Prowadzę ten podcast i nagrywam już 102. odcinek, ponieważ chciałabym, żeby wszyscy wiedzieli to, co ja i żeby mogli myśleć i odpowiadać sobie na pytania tak, jak ja bym Wam odpowiedziała. W takim celu, żeby się nie pakować w toksyczne relacje, żeby nie cierpieć z powodu nadziei na to, że nas ktoś pokocha, kto nie pokocha nas raczej nigdy. Po to, żeby nie przesiadywać pod tym toi toiem, móc pozwolić sobie odpuścić i pójść dalej w swoją stronę, by spotkać jakichś innych, lepszych dla nas ludzi. I właśnie dlatego powstało już tyle odcinków podcastu i jeszcze nie wiadomo, ile powstanie, ponieważ cały czas macie do mnie jakieś pytania i piszecie, że tego jeszcze dotychczas w podcaście nie było. A to jest takie moje marzenie, żeby każda Róża mogła sobie odpowiedzieć na różne swoje wątpliwości w moim imieniu i żeby właśnie mogła to zrobić sama. Oprócz podcastu prowadzę też spotkania indywidualne dla dorosłych osób i tam przepracowujemy właśnie indywidualnie niektóre problemy, jakieś ciężkie przypadki Mariuszów, albo problemy takie jak problem z niską samooceną, albo może perfekcjonizm, czy też brak asertywności. I na tych indywidualnych spotkaniach to jest już trochę inny typ pracy niż moje gadanie w podcaście.

Ale myślę, że żeby wszyscy mogli sobie samodzielnie odpowiadać na skomplikowane pytania dotyczące siebie samych, odkrywać siebie i wiedzieć, czym się kierować w życiu, to z jednej strony można by powiedzieć, że wszyscy powinni iść na terapię, ale to nie całkiem tak jest. Myślę, że można ująć to trochę inaczej. Otóż, może nie każdy potrzebuje terapii, ale warto, żeby każdy był wyposażony w narzędzia, które pozwalają korzystać ze swoich emocji, jak z kompasu. I my nad tym zawsze zaczynamy pracę na terapii. Jeżeli jest seria spotkań, to zaczynamy od takiej psychoedukacji. Opowiadam, jak wyglądają różne schematy w naszych głowach, z czego wynikają emocje, jaki wpływ ma na to przeszłość. I pokazuję różne narzędzia, w stylu tabelki do pracy ze sobą, do korzystania z tych swoich emocji. I to jest taka absolutna baza do tego, by iść dalej. I zawarłam właśnie tę część spotkań indywidualnych w kursie „Emocje to Kompas”, który nagrałam. Nagrałam po prostu filmiki wideo. Nagrałam to, co powtarzam ludziom już od ponad 10 lat na indywidualnych spotkaniach, ponieważ myślę, że po pierwsze, super by było, żeby każdy to wiedział. Poza tym myślę, że jest to baza do tego, żeby cokolwiek skutecznie przepracować w swoim życiu, czyli chociażby: toksyczne relacje, tendencje do wchodzenia w nie, niską samoocenę, bycie Różą, niemożliwość odejścia spod toi toia, perfekcjonizm czy chociażby brak asertywności, o których wspominałam wcześniej.

A żeby to wszystko przepracować, potrzebujemy narzędzi. I teraz, o co chodzi z tymi narzędziami? Słuchajcie, ja tych narzędzi sama kiedyś nie miałam. Nie dostałam ich właściwie nawet na studiach psychologicznych. Natrafiłam na podejście poznawczo-behawioralne w terapii dopiero, gdy sama się szkoliłam. I to było moje pierwsze zetknięcie z tym, że można w tak logiczny i klarowny sposób poukładać sobie emocje. I dokładnie z tego korzystam, słuchajcie, teraz nagrywając ten podcast. Dlatego jest tak, jak mówicie, że upraszczam różne rzeczy. Dla niektórych być może to jest zbytnie upraszczanie, ale w zdecydowanej większości wiadomości od Was czytam, że to upraszczanie bardzo dużo Wam ułatwia i pozwala klarownie spojrzeć na wiele rzeczy, podjąć pewne decyzje i zrozumieć też skomplikowane sprawy. I ja bym chciała, żeby wszyscy tak umieli sobie poupraszczać. Mało tego, myślę, że nie da się być szczęśliwym człowiekiem, jeżeli my nie potrafimy uprościć. Jeżeli nie potrafimy wyciągnąć jakiejś esencji z różnych spraw w naszym życiu.

Wiadomo, że życie jest skomplikowane, ale my niestety bardzo często sami je sobie komplikujemy. Wiecie, dokładamy sobie problemów. Przykład? Koleżanka w pracy częstuje mnie ciastkiem. Mogę odpowiedzieć „tak, dziękuję, chętnie zjem to ciastko”, albo „nie dziękuję, nie mam teraz ochoty na słodycze”. Przykładowo, takie dwie opcje: mogę wziąć to ciastko, poczęstować się nim, albo odmówić. Ale przecież to nie może być takie proste, no nie? Bo my sobie komplikujemy. I wtedy moje myśli mogą iść w takim kierunku (bo to wszystko oczywiście odbywa się w moich myślach), że to trochę tak głupio jest się częstować, bo wyjdzie na to, że jestem zachłanna, więc będę odmawiać i dopiero jak ona trzy razy mnie tym ciastkiem poczęstuje i będzie naciskać, to dopiero wtedy jednak już się zdecyduje wziąć. I to jest jedna opcja. Opcja numer dwa komplikowania sobie, to nie zjem tego ciastka, bo przez to będę strasznie gruba i zawalę wszystkie swoje postanowienia noworoczne. Utyję. Jestem bardzo głodna oczywiście, ale nie zjem tego ciastka, no bo przecież nie wolno jeść ciastek. Mam zakaz jedzenia ciastek. I właściwie to się powinnam chyba głodzić za karę, że żarłam tyle tych ciastek w przeszłości. To wszystko mogą być moje myśli. Albo opcja numer trzy. Jak się poczęstuję tym ciastkiem, to wszyscy pomyślą, że mimo tego, że jestem taka gruba, to jestem obżartuchem i nadal jem ciastka. A więc nie powinnam jeść tych ciastek, bo myślę, że wszyscy tutaj dookoła myślą sobie, że mi się ciastka nie należą i powinnam już jeść tylko sałatę.

I to wszystko są nasze myśli. Zobaczcie, ile jest możliwości. To są tylko takie trzy możliwości podstawowe, albo może i nie podstawowe, przykładowe trzy możliwości. Myślę, że jest jeszcze milion różnych innych opcji co do tego, w jakim kierunku myśli mogą podążać w momencie, gdy ktoś nas częstuje ciastkiem. To w jakim kierunku te nasze myśli pójdą, generuje nasz nastrój. I zobaczcie, podałam Wam takie przykłady niefajne i nieprzyjemne. Na przykład, że jestem obżartuchem lub ocenią mnie negatywnie. I w rezultacie będę wtedy zapewne czuła się po prostu źle. Będę czuła smutek. Mogę czuć jakiś zawód sobą samą, żal do siebie, frustracje, niesprawiedliwość, złość na siebie. A w ogóle mogę czuć złość na tę koleżankę, że mnie tym ciastkiem częstuje, bo może ona widzi, że jestem tak strasznie gruba, więc chce ze mnie zadrwić i jeszcze więcej mi dowalić tych ciastek. I tkanki tłuszczowej przy okazji. Albo że mnie zmusza do tego, żebym złamała moje postanowienia, że tych słodyczy już nigdy w życiu nie będę jeść. No mówię Wam – masakra po prostu! To jest masakra, w jakich kierunkach nasze myśli mogą sobie płynąć, jeżeli my im na to pozwolimy. Najgorsze jest to, że my tych myśli w sumie jakoś nie weryfikujemy. Nie oddzielamy od prawdy. One są dla nas z automatu właśnie tą naszą prawdą. My w to wierzymy. I żyjemy w zgodzie z tym, w jakim kierunku nasze myśli sobie płyną same.