Wiadomość brzmi tak (red. szczegóły zostały zmienione dla zachowania anonimowości):
„Hej. Zaczęłam słuchać Twoich bardzo fajnych odcinków podcastu, gdyż jestem w kryzysie. Mam 33 lata. Miesiąc temu (po powrocie z miesięcznej podróży po Australii) mój mąż (też 33 lata, znamy się od liceum) od 7 lat – a partner/przyjaciel od lat 13, z którym tworzyłam dotychczas szczęśliwy związek, oświadczył mi, że już mnie nie kocha, że od paru miesięcy czuje, że się od siebie oddalamy i że mam za mocny charakter i jesteśmy jednak niedopasowani. Ostatecznie po tym miesiącu i terapii wiemy już, że Stanisław wykazuje unikowy styl przywiązania, a ja lękowy lub bezpieczny z cechami lękowymi wyrobionymi w międzyczasie. W każdym razie – po tej rozmowie, jak nożem odciął całą fizyczność, całą empatię, całe uczucie do mnie. Zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – a dla mnie było to jak początek złego snu, nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogli też w to uwierzyć nasi znajomi, moja siostra i szwagier (z którymi byliśmy na tych wakacjach i którzy kompletnie nie widzieli żadnych sygnałów, że coś jest u nas nie tak), rodzice moi czy jego. To był mój przyjaciel. A ten cios był ciosem prosto w serce, które roztrzaskał mi na milion kawałków. Próbowałam go pytać, o co dokładnie chodzi, to mówił argumenty w stylu – że nasze kłótnie (które były rzadkie) były dla niego za ciężkie. Ale traktowaliśmy się z szacunkiem, zawsze. Podróżowaliśmy, uprawialiśmy sport, jesteśmy z tej samej branży, dużo się kochaliśmy i w ogóle wszystko było naprawdę super – jeszcze tydzień przed rozstaniem myślałam sobie, że mamy super farta, że się znaleźliśmy. Jakim cudem tego nie widziałam? Nie wiem. Potem okazało się, że od miesięcy zdradza mnie emocjonalnie z koleżanką z pracy (potem się okazało, że to już nie pierwszy raz, ale powiedział, że on sobie tego nie uświadamiał aż do teraz).

I teraz mam pytanie – jak żyć i ufać komukolwiek po czymś takim?
Chodzę na terapię, ale chyba muszę zmienić psychoterapeutę, bo nie czuję, że mi pomaga (natomiast terapeuta od terapii par za to już jest super). Jestem typem introwertyczki i całą potrzebę bliskości i wspólnego czasu realizowałam w związku i rodzinie – przez to mam niewielu, bardzo niewielu znajomych.
Proszę, podpowiedz mi, jak się z tego pozbierać?
Nasi wspólni znajomi go uwielbiają, bo ma świetne poczucie humoru i jest bardzo fajną ogólnie osobą. Naprawdę kochałam go z każdym dniem bardziej. I co się robi w takich chwilach? Cieszyłam się na nasze plany, przyszłość, przygody. A teraz (jesteśmy w separacji – no contact), na ile kompromisów szłam, ile razy potrzebowałam więcej bliskości niż była mi dana, ile razy czułam się samotna – ale kochałam go całym sercem, uwielbiałam z nim rozmawiać, bo mieliśmy identyczne myślenie w wielu kwestiach.
Teraz nagle czuję, że straciłam przyszłość. Nie widzę się w niej zupełnie. Jako, że całą swoją dorosłość byłam z nim w związku, to nagle nie będąc z nikim, nie potrafię w samotną codzienność. Chcę myśleć o samorozwoju, pobyciu ze sobą samą, polubieniu tego stanu – ale nie potrafię. Ten dopaminowy i oksytocynowy detoks mnie dobija. A niepewna przyszłość i poczucie, że jestem już po trzydziestce zabija nadzieję na sensowny związek. Gdzie się poznaję nowych ludzi? Pracuję praktycznie sama. Stacjonarnie, ale też zdalnie. Mamy wspólnych znajomych od nurkowania, ale to bardziej jego znajomi (bo też z pracy – on jest architektem).
I cała nasza droga, studia, praca, podróże, pies, WSZYSTKO. Wszystko dzieliliśmy ze sobą. Jak to przetrwać? Bo ja czuję, że raz jest lepiej, ale potem myślę – gdzie ja poznam kogokolwiek nowego? Skoro nawet znajomych nie mam. Jak to przetrwać?

Przepraszam za długą wiadomość, ale naprawdę potrzebuję jakiegoś innego, lepszego spojrzenia na przyszłość i nie wiem jak je przyjąć. Nie wiem skąd czerpać inspiracje.
Może zapisać się na zajęcia jogi, zajęcia wspinaczki, pojechać w świat z jakąś grupą? Nie wiem, brakuje mi normalnej, dobrej codzienności w przyjaznym gronie, ale nie wiem skąd je wziąć, bo przez lata pracowałam sama.
Pozdrawiam. Monika”.

To jest właśnie ta wiadomość, którą otrzymałam. Zaczęłabym odpowiedź od końca. Jasne, pojechać w świat z grupą ludzi. Zapisać się na zajęcia jogi, może jakiejś wspinaczki, nurkowania, czy czegoś tam innego, czegokolwiek tak naprawdę, co będzie dla Ciebie ciekawe, interesujące, odkrywcze i może będzie też Twoim wyjściem poza Twoją strefę komfortu. to właśnie to warto robić. Bo po pierwsze, my czujemy to, co myślimy, a wpływamy też na to, o czym myślimy. Jeżeli dajemy sobie czas na rozmyślanie o tym, jak jest strasznie, jak to jestem beznadziejna, że on mnie odrzucił, jak jest okropnie, że straciłam ten związek i że ten związek się rozleciał, i jeżeli odrzucamy po prostu różne aktywności i dajemy sobie czas na to, żeby tak rozmyślać depresyjnie i negatywnie, to te nasze myśli na pewno nie będą szły w dobrym kierunku. One będą coraz bardziej ściągać nas w dół. One będą płynąć po prostu jak rzeka w kierunku takiej depresji, negatywności i smutku.

Zatem, żeby tak nie myśleć, warto myśleć o czymś innym, na przykład o tych aktywnościach, które sobie zorganizujemy. Wiadomo, że to nie będzie rozwiązanie od razu na 100%, ale jeżeli zmniejszymy swoją ilość tych nieprzyjemnych myśli, smutnych, choćby o 10%, to i tak już będzie jakiś krok naprzód. Pamiętajcie, że uleczenie, właściwie takie wyzdrowienie z depresji, to nie jest coś czarno-białego. My nie wykonamy kroku z jednego brzegu przepaści nagle na ten drugi brzeg. My po prostu powoli, powoli musimy dojść do siebie, krok po kroku i każdy krok jest równie ważny, niezależnie od tego, czy jest duży czy mały. Zatem odwracanie swojej uwagi to jest jedno. Czyli przekierowanie tej uwagi na coś, co będzie fajne, ciekawe, konstruktywne. I prawdopodobnie też na innych ludzi, bo jednak ludzie są ważni w naszym życiu. Jeżeli tracimy osobę, z którą czuliśmy taką wspólnotę, przynależność, to pewnie ciężko będzie to zastąpić czymkolwiek innym, niż relacje z innymi ludźmi.