Jakiś miesiąc czy dwa miesiące temu natrafiłam na Instagramie na profil o Tinderze, który właściwie jest wynikiem rozżalenia mnóstwa kobiet, związanego z aplikacjami randkowymi i tym, jakich tam spotykają mężczyzn i co z tych spotkań wynika. Po prostu, to jest taki żal, ale już w takiej formie, że skoro jest już tak beznadziejnie, to przynajmniej się pośmiejmy razem. Więc to jest taki profil humorystyczny, zbudowany jednak na bazie zawodu i żalu. I wśród różnych śmiesznych rzeczywiście postów, ale też i tragicznych przy okazji – w stylu horrorowe opowieści randkowe, pojawił się post, w którym przytulają się prezydenci Francji i Ukrainy. I trzymają się za ręce. I pod tą rolką, bo to był taki krótki filmik, mnóstwo drwiących, takich nawet upokarzających tych mężczyzn komentarzy, zarówno ze strony mężczyzn, jak i kobiet.

Kiedy to zobaczyłam, to poczułam, że coś tu nie gra. Wiecie, moim kompasem też są emocje. Więc najpierw poczułam, że coś nie gra i zaczęłam trochę tak rozkminiać, o co właściwie chodzi. I doszłam do wniosku, że jeżeli czujemy żal do tych zimnych facetów, bez wglądu w siebie, bez jakiejś takiej świadomości emocjonalnej, bez empatii do tych facetów spotykanych regularnie na tinderowych randkach albo przynajmniej w tinderowych wiadomościach, to nie możemy oczekiwać fajnego związku, nie zmieniając swoich oczekiwań względem mężczyzny. Czyli jeżeli chcesz innych rezultatów, to zastosuj inne rozwiązania, a nie trzymaj się tego, co jest zawsze w Twojej głowie – jakiegoś starego, wyświechtanego sposobu na randkowanie i budowanie relacji damsko-męskiej, jeżeli to w ogóle nie działa i prowadzi Cię do katastrof.

Więc jeżeli chcesz dojrzałego związku, opartego na tym, że oboje macie przyzwolenie na okazywanie emocji, macie wgląd w siebie, rozwijacie empatię, macie rozwiniętą inteligencję emocjonalną, da się pogadać o trudnych rzeczach, nie generując jakichś dodatkowych problemów z powodu tego, że w ogóle trzeba rozmawiać i że ta rozmowa jest właśnie tak piekielnie udręczająca, to jeżeli masz takie oczekiwania, że ten związek będzie dojrzały, to nie możesz jednocześnie od faceta oczekiwać, że on nie będzie miał przyzwolenia na okazywanie emocji. Bo to nie trzyma się kupy. Bo albo komuś pozwalamy na emocje, albo nie pozwalamy. Jeżeli komuś trochę pozwalamy na emocje, to on, tak czy inaczej, musi się pilnować, więc efekt jest taki, jakbyśmy nie pozwalali. Prawda? Bo nie możemy komuś powiedzieć, że możesz pozytywne emocje względem innych okazać w tej sytuacji, a w tej nie możesz. I co wtedy, jeżeli on nie będzie wiedział, do której grupy jakaś tam sytuacja się kwalifikuje? Będzie spięty. Będzie nienaturalny. Nie będzie sobą.

I tak swoją drogą, to się zastanawiam, co w ogóle złego, i dla kogo, może wyniknąć z tego, że np. heteroseksualny facet trzyma za rękę drugiego heteroseksualnego faceta. Czy to ma jakiś wpływ na czyjeś życie? Czy to może wyrządzić szkody w czyimś życiu? Wydaje mi się, że nie, więc nie rozumiem, po co w ogóle fiksować się na tym, jakby to był jakiś straszny problem. I myślę też, że mężczyźni mają problem z męskością z powodu właśnie bardzo sprzecznych przekazów kulturowych. Z jednej strony, takie wyświechtane stare hasła o tym, że chłopaki nie płaczą i wzorowanie się często emocjonalnie na straumatyzowanych ofiarach wojny, czyli na dziadkach czy pradziadkach chociażby, którzy przeżyli wojnę, gdzie te wzorce co do tego, jak powinien zachowywać się mężczyzna, przekazywane są z pokolenia na pokolenie. I ogólnie rzecz biorąc, on najczęściej powinien być zblokowany i niedostępny emocjonalnie, nie okazywać uczuć i w ogóle nie okazywać słabości. W rezultacie też – nie budować z nikim więzi.

A z drugiej strony, oczekujemy jednak, że te związki będą partnerskie – będzie tam jakiś dialog, wspólne rozwiązywanie problemów, rozmowa, wzajemne wspieranie się, empatia. Słuchajcie, nie można być empatycznym, jeżeli nie mamy wglądu w siebie. Nie możemy mieć wglądu w siebie, jeżeli jesteśmy zblokowani emocjonalnie i mamy zakaz okazywania i odczuwania emocji. Nawet jeżeli to są niektóre emocje, to i tak już jest zakaz i nie możemy wtedy widzieć pełni siebie i poznać w pełni siebie samych. Czyli ci biedni mężczyźni z jednej strony mają być empatyczni, a z drugiej karze się ich za wyrażanie czułości wobec np. innych mężczyzn, bo „to już jest podejrzane”.

A co jeśli tym innym mężczyzną jest syn? Prawda? Do jakiego momentu można mu okazywać czułość, jeżeli jesteś ojcem? A od którego momentu już nie wolno? Bo to facet przecież. Kiedy jest taka granica? Kiedy jest ten magiczny wiek? Kiedy jest ten dzień graniczny? Kiedy można okazywać czułość i go przytulić, wziąć na ręce, wziąć go za rękę, iść z nim za rękę, a z synem w jakim wieku już nie wolno? Albo jeśli mamy dwóch małych chłopców, to powiedzmy, że dwóch trzylatków idących za rękę pewnie byłoby zaakceptowanych społecznie i nikt tam by się nie czepiał. Choć z drugiej strony może znalazłyby się osoby, które miałyby coś przeciwko – osoby o wypranych mózgach. Natomiast ogólnie rzecz biorąc raczej byłoby to okej. Dwóch pięciolatków – okej. Dwóch ośmiolatków – może jeszcze okej. Ale w jakim wieku jest ta granica, kiedy to już nie jest okej? Kiedy to już zaczyna być podejrzane?

Efekt takich niespójnych oczekiwań jest taki, że mężczyźni uczą się wyrażać emocje, ale bardzo wybiórczo. Wolno im okazać agresję, rywalizację, sukces, ale bliskość i tkliwość bywają tłumione, bo na nie nie ma przyzwolenia. Przyzwolenie jest w ograniczonym zakresie. Ale jeżeli on nie potrafi odróżnić, czy teraz wykraczam poza granice akceptowalności, czy poruszam się nadal w ich obrębie, to w ogóle profilaktycznie tej czułości, tkliwości nie będzie okazywał. Trudno wymagać od kogoś empatii i czułości, jeżeli jednocześnie odmawia mu się prawa do pełnego wyrażania tych uczuć w różnych kontekstach. To trochę jakby mówić „bądź czuły, ale tylko w jakichś granicach, które uznamy za akceptowalne społecznie”.