Dziś wrócimy do wątku Róży, do tej całej historii Róży i Mariusza, bo dawno o tym nie opowiadałam. Prawda? Po licznych dramatach i perturbacjach wreszcie znowu udało się Róży umówić na spotkanie z Mariuszem. Na taką niby randkę, ale w sumie to nie randkę, bo nikt nigdy nie nazwał jej randką. Mieli iść do kina i na kolację. W kinie oglądali oczywiście taki film, który wybrał Mariusz, no bo jakżeby inaczej. Przecież to Róża zawsze się dopasowuje, z obawy, że on mógłby jednak na spotkanie się nie zgodzić albo odwołać je w ostatniej chwili. Róża godzi się na wiele. Wbrew sobie, ale z miłości jest w stanie się poświęcać, żeby Mariusz był zadowolony. No więc poszli sobie razem wesoło oglądać film, którego Róża wcale oglądać nie chciała. Musiała zatem sama przed sobą udawać, że się cieszy i stłumić swoje nieprzyjemne emocje z tym faktem związane. 

Po kinie udali się do knajpy, żeby coś zjeść na kolację i sobie porozmawiać. Oczywiście o niczym konstruktywnym, ponieważ z treści wypowiadanych przez Mariusza nigdy nic nie wynika. Tym razem udało się jednak to zorganizować po myśli Róży, ponieważ poszli zjeść coś wegetariańskiego, zgodnie z jej wyborem. Mariusz jada wegetariańskie jedzenie nie dlatego, że chciałby może w jakiś sposób chronić zwierzęta, tylko dlatego, że wie, że to może się spodobać kobietom. Dużo oczywiście też o tym mówi, że jest wege, ale co jakiś czas idzie się najeść hambugsów na zapas. Decyzje żywieniowe Mariusza niwelują inne decyzje żywieniowe Mariusza i w tym obszarze jest zupełnie, jak w innych obszarach życia Mariusza, czyli po prostu to, co zadecydował w jakiejś sprawie niweluje to, co zadecydował w innej sprawie. I w rezultacie Mariusz nie idzie naprzód, tylko tkwi w miejscu. Ale umówmy się, na pierwszy rzut oka wygląda to naprawdę świetnie. Mariusz świadomie wybiera wege żarcie i idzie tam podczas tej, powiedzmy, randki z Różą. Poza tym jest otwarty na nowe smaki, co naprawdę fantastycznie o nim świadczy. Róża bardzo lubi ludzi otwartych na nowości. Jedzenie było pyszne, w lokalu ciepło i przytulnie. Można było zatem sobie swobodnie porozmawiać. Nareszcie. 

No i Mariusz powiedział, że naprawdę bardzo fajnie mu się spędza czas z Różą. Chciałby to robić jak najczęściej i ma nadzieję, że w przyszłości jeszcze wyjdą na takie samo wyjście – na jakiś świetny film i wege jedzenie. Kiedy miałoby to nastąpić? Nie wiadomo. Czy jest szansa się dowiedzieć? Prawdopodobnie nie ma. Bo Mariusz sam nie wie i nie jest w stanie przewidzieć. No i ogólnie świetnie mu się z Różą rozmawia, bardzo lubi spędzać z nią czas, a tak w ogóle to się zastanawia, czy nie iść na randkę z tą nową laską z pracy, bo jest całkiem niezła. Wygląda atrakcyjnie i też mu się z nią fajnie rozmawia. Wpadła mu po prostu w oko. Poza tym przyjeżdża fajnym różowym rowerem. Ciekawe czy i ona je wegetariańskie żarcie. Róża słysząc to, oczywiście poczuła ogromne ukłucie w serce. Czuła się tak strasznie. Tak bardzo musiała stłumić swoje emocje, żeby się tam nie rozryczeć. Tak bardzo ją to uderzyło i podcięło jej nadzieję na to, że coś z tej relacji z Mariuszem jednak wyniknie. Mariusz taki jest. Najpierw daje nadzieję, a potem ją brutalnie odbiera. Róża zerknęła na zegarek – była 22.22. I powiedziała: wiesz co? ja już niedługo mam ostatni tramwaj do domu, więc będę się musiała zbierać, za jakieś 15 minut. Zapłacili więc rachunek. Róża nadal tłumiła swoje emocje. A kiedy każdy już poszedł w swoją stronę, to popłynęły jej z oczu łzy, jedna za drugą. Znowu to samo. Spotkania z Mariuszem zwykle w ten sposób się dla niej kończą. 

Dotarła do domu, kompletnie obsmarkana i zapłakana. Wzięła prysznic i wykończona emocjonalnie poszła spać. Następnego dnia była umówiona na spotkanie ze swoimi przyjaciółkami – Melisą, Jagodą i Jaśminą. Spotykały się u Jaśminy. Jaśmina ostatnio była na kursie numerologii i ciągle coś gada o liczbach. Róża oczywiście nie wierzy w takie rzeczy, ale całkiem ciekawie to brzmi, gdy Jaśmina wtrąca w rozmowę jakieś informacje i małe ciekawostki. Róża opowiedziała swoim przyjaciółkom o wczorajszym wieczorze. O tym, jak jadła kolację z Mariuszem i co on jej powiedział. I o tym, jak strasznie się później czuła. Powiedziała też, a propos numerologii: wiesz co Jaśmina? ja ciągle jak z tym Mariuszem się spotykam i zerkam na zegarek, to jest 22.22. Nie wiem jak to możliwe, ale właściwie przy każdym spotkaniu to się dzieje. Jest 22.22, gdy patrzę na zegarek. Wczoraj też tak było i dzięki temu stwierdziłam, że już zaraz muszę iść, bo mam niedługo później tramwaj. Jaśmina na to – jaja sobie robisz. No nie, nie robię sobie jaj – powiedziała Róża. Przecież właściwie, no co w tym śmiesznego? To jest śmieszne? Ta 22.22 oznacza – powiedziała Jaśmina – że Wszechświat Cię wspiera. Czuwa nad Tobą i znaczy to też, że powinnaś zaufać swojej intuicji. Wszechświat Ci to mówi: zaufaj swojej intuicji. Hm, nad głową Róży pojawiła się – ting! -taka żarówka. Co to znaczy? Który głos w mojej głowie jest intuicją? Czy chodzi o sprawę Mariusza? Czy może o ten głos, który mówi „trzymaj się tej relacji, bo z tego na pewno będzie coś dobrego, Mariusz to jest świetny facet, trzymaj się swojej nadziei”. Czy może głos intuicji to jest ten, który mi mówi, żeby z tej relacji po prostu jak najszybciej się ulotnić, bo tylko przez niego cierpię. Co jest intuicją? Przyjaciółki nie były w stanie tego Róży wyjaśnić. Powiedziały jej tylko: musisz zajrzeć w głąb siebie, a może jeszcze jakichś innych znaków, płynących z wszechświata, poszukać. 

Z tym dylematem Róża wróciła do domu. Czuła się o niebo lepiej, niż poprzedniego wieczoru, ponieważ przynajmniej miała poczucie, że ten wszechświat ją wspiera. Nie czuła się sama. Poprzedniego wieczoru czuła się sama, zupełnie sama. Czuła się najbardziej sama ze wszystkich ludzi na świecie. A dzisiaj czuje, że jest zjednoczona ze wszechświatem, tylko jeszcze za bardzo nie wie, co on jej chce przekazać.