Pamiętacie Różę z trzeciego odcinka? I Mariusza? Chciałabym odpowiedzieć kolejny kawałek tej historii. Róża i Mariusz spędzili razem weekend. Spotkali się, spacerowali, rozmawiali. Było naprawdę sympatycznie – z punktu widzenia Róży. Ponieważ pracowali w jednym miejscu, spotkali się w poniedziałek w pracy. Mariusz ignorował Różę. Przynajmniej tak jej się wydawało. Róża zastanawiała się, z czego to wynika. Po miło spędzonym czasie, naprawdę miała ochotę ponownie się z nim spotkać. Ale on milczał, nie pisał, nie dzwonił, nie zagadywał w pracy. 

Im więcej o tym myślała, tym gorzej się czuła. Właściwie czuła coraz większy smutek, czuła się odrzucona. Mariusz wydawał jej się fantastycznym facetem do budowania wspólnego związku. Ale nawet gdyby nie to, gdyby po prostu zakładała, że jest to kolega z pracy, to i tak czułaby się odrzucona takim ignorowaniem. Wciąż rozmyślała o tym, co zrobiła nie tak, co powiedziała nie tak, co takiego sprawiło, że on postanowił ją odrzucić. Miała chęć zapytać go, dlaczego się nie odzywa? Dlaczego to tak dziwnie wygląda? Co się stało? Czy coś jest nie w porządku? 

Biła się z myślami przez trzy dni. W tym czasie Mariusz wciąż ignorował ją w pracy. Mówił do niej “cześć” i tyle, podczas gdy z innymi rozmawiał normalnie. Po tych trzech dniach, wieczorem, po pracy, Róża spędzała nieco przygnębiający wieczór, samotnie w domu. Zerkała co jakiś czas na telefon i zastanawiała się, czy Mariusz odezwie się do niej. Po długiej bitwie ze swoimi myślami, doszła do wniosku, że wyśle mu niezobowiązującą wiadomość z pytaniem: “Co u Ciebie?”. 

Wzięła w drżące ręce telefon i wysłała wiadomość. Wpatrywała się potem w telefon przez pół godziny, czekając na odpowiedź. Odpowie, czy nie odpowie? Napisze, że jest na mnie zły? Może jakoś go uraziłam? Napisze, żebym się od niego odczepiła? A może przeprosi, że się nie odzywał? Może zaproponuje spotkanie? Zmęczona wpatrywaniem się w telefon, odłożyła go na stolik. 

Przeszła się po mieszkaniu i usłyszała, że telefon zawibrował. To oznaczało, że przyszła wiadomość. Na ekranie wyświetliło się imię Mariusza. Z jednej strony była pozytywnie podekscytowana, czuła wielką radość, a z drugiej czuła się przerażona tym, co mógł jej napisać. Napisał “Hej! Wszystko u mnie ok, a co u Ciebie?”. Róża odetchnęła z ulgą, że nie jest na nią zły, i że wszystko w porządku. Od razu zaczęła zastanawiać się nad tym, jak fantastycznie byłoby spotkać się z nim ponownie. 

Pomyślała jednak, że najpierw zapyta, co takiego się stało, że Mariusz ignorował ją w pracy. Oczywiście nie miała zamiaru wywoływać awantury i używać słowa “ignorował”. Napisała to, owijając w bawełnę, bardzo ogólnikowo: “Myślałam, że jesteś na mnie zły”. Znowu z drżącymi rękoma i walącym sercem, czekała na odpowiedź. Ta przyszła po 20 minutach. Mariusz napisał: “Nie, no co Ty, nie jestem zły. Nie chciałem tylko okazywać w pracy, że coś nas łączy poza pracą, ponieważ nie lubię się afiszować ze związkami „pracowymi”. Mam w tym temacie złe doświadczenia. Ludzie nie są zbyt życzliwi.” Róża poczuła ogromną ulgę, bo pomyślała, że jemu jednak zależy, tylko nie chciał tego pokazać innym ludziom. Chciał to zataić, bo inni nie są życzliwi. Teraz już nie miała wątpliwości, że może bezpiecznie zaproponować mu spotkanie, bo jemu jednak na niej zależy. Zapytała: ”Wybierzemy się razem na spacer nad Wisłę?”. Mariusz odpowiedział: “Ok, super pomysł”. Umówili się na kolejny dzień, ale nie od razu po pracy, tylko później.. 

Następnego dnia w pracy, Mariusz znowu ignorował Różę. Tak jak wcześniej. Ale teraz już wiedziała, dlaczego to robi. Przecież ludzie nie są zbyt życzliwi i mogliby obrócić to, że Róża z Mariuszem mają się ku sobie, przeciwko nim. Po pracy, Róża biegła do domu, żeby jak najszybciej przygotować się na spotkanie z Mariuszem. Ubrała się w inne ciuchy niż te, w których była w pracy. Zrobiła sobie super makijaż. Wzięłą inną torebkę niż tę do pracy. Wyglądała naprawdę randkowo. Sprawdziła o której ma tramwaj, żeby dojechać punktualnie. Wyszła z domu, zmierzając na przystanek. Telefon zawibrował w jej torebce. Wyjęła go i odczytała wiadomość od Mariusza: “Hej! Ja dziś jednak odpadam. Nie dam rady, jestem zmęczony”. Do oczu Róży napłynęły łzy. Jej poczucie niebywałego szczęścia w ciągu kilku sekund obróciło się w przeogromny smutek. Czuła, że ma złamane serce. 

Elizabeth Gilbert w powieści “Jedz, módl się i kochaj” napisała, że jeśli masz złamane serce, to znaczy, że się starałaś. I tak właśnie było z Różą – starała się dzisiaj, starała się wiele dni. Cały czas myślała o tej relacji i włożyła dużo energii w to, żeby przemyśleć różne sprawy. W emocje które czuła i w szukanie rozwiązań. Mimo, że od wielu dni nie widziała się z Mariuszem poza pracą, od wielu dni z nim nie rozmawiała, Róża cały czas żyła tą relacją. Nie myślała właściwie o niczym innym. Wyobrażała sobie ich czas spędzany wspólnie. 

Im więcej o kimś myślisz, tym bardziej jest on zmyślony. Mariusz przybrał “zmyśloną” formę w świadomości Róży. Nie postrzegała go takiego jakim był naprawdę, widziała go jako “jej Mariusza” – idealnego faceta dla niej. Pomyślała, że przecież każdy ma prawo być zmęczony i odwołać spotkanie. Wysłała mu więc wiadomość pełną troski z zapytaniem: “Czy wszystko ok? Może jesteś chory?” Mariusz odpowiedział: “Chyba trochę jestem. Ostatnio dosyć często czuję się zmęczony po pracy. Właściwie to stresuje mnie ta praca”.

Róża jest silną kobietą. Gdy pojawia się problem, to zaraz szuka rozwiązań. Właściwie to bardzo szybko pnie się po drabinie swego rozwoju. Szybko radzi sobie z przeciwnościami. Dzięki temu świetnie rozwija się zawodowo. Jest niezależna finansowo, ma swoje mieszkanie, jeździ na fajne wakacje, stać ją na różne rzeczy, ma dobrą pracę w korporacji.