Ty, tak jak mówiłam wcześniej. I to świadczy o Twojej sile i o tym, że wiesz, czego chcesz od życia, po prostu. On natomiast może wcale nie jest na to gotów. I na pewno to nie oznacza, że Twoje oczekiwania są złe. Tylko on po prostu nie był w stanie ich unieść. A jej oczekiwania są lżejsze do uniesienia. On wybrał łatwiejszą ścieżkę z osobą, przy której nie musi się z tym mierzyć, czego Ty oczekujesz. Ale to oczywiście nie czyni Ciebie gorszą, tylko pokazuje, że Twoje standardy są inne niż jej i jego standardy.

I jeszcze jakby się w to zagłębić trochę bardziej – w takie wzrastanie mimo lęku, to powiedzmy, że Ty masz odwagę, chcesz iść do przodu, rozwijać się, przekraczać bariery. On natomiast przy Tobie doświadcza nacisku do wzrostu. To trudne, ale oczywiście daje jakieś szanse na zmianę w życiu. Natomiast dla niego ta relacja jest trudniejsza na co dzień, bo wymaga mierzenia się z dyskomfortem i konfrontuje z realnymi ograniczeniami. Relacja taka ma potencjał głębi rozwoju, prawdziwej bliskości, wyłącznie wtedy, jeżeli obie osoby podejmą równy wysiłek. I to jest związek, który może być bolesny, ale też budujący, bo konfrontuje z prawdą i z lękiem. I naprawdę pozwala wzrastać.

A ścieżka nr 2 – unikamy razem? Czyli być może to, co jest u nich. Ona ma swoje lęki, więc nie naciska na odwagę z jego strony i nie stawia wysokich wymagań. On natomiast czuje ulgę, bo nie musi przekraczać siebie. Może pozostać w strefie komfortu. Nie musi wydobywać z siebie swojego potencjału. I ta relacja dla niego jest łatwiejsza, bo jest mniej konfliktów, na przykład o rozwój. Ta relacja jest stabilna w unikaniu. I prawdopodobnie jest też mniej głęboka, bo oboje zatrzymują się na poziomie, który nie wymaga zmiany. To jest związek, który wydaje się spokojniejszy, ale jego kosztem jest brak rozwoju i autentycznego przekraczania barier. I jak właściwie tu widać, docieramy do tego punktu, gdy widzimy, że więcej spokoju, to mniej rozwoju. Niestety, tak wygląda nasze życie. Jak chcemy się rozwijać, to musimy sobie generować w życiu też dużo lęku, ale to jest taki kontrolowany lęk. I pewnie każdy powinien częstotliwość podejmowania wyzwań, czyli generowania takiego lęku w swoim życiu, związanego z podejmowaniem wyzwań, dopasować do siebie, do swoich potrzeb i do swoich możliwości. I widocznie Twoja częstotliwość była odmienna od jego częstotliwości. I być może odmienna od jej częstotliwości. Większe dopasowanie nie oznacza, że ona jest lepsza, tylko że z nią wchodzi w układ, który jemu jest łatwiejszy, „znajomszy”, wygodniejszy. Wiem, że nie ma słowa „znajomszy”:)