Pozwolę sobie wrócić do odcinka 98., w którym to mówię Wam, że my możemy dobrze przeżywać swoje życie, jeżeli posługujemy się zaktualizowanymi mapami i korzystamy z naszego wewnętrznego kompasu, czyli potrafimy wyciągnąć wnioski, z naszych emocji, ze wskazówek, które płyną z naszego wnętrza. Niestety często tych wskazówek w ogóle nie dostrzegamy. Ten nasz wewnętrzny kompas mamy gdzieś tam zagrzebany na strychu, więc jest bezużyteczny. A to dlatego, że po pierwsze byliśmy uczeni nie zwracać uwagi na swoje emocje albo nawet je tłumić, deprecjonować, ponieważ gdy byliśmy dziećmi, były one problematyczne dla otoczenia i było to dramatyzowanie, niepotrzebne generowanie problemów i niegrzeczność. A po drugie, oczywiście nikt z nas – no, niemal nikt z nas – nie przeszedł kursu korzystania z tego naszego wewnętrznego kompasu. Zazwyczaj ani słowa na ten temat nie usłyszeliśmy od najbliższych dorosłych osób, które powinny nam były tę wiedzę przekazać, a to dlatego, że oni sami tego nigdy nie wiedzieli, bo im też nikt nie powiedział.

Dorastaliśmy zazwyczaj w kulcie logicznego myślenia. W kulcie takiego przeintelektualizowania. Jak ktoś super sobie radzi technicznie, to jest mistrzem życiowym, a ludzie, którzy są nadmiernie emocjonalni, to jakieś nieogary. Tymczasem prawda jest po środku, bo nie da się dobrze funkcjonować w jakichkolwiek skrajnościach. Prawda jest po środku. Z jednej strony mamy korzystać z naszego logicznego myślenia i intelektu, ale jednak ten intelekt będzie bezużyteczny, jeżeli zignorujemy nasze emocje. Zauważcie, że możemy się czuć spełnieni, możemy się czuć szczęśliwi, możemy czuć miłość i możemy czuć się dobrze. I wszystko to opiera się na „czuć”. Nie możemy wiedzieć, że jesteśmy spełnieni, jednocześnie tego nie czując. Możemy wiedzieć, że jesteśmy spełnieni tylko i wyłącznie wtedy, gdy tak się czujemy. A jeśli „czujemy”, to znaczy, że pokazują nam to nasze emocje. A zatem, żeby tworzyć dobre relacje, to musimy czuć się dobrze w tych relacjach, a nie po prostu wiedzieć, że jest dobrze.

I słuchajcie, ta stara wiedza na temat bliskich relacji głównie opierała się właśnie na tym „co wiem”, a nie na tym „co czuję”, czyli nie piję, nie biję, to znaczy, że jest okej. Tak? Dwa kryteria spełnione, że coś tam się nie odbywa, to znaczy, że jest okej. Nieważne, czy ja się czuję szczęśliwa. Czy czuję, że ten związek mi odbiera energię. Wysysa ze mnie wszystko. Prowadzi do jakichś chorób, zaburzeń, depresji, chorób autoimmunologicznych. Nieważne, że działa to na mnie tragicznie. Ważne, że kryteria narzucone przez logiczne myślenie zostały spełnione. Nie pije, nie bije. To znaczy, że jest super. Mariusz, ten co siedzi w toi toiu, też nie pije, nie bije, więc jest super, nieprawdaż? I teraz pytanie: co musi zrobić Róża, żeby z tego całego bagna się wygrzebać, wybrnąć z tego miejsca, w którym się znalazła, móc wreszcie odejść spod tego toi toia? I tutaj właśnie, nawiązując do odcinka 98., Róża musi zaktualizować swoje mapy dotyczące tego, co jest dobre. Czyli ona musi zaktualizować to, co myśli na różne tematy. To, co myśli. O emocjach będzie za chwilę. Na razie zostańmy w tej sferze intelektualnej – to, co myśli i wie. Więc jeżeli ona wie, że kobieta ma się poświęcać dla rodziny, to warto by było logicznie to na chłodno przemyśleć, czy ja naprawdę się z tym zgadzam, czy jest to dla mnie okej, czy jest to coś, co chcę powielać. Czy małej Róży, tej dziewczynce, którą jestem gdzieś tam w środku, mojemu wewnętrznemu dziecku, czyli tej prawdziwej małej Róży, którą byłam mając lat np. trzy, powiedziałabym:

 „Poświęcaj się dla rodziny niezależnie od tego, jak ten mężczyzna Cię traktuje. Może on Cię kiedyś pokocha. Ważne, żebyś wytrwale siedziała pod tym kiblem i na niego czekała i walczyła. Zasłużysz pewnego dnia. To nie jest ważne, jak jest teraz. Miej wiarę w to, że zasłużysz pewnego dnia, Różo. I nie jest ważne, jak się czujesz. Kiedyś będzie okej. A może nawet jak nie będzie, to przynajmniej pięknie przeżyjesz życie jako męczennica swoich własnych wyborów”? Powiedziałabyś to samej sobie, czekając na faceta, który wreszcie miałby Cię pokochać? Powiedziałabyś to tej dziewczynce, którą jesteś w środku, temu swojemu właśnie wewnętrznemu dziecku, tej prawdziwej sobie, takiej dokładnie jaka jesteś? Powiedziałabyś to? Popatrz na swoje zdjęcie w wieku, gdy miałaś na przykład dwa albo trzy lata i powiedz to tej dziewczynce:

 „Siedź pod tym kiblem i czekaj, a zasłużysz pewnego dnia. Nie odchodź nigdzie. On Cię może w końcu doceni. A nawet jak Cię nie doceni, to i tak jest pięknie, bo przecież poświęcasz się, a to poświęcenie jest piękne”. Bla, bla, bla. Bzdury i farmazony. Prawda? Nikt nikomu tego by nie życzył. Nikt nie życzyłby tego osobie, którą kocha. Albo inaczej mówiąc, nikt, kto naprawdę przemyślał zasady, którymi się kieruje w życiu, nie życzyłby takiego losu osobie, którą kocha. Myślę, że zachęcanie kogoś do przesiadywania pod toi toiiem, do wypruwania z siebie flaków, żeby ten ktoś drugi, kto w tym kiblu się zamknął, wreszcie mnie pokochał, wynika z ogromnej nieświadomości. Z nieprzemyślenia życiowych zasad. Z bezmyślnego powielania jakichś przekonań, które nam przekazano – a przekazały je nam poprzednie pokolenia. Z powielania jakichś też rodzinnych, międzypokoleniowych traum. Tak, bo przekonania, nawet te błędne i destrukcyjne, są przekazywane nieświadomie z pokolenia na pokolenie, póki ktoś nie powie: „stop! ja już nie chcę tak żyć, nie chcę tego przekazać też swoim dzieciom, nie chcę tego przekazać nikomu więcej”. Traumy też są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Więc jeżeli gdzieś tam w rodzie było odrzucone, nieszczęśliwe dziecko, a zapewne większość dzieci tak się czuła w dzieciństwie, biorąc pod uwagę to, na ile się zważało na emocje dzieci we wcześniejszych pokoleniach, to jeśli gdzieś tam było takie nieszczęśliwe, odrzucone dziecko, to ono potem bazuje na tym, tworząc resztę swego życia, czyli dorosłość, i bazuje na tym, wychowując swoje własne dzieci. A wiecie, jeżeli dzieci czegoś nie rozumieją, to szukają przyczyn w sobie, więc to nieszczęśliwe, odrzucone dziecko zapewne stworzyło sobie przekonania, że jestem niewartościowa, nie zasługuję na miłość i jestem niewystarczająca. I na tym bazuje potem, tworząc resztę relacji w swoim życiu,  bo jeżeli nie zasługuję na miłość, to do zaakceptowania jest przecież ten Mariusz, który się zamknął w toi toiu. Prawda? Wyjdzie, nie wyjdzie – co za różnica? Przecież ja nie zasługuję. To, że on tam siedzi, idealnie pasuje do mojego niezasługiwania.