Wróćmy do historii Róży i Mariusza. Przyjrzyjmy się, jak to wyglądałoby w opcji zamknięcia się Mariusza w toi toiu. Te wszystkie elementy skali – uprzedzania czy nie uprzedzania, o których przed chwilą wspomniałam. Czyli te wszystkie style komunikowania pewnych rzeczy. Już ustaliliśmy, że gdyby to nie był Mariusz, to w ogóle nie pojechałby w góry, ale ponieważ jest to Mariusz, to pojedzie w góry i będzie sabotować. Róża z Mariuszem przyjechali na ten szlak. Może nawet jeszcze zanim przyjechali, Mariusz mówi: „słuchaj, dzisiaj na cały dzień zamknę się w toi toiu i nie pójdę w te góry. Zastanów się czy idziesz sama, czy jednak zostajemy tutaj razem i będziesz na mnie czekać albo zajmiesz się, po prostu, sobą”. To Róży daje trochę większe możliwości, niż zaskoczenie jej pod tym toi toiem. Ona może wybrać. Może nie wybrać absolutnie tak, jakby chciała, bo ona może już nie chciałaby w ogóle być z nim w tych górach. Ale skoro już jest, to może wybrać w obrębie tego, co jest dostępne na miejscu i podjąć jakieś tam decyzje, więc to już zawiera trochę szacunku. I na pewno aż tak strasznie nie burzy zaufania do Mariusza ze strony Róży. I to jest pierwsza opcja, czyli uprzedzanie z wyprzedzeniem.

Opcja druga – uprzedzanie w ostatniej chwili. Czyli przyjechali w te góry, wysiedli z auta czy przyjechali busem na szlak, wysiedli z tego busa, doszli do toi toiów i pod samym toi toiem Mariusz mówi: „wiesz co? Ja teraz tutaj zamknę się na cały dzień. Nie idę z Tobą dalej”. I znowu, daje jej trochę decyzji. Daje jej różne możliwości do wyboru, dzięki temu, że ją poinformował. Ale jest to o wiele mniej możliwości, niż w tym wcześniejszym przypadku, czyli gdyby uprzedził z wyprzedzeniem. Uprzedzenie z wyprzedzeniem jest większym szacunkiem do jej czasu. I nie burzy zaufania. Uprzedzenie w ostatniej chwili może trochę zburzyć zaufanie – pewnie zależy, z kim mamy do czynienia. Może u niektórych osób nawet bardzo zburzyłoby zaufanie. I zobaczcie, że to już daje jej jakby mniejsze możliwości zadecydowania, co ona zrobi ze swoim czasem. Więc w pewnym sensie Mariusz marnuje jej dzień.

I teraz opcja trzecia – informowanie w trakcie. Czyli przyjechali na szlak busem, wyruszyli i dotarli do punktów, gdzie są toi toie. Mariusz wszedł do tego toi toia i Róża tam czeka i czeka. Po godzinie mówi: „wiesz co? Nie wyjdę z tego toi toia do końca dnia”. Czyli już trochę czekała – zmarnowała godzinę na czekaniu, ale o reszcie dnia może zadecydować, bo przynajmniej już wie, że nie musi czekać. Zwolnił ją z reszty czekania. To oczywiście jest dosyć beznadziejne. Aha, jeszcze zaznaczmy, że Mariusz mówi: „nie wyjdę z tego toi toia – nie mam biegunki ani żadnych problemów z brzuchem, po prostu, postanowiłem, że będę tu siedział”. A jeszcze gdyby był uczciwy i miał wgląd, to powiedziałby: „postanowiłem, że będę tu siedział, żeby zasabotować naszą relację, bo gdybyśmy tam poszli, to by było za dobrze i jeszcze byś sobie coś dopowiedziała. A ja nie chcę. Chce być wolny i nie chcę, żebyś się czepiała potem i suszyła mi głowę, że ‘chodźmy znowu, chodźmy znowu, bo było super’. Lepiej niech nie będzie super. Więc ja tu będę teraz siedział”. Czyli poinformował w trakcie. To jest słabe, jeśli chodzi o zaufanie. Jest to słabe, jeśli chodzi o szacunek do Róży i jej czasu. Ale jeszcze nie najtragiczniejsze, jak się okaże za chwilę.

Opcja czwarta. Przyjechali na szlak. Doszli do punktu gdzie są toi toie. Mariusz się zamknął. Siedział tam cały dzień. Ona czeka na niego. Przeżywa emocjonalny rollercoaster. Od złości, wściekłości, nienawiści, po wielką ekscytację i miłość do Mariusza. Z powodu niepewności i lęku czuje motyle w brzuchu. I tak czeka, i czeka. Jest coraz bardziej zmęczona i głodna. Już zrobiło się jej zimno. On wyłazi z tego toi toia i mówi: „przepraszam. Siedziałem w toi toiu. Jak już pewnie się zorientowałaś, nie poszliśmy w góry. A teraz już nie ma czasu”. Przynajmniej coś powiedział, prawda? Bardzo miłe to było z jego strony, że przynajmniej coś powiedział. To jest tłumaczenie się. Aha, no właśnie! Jeszcze mógłby się wytłumaczyć. Tłumaczenie się po fakcie, czyli: „przepraszam, zapomniałem Ci powiedzieć przed”. Albo: „bałem się powiedzieć przed”. Nie, Mariusz nie powiedziałby, że się bał – „zapomniałem Ci powiedzieć przed”. Albo: „coś tam odwróciło moją uwagę, a już Ci miałem powiedzieć przed. No, ale nie powiedziałem. No i tak siedziałem cały dzień. Siedziałem i siedziałem. Ale pewnie fajnie spędziłaś czas, no nie? No, a ja tam sobie siedziałem, no bo po prostu nie chciałem w te góry iść. No, nie chciało mi się. Po prostu, nie chciało mi się, więc siedziałem w kiblu”. To jest takie tłumaczenie się po fakcie. Argumenty trochę z dupy, ale przynajmniej próbował. Przynajmniej sprawił wrażenie zainteresowanego tym, jak Róża się czuje. Bo realnie to raczej nie był zainteresowany.

Teraz opcja jeszcze gorsza, nr 5 – tłumaczenie się po fakcie, ale dopiero wtedy, kiedy ta druga osoba zapyta. Czyli utknął w tym tui toiu. Siedzi cały dzień. Wcześniejsza historia taka, jak w tych poprzednich przypadkach, że przyjechali na szlak, wszedł do tego toi toia i siedział cały dzień. Wyszedł stamtąd i mówi: „no, dobra, to co? Wracamy?”. A Róża pyta go: „ale dlaczego Ty tam siedziałeś cały dzień?”. No i dopiero wtedy on zaczyna się tłumaczyć. Oczywiście, Mariusz mógłby ją wtedy zaatakować. Powiedzieć, że czepia się bez powodu i w ogóle jest rozhisteryzowana, jak to już nagrałam w jednym z wcześniejszych odcinków. Ale może powiedzieć też: „no, nie chciało mi się, słuchaj. No nie poinformowałem Cię. Zapomniałem Cię poinformować. Bardzo mi przykro, że zapomniałem Cię poinformować i że mi się nie chciało”. Więc wyjaśnił to, co w tej poprzedniej opcji, tylko że dopiero wtedy, kiedy Róża zapytała. Sam z siebie nie pisnął nawet słowem. I to jest oczywiście totalny brak szacunku do jej czasu i totalny brak szacunku do niej. Jeszcze udawanie jakiegoś głupka i robienie z niej idiotki, tak naprawdę. Bo zobaczcie, co by było, gdyby on wyszedł z tego kibla i ona nie zapytała: „dlaczego tam siedziałeś?”. Przecież niczego by nie wyjaśnił. Po prostu, wróciliby tam i udawali, że nic się nie stało – po tym, jak ona zmarnowała przez niego kupę czasu pod kiblem. I tak to jest z Mariuszami – marnuje się przez nich kupę czasu, czekając pod kiblem, kiedy chciałabyś wyruszyć w góry i przeżywać fajne rzeczy.

I teraz najtragiczniejsza, zupełnie fatalna, opcja nr 6 – kiedy to Mariusz zamknął się w toi toiu, Róża straciła cały dzień na czekaniu, przeżywała pod tym toi toiem emocjonalny rollercoaster, a on potajemnie stamtąd wyszedł i uciekł. Czyli po prostu ją „zghostował”. Tutaj nie ma żadnej komunikacji. Aha, potem jeszcze nie odbierał od niej telefonu, nie odpisywał na wiadomości i poblokował ją, gdzie się da. I to jest właśnie ghosting. Właściwie to jest istota ghostingu, że może wypadałoby wyjaśnić, ale ponieważ nie ma we mnie ani krztyny asertywności, to nie będę nic wyjaśniał, tylko ucieknę, bo jestem przerażonym człowieczkiem. Malutkim, przerażonym człowieczkiem bez empatii, w dodatku. I tutaj, zobaczcie: ani grosza szacunku do Róży, totalny brak szacunku do jej czasu, brak empatii, jak już wspomniałam, po prostu, jakaś totalna masakra. Nie życzę Wam takich znajomości. Tych z wcześniejszych punktów zresztą też nie życzę.