Była sobie mrówka. Mrówka z mrówkowego mrowiska. Możemy nazwać ją Tola. Tola żyła sobie w mrówkowym mrowisku. Pracowała, jadła, przechadzała się, utrzymywała kontakty z innymi mrówkami, które mieszkały w mrówkowym mrowisku. Często jednak miała poczucie, że ten świat w którym funkcjonuje, jest jakiś taki mały. Chodziła od jednego końca tego świata do drugiego, i właściwie przejście między tymi krańcami, nie zajmowało zbyt wiele czasu. Początkowo, gdy była młoda, wydawało jej się to fascynujące. Ale gdy dorosła, miała trochę dosyć tej trasy. Była znudzona, jakby popadła w marazm. Czuła niepokój, nie wiadomo z czego wynikający, bo przecież trasa od jednego końca mrowiska do drugiego, tak dobrze jej znana, powinna być bezpieczna. A tu proszę, pojawiły się niepokój, nawet lęk. Mrówka Tola z mrówkowego mrowiska myślała o sobie, że jest zbyt słaba. Nie wiedziała skąd te myśli. Zbyt słaba, żeby mierzyć się z przeciwnościami losu. Gdyby pojawiło się coś niespodziewanego, na tej przemierzanej co dzień drodze, to miała poczucie, że nie poradziłaby sobie, ponieważ zawsze chodziła tą samą trasą, nigdy nie próbowała niczego nowego.

Pewnego dnia, mrówka Tola dostrzegła coś bardzo dziwnego. Mrowisko było otoczone szklanymi ściankami. I gdyby wejść po takiej szklanej ściance, to była tam szczelina, przez którą można było się swobodnie przedostać. Tola nigdy wcześniej nie widziała tej szczeliny. Być może wcześniej jej nie było, a teraz się pojawiła. Mrówka Tola poczuła się naprawdę przerażona, tym bardziej, że myślała o sobie że jest słaba, i nie poradzi sobie z przeciwnościami losu. Jednak ta szczelina wciąż przyciągała ją do siebie. Mrówka Tola poczuła ogromną ciekawość. Przez szklane ściany otaczające mrowisko, widziała jakiś inny świat. Nikt tam nigdy nie był i nikt go nie doświadczył. Inni mieszkańcy mrowiska, uważali go za wyimaginowany.

Tola rozmyślała o tym całą noc. Walczyła ze sobą, lęk walczył w niej z ciekawością. Z ogromną ciekawością. Nie mogła zasnąć. W końcu, nad ranem, zdrzemnęła się trochę, ale nie był to spokojny sen. Mrówka Tola śniła cały czas o tym, że wchodzi do tej małej szczeliny i wydostaje się z mrowiska, ze swego dotychczasowego świata. Obudziła się po kilku godzinach bardzo niespokojnego snu i postanowiła, że raz się żyje. Pomyślała: “A co tam, idę.”

Tola wspięła się po szklanej ścianie. Było trochę ślisko, ale bez problemu udało jej się dostać na samą górę, aż do tej szczeliny. Wystawiła najpierw głowę, rozejrzała się. Właściwie wyglądało na to, że jest tam spokojnie. Ten świat na zewnątrz, wcale nie wyglądał na straszny, więc postanowiła iść dalej. Całkowicie opuściła świat, w którym dotychczas żyła i weszła do świata, który zawsze oglądała tylko przez szklane szyby.

Nowy świat okazał się o wiele większy. Okazało się, że można iść i w lewo, i w prawo, i na północ i na południe, i na północny wschód. Wszędzie, gdzie tylko się dało. Wszędzie gdzie tylko by się chciało. Właściwie to poczuła wolność, bo wreszcie mogła decydować o tym, gdzie idzie i jak daleko. Być może gdzieś był kraniec, ale tego krańca, w tym momencie nie było widać. Na pewno był o wiele, wiele dalej, niż były od siebie krańce mrowiska.

Mrówka Tola wyruszyła więc w drogę w nieznane, tam, gdzie jeszcze nie był nikt z jej rodziny ani przyjaciół. Wciąż szła przed siebie, na przemian z odpoczynkiem. Pewnego dnia postanowiła obejrzeć się za siebie. Odwróciła się. Była dosyć wysoko, więc śmiało mogła się rozejrzeć. Dostrzegła w dole mrowisko, z którego wyruszyła w drogę. Popatrzyła na nie i doznała olśnienia. Pomyślała sobie: “O matko! Przecież dotychczas całe moje życie toczyło się w akwarium, i nawet o tym nie wiedziałam!”.

Mrówka żyjąca w akwarium nie wie, że jest w akwarium, póki z tego akwarium nie wyjdzie. Wszystkie problemy, które dotychczas miała, wydały jej się małe. Wszystkie rozwiązania, które wydawały jej się bardzo trudne, wydały jej się łatwe w tym momencie. Zorientowała się, że jakieś 10 lat temu przestała lubić swoją pracę. Zrozumiała, że relacja z mrówką Marceliną jest dla niej toksyczna, a relacja z mrówką Adelą to jest coś, o co warto dbać, i jest to najlepsza przyjaźń, jaką kiedykolwiek miała. Zorientowała się też, że traci mnóstwo czasu chodząc od końca A do końca B. Ten czas można by spożytkować na coś zupełnie innego. Na przykład na hobby, albo na częstsze podróże poza mrowisko.

Mrówka Tola, patrząc na swój dotychczasowy świat, widziała go bardzo, bardzo wyraźnie i z dużej odległości. Widziała gdzie się kończy i gdzie się zaczyna. Najciekawsze jest to, że zobaczyła, że ten dotychczasowy świat w którym żyła, to bardzo, bardzo małe miejsce. Bardzo małe akwarium. Drobny odłamek wielkiego świata, który wcześniej wydawał się przeogromny. To, co kiedyś wzbudzało w niej lęk i niepokój, teraz wydawało się dosyć błahe. To, co kiedyś wydawało się trudne, teraz okazało się być łatwe. A to wszystko, dzięki temu, że mrówka Tola z mrówkowego mrowiska odważyła się – mimo lęku – wyruszyć w podróż. W daleką podróż. Na tyle daleką, że spoglądając wstecz, była w stanie zauważyć, w jakim żyła akwarium. I jak wielkość tego akwarium ma się do reszty świata.