Może ktoś słucha tego odcinka i w ogóle nie zna wcześniejszych odcinków podcastu „Pokój w głowie”. Otóż Róża to jest dziewczyna, która jest zakochana w Mariuszu. Mariusz ją olewa. Mariusz boi się bliskości. Daje Róży sprzeczne sygnały i przez to wydaje się Róży, że coś może z tego wyniknie. Ona cały czas ma nadzieję, że coś z tej relacji z Mariuszem wyniknie dobrego, jakiś fajny związek, ale tak naprawdę nic się nie dzieje. Nic nie idzie naprzód. No i był taki symboliczny odcinek numer 37, gdzie Mariusz zamknął się w toi toiu na szlaku i nie chciał wyjść. I Róża przeżywała po prostu rollercoaster emocjonalny. Było na pewno bardzo ciekawie, ale przesiedziała pod tym toi toiem cały dzień, a mieli iść razem w góry. I właśnie, to jest takie wieczne czekanie. Wieczne czekanie na wiadomość od kogoś. Na odzew. Na tego Mariusza. Na jego obecność w życiu. I to wieczne czekanie jest jak czekanie pod kibelkiem. Marzysz, by wyruszyć we wspólną podróż, a zamiast tego przesiadujesz pod drzwiami toalety. To jest tak najkrócej, jak można podsumować właśnie relację Róża-Mariusz. Najkrócej i metaforycznie.

No i słuchajcie, ostatnio mówiłam to nawet na webinarze, który się odbył. Był taki darmowy webinar dla chętnych. Jeśli chcecie informacji na temat takich webinarów, to zajrzyjcie sobie na profil „Pokój w głowie” na Instagramie lub Facebooku. Tam zawsze informuję o takich eventach.

No więc właśnie, na tym webinarze mówiłam, że Róża to jest tak naprawdę stan umysłu. Róża to jest zbiór myśli, które nam się pojawiają w głowie. I właściwie każdy może być Różą, jeżeli będzie w te rzeczy wierzył. Po prostu to jest kwestia wiary. Jeżeli wierzę, że: miłość jest jedna na zawsze; miłość to ból i cierpienie; nie zasługuję na nikogo lepszego niż Mariusz; nikt inny mnie nie pokocha, chociaż ten Mariusz tak naprawdę wcale mnie nie kocha; Mariusz to ideał i to jest idealny wzorzec bliskiej relacji, miłości i że tak to powinno wyglądać, albo może niekoniecznie powinno wyglądać, ale że tak jest okej…

…jak jest okej, to ten Mariusz będzie okej. To będę się trzymała Mariusza. Natomiast, zobaczcie, jeżeli przestanę wierzyć w Mariusza i te wszystkie inne myśli, to po prostu przestanę być Różą.

Jest jedna taka wyjątkowo trudna do uwierzenia myśl, która pojawi się w głowach osób, które nie doświadczyły wystarczającej bliskości w dzieciństwie i czuły się samotne jako dzieci. Otóż ta myśl może brzmieć na przykład, że nie da się mnie kochać albo nie da się mnie lubić. Gdyby tak się cofnąć do dzieciństwa, to pierwsze bliskie relacje to właśnie są relacje z rodzicami. I jeżeli dziecko doświadcza relacji z takim rodzicem, który nie umie pokazać, że je kocha, który może nie umie okazać miłości, który może nawet nie umie kochać w ogóle. Prawda? Myślę, że jest mnóstwo takich ludzi, którzy nie za bardzo wiedzą, czym jest miłość. No więc jeżeli dziecko doświadcza takiej relacji z rodzicem, który nie potrafi kochać, no to właściwie skąd miałaby się wziąć wiara w tym człowieku, że można go kochać? Jeżeli dziecko doświadcza relacji z rodzicem, który tego dziecka nie lubi, no to skąd wziąć wiarę w to, że ktoś mógłby mnie lubić?

Zauważcie, że można by się zastanowić, ilu ludzi by się w ogóle nie urodziło, gdyby powiedzmy te 20, 30, 40, 50 lat temu była kompetentna i rzeczowa edukacja seksualna. Myślę, że mnóstwo obecnych rodziców dorosłych dzieci nie miało pojęcia o antykoncepcji, nie miało w ogóle pojęcia o tym, dlaczego zachodzi się w ciążę. I w rezultacie mnóstwo tych dzieci powstało przez przypadek. Urodziły je matki i spłodzili ojcowie, którzy totalnie nie byli gotowi na rodzicielstwo. Może nawet i do dzisiaj nie są gotowi na rodzicielstwo, mimo że już mają 60, 70, 80 lat. A mało tego, być może ci rodzice nawet w ogóle nie chcieli mieć dzieci, a te dzieci mieli i mają. W rezultacie, jak właściwie mieliby wychować dziecko, które czuje się ważne, kochane i potrzebne? Jeżeli to dziecko, które im się urodziło, czy te dzieci, które im się urodziły, to byli tacy intruzi w życiu rodziców. Prawda? Jak intruzi. Pojawił się nie wiadomo czemu, nie wiadomo skąd. Zawraca dupę tylko niepotrzebnie i ciągle czegoś chce. I jeszcze trzeba pieniądze wydawać. Czas poświęcać, męczyć się, po nocach wstawać. Tyłek podcierać.

A jeszcze w ogóle bym zaznaczyła, że rodzicielstwo to jest prawdopodobnie najtrudniejsza rzecz, jaką można robić w życiu. Więc jeżeli ktoś jest niedojrzały, niegotowy i nie chce mieć dzieci a jest skazany na rodzicielstwo, które jest cholernie trudne, to musi się to skończyć katastrofą. Dorośli, którzy wiedzą o tym, że urodzili się przez przypadek, bardzo często czują się właśnie intruzami na świecie. Czują się niepotrzebni. Wydaje im się, że oni nie powinni istnieć. Ale przecież my się nie rodzimy dla swoich rodziców tak naprawdę, bo są jeszcze miliardy innych ludzi na świecie. Właśnie sprawdziłam, że jest aż 8 miliardów ludzi. Po prostu nie mogę uwierzyć, jak ta liczba szybko przyrasta. Przecież jeszcze niedawno było 6 miliardów. Trochę się człowiek zagapi z aktualizacją danych i w tym czasie na kuli ziemskiej przybywa parę miliardów osób. Jestem w szoku, powiem Wam.

No ale wracając do tematu. Zauważcie, że jeżeli rodzic nie chciał swojego dziecka, to jest jeszcze te 8 miliardów innych ludzi na świecie. Jeżeli rodzic nie lubił swojego dziecka, to jest jeszcze te 8 miliardów innych ludzi, którzy mogą nas polubić. Jeżeli rodzic był niegotowy na rodzicielstwo, nie umie kochać, jest niedojrzały, nie radzi sobie z emocjami, w ogóle nie radzi sobie z niczym, co jest niemierzalne, jak chociażby samopoczucie. Ale przecież są rodzice, którzy w ogóle nie radzą sobie nawet z tym, co mierzalne, np. z zarabianiem pieniędzy. Prawda? Nie radzą sobie z utrzymaniem trzeźwości. Z dostarczeniem dzieciom dachu nad głową też sobie nie radzą, prawda? Jeżeli rodzic sobie z czymkolwiek nie radzi, to nie znaczy, że ktokolwiek inny nie mógłby Ci tego dać. Może już nie jako rodzic, tylko bardziej jako partner. A przede wszystkim, to czego nie dał Ci rodzic, to Ty w dorosłości możesz sobie dać sama.