I teraz, wracając do tematu orbit, że na orbitach najbliższych są ci ważni ludzie, a na tych dalszych są jacyś odlegli ludzie, których po prostu znamy. To zauważcie, co robiła Róża, kiedy poznała Mariusza. Ona zaczęła go sobie wyobrażać i wtedy właściwie, nie znając człowieka, próbowała go wrzucić na jedną ze swoich najbliższych orbit. I nam się nie wiadomo czemu wydaje, że tak właśnie się rozpoczyna bliskie relacje. Mamy wakat na orbicie pierwszej – na pierwszej, bo osoba ze związku to powiedzmy, że jest na pierwszej. Mamy wolne miejsce na tej orbicie. Bardzo byśmy chcieli tam kogoś wstawić. Rozpaczliwie szukamy, jednocześnie w sumie sabotując, więc wybieramy takie osoby, które nie będą zagrażające, bo one nie będą chciały w sumie być w naszym życiu.

A jednocześnie nie umiemy stawiać granic. Nie wiemy, jak się zabrać do tych relacji. Nie wiemy, co z nimi robić. Nie wiemy, ile poświęcić na to czasu. Nie wiemy, jak sprawdzić w ogóle, czy sprawdzać, czy ktoś się nadaje, czy się nie nadaje. I próbujemy pakować obcych ludzi na swoją pierwszą orbitę. Bez sensu, prawda? Tych obcych ludzi, których totalnie nie znamy, o których nie wiemy nic. Znamy najczęściej tylko ich wyobrażoną wersję. Albo wiemy, że fajnie wyglądają i fajnie nam się z nimi rozmawiało, wymieniając wiadomości. Albo fajnie nam się z nimi rozmawiało przez trzy godziny w jakiejś knajpie i nie wiemy o nich zupełnie nic. Nie wiemy, jaki mają system wartości, co zrobili w swoim życiu dotychczas, co zrobili w relacjach z innymi ludźmi, a czego nie zrobili, czy w ogóle szanują ludzi. No nie wiemy o nich zupełnie nic i wrzucamy ich na orbitę pierwszą. Próbujemy przynajmniej ich tam wcisnąć. I zobaczcie, bliskość tym bardziej może się wydawać przerażająca, bo jak my wciskamy obcych ludzi na pierwszą orbitę, oni nas wtedy zawodzą i uciekają z tej naszej pierwszej orbity, to przecież to potwierdza we wspaniały sposób, że bliskość = odrzucenie.

A spójrzmy teraz na inne relacje, na przyjacielskie relacje, na naszych przyjaciół, którzy są na orbicie dwa lub trzy. Przecież ci ludzie najczęściej nie znaleźli się tam w ciągu tygodnia. Najczęściej są to relacje, które trwają od wielu, wielu lat. I zauważmy, że te osoby pewnie się po prostu pięły po tych orbitach. One jakby przeskakiwały z jednej orbity na drugą, na te orbity coraz bliżej nas, bo te osoby chciały tego, starały się, pokazywały, że można im ufać. Te relacje trwały już tyle, że mamy tych ludzi po prostu super przetestowanych. Wiemy, czego się po nich spodziewać, czego się po nich nie spodziewać. Wiemy, co lubią, czego nie lubią, czego chcą, czego nie chcą. Jak potraktowali innych. Jak się zachowują, gdy pojawia się konflikt na przykład. Jak się zachowują w podróży. Jak nam będzie z nimi w tej podróży. I to nie są obcy ludzie. To jest przeciwieństwo obcych ludzi. To są nam bardzo dobrze znani ludzie.

Przyjaciele to są najczęściej ludzie, których znamy bardzo długo i oni stali się, w trakcie tych lat, naszymi przyjaciółmi, bo tak wynikało z różnych sytuacji, w których przetestowaliśmy te relacje. A jednocześnie próbujemy sprawić, że ktoś będzie jeszcze bliższą nam osobą, zupełnie nie testując. I zobaczcie, jak jest to niesprawiedliwe wobec naszych przyjaciół, naszej rodziny, którą kochamy, że obcych ludzi wciskamy na naszą pierwszą orbitę i zachowujemy się tak, jakby ci obcy ludzie byli ważniejsi niż nasza rodzina i przyjaciele. Czasem tak się zachowujemy. Nie mamy czasu dla przyjaciół, rodzinę spychamy na dalszy plan, bo pojawił się jakiś Mariusz, który w ogóle na tę pierwszą orbitę nie zasłużył. Mało tego, on tam w ogóle nawet nie chce być. Więc to jest, zobaczcie, proste.

Jeśli macie wątpliwości, jak rozgrywać nową relację, a spotykacie kogoś fajnego, z kim fajnie Wam się gada, nie czujecie motyli w brzuchu, ale chcecie dać tej relacji szansę (swoją drogą to jest optymistyczne, że tych motyli w brzuchu nie czujecie, bo tak to właśnie bardzo często wygląda w opowieściach na temat początków dobrych związków), to pozwólcie mu, żeby on sam, po prostu, zbliżał się z orbity dziesiątej na tę pierwszą za pomocą działań, które podjął. Za pomocą swoich działań. Nie wciskajcie go nigdzie na siłę. Nie dawajcie mu forów. Niech on po prostu tę drogę przejdzie. Jeżeli ktoś nadaje się na przyjaciela, to będzie się nadawał do związku. Jeżeli ktoś nie nadaje się na przyjaciela, to przecież nie stworzycie z nim dobrego związku. Więc najpierw trzeba sprawdzić, czy ktoś w ogóle może być Waszym przyjacielem. Jeżeli będzie przyjacielem, to może będzie się nadawał na najlepszego przyjaciela. A jeżeli będzie najlepszym przyjacielem to znaczy, że jest świetnie. Można jeszcze do tego dorzucić trochę namiętności i stworzyć najbliższą relację, czyli taką bardzo intensywną, z kimś, z kim będziemy mieć kontakt właściwie dwadzieścia cztery godziny na dobę, bo z nim prawdopodobnie zamieszkamy.

Zauważmy więc, że lęk przed bliskością jest zupełnie uzasadniony. Właściwie jest racjonalny, że tak powiem, jeżeli chcemy tę bliskość budować z obcymi ludźmi. On jest po prostu ostrzeżeniem, takim sygnałem „hola! hola! nie przeginaj! sprawdź człowieka, przecież nic o nim nie wiesz!”. Zatem, jeśli ktoś ma w swoim otoczeniu Alberta i jeszcze w dodatku boi się Albertowi dać szansę z powodu właśnie swoich obaw przed bliskością, to myślę, że warto spróbować dać Albertowi przejść tę drogę z dalekiej orbity na te bliższe orbity. I zobaczyć jak on to rozegra, czy będzie konsekwentny, czy będzie się zbliżał, czy może się okaże być Mariuszem i w pewnym momencie zawróci, bo będzie już zbyt blisko i będzie go to parzyć.

Nie wyjaśniłam na początku odcinka o co chodzi z Albertami, mówiłam tylko o Mariuszu i Róży. Albert to jest ktoś, kto ma dobre zamiary i rzeczywiście robi to, co mówi. Jest uczciwy. I jest Różą naprawdę zainteresowany – po prostu zależy mu na niej, więc Róża się go obawia i nie za bardzo chce mu pozwolić na bycie w swoim życiu, bo bezpieczniej przecież jest z Mariuszem, który w tym jej życiu wcale nie chce być. Mariusz nie zagraża jej bliskością, a Albert zagraża, że stworzą bliską relację, której tak naprawdę Róża w głębi bardzo chce. Ale jak już tłumaczyłam, my się też bliskości boimy, jeżeli mamy z przeszłości negatywne doświadczenia związane z bliskością.

To już wszystko, co chciałam powiedzieć w tym odcinku. Dziękuję za przeczytanie. Jeśli masz ochotę sięgnąć po więcej moich treści, to zajrzyj sobie na stronę pokojwglowie.pl. Są tam linki do mediów społecznościowych i transkrypcje wszystkich odcinków tego podcastu. Jest też sklep, w którym można nabyć różne fajne rzeczy, np. produkty elektroniczne i fizyczne. Także wszystkie powiązane z moimi treściami.