Teraz kolejny przykład. Jak na spotkaniach rozmawiam z ludźmi o lepszości i gorszości, albo inaczej, dzięki temu, że rozmawiam z ludźmi na spotkaniach indywidualnych o lepszości i gorszości, o tym wymiarze lepszość-gorszość, i pytam zawsze „jak Ty definiujesz sobie tę lepszość?”, no to właściwie to jest bardzo spójne. U różnych osób lepszość jest definiowana w podobny sposób. Czyli te osoby lepsze to są tacy ludzie, którzy osiągnęli sukcesy i są tacy wyraziści. Ale my nie bierzemy wtedy pod uwagę cech takich, które np. są przez nas oczekiwane w przyjaźniach. Czyli bardzo często jest tak, że my definiujemy kogoś lepszego zupełnie inaczej niż przyjaciela. Czyli na lepszość, jakby na uznanie za lepszego, zasługuje ktoś wyrazisty, osiągający sukcesy. Natomiast bardzo często też oczekiwania od przyjaciela mamy zupełnie inne, bo chociażby chcemy, żeby to był ktoś, na kogo można liczyć, ktoś lojalny, ktoś z kim można pogadać. I ten przyjaciel wtedy nie jest lepszy. To jest też ciekawy paradoks, prawda? Całe szczęście, że chcemy się jednak otaczać tymi ludźmi, jak się tak rozsądnie zastanowimy, którzy się nadają na przyjaciół, bo przejawiają takie zachowania, które mogą nam dać poczucie bezpieczeństwa. Ale jednak jednocześnie za lepszych, czyli takich bardziej zasługujących na uwagę, uważamy tych ludzi, którzy świecą w jakiś sposób. No nie? Jak gwiazdy. Świecą, bo osiągnęli sukcesy. Świecą, bo coś mają, gdzieś dotarli, niezależnie od tego, czy oni są lojalni, czy nas szanują, czy szanują innych ludzi i jaki mają system wartości. Oni mogą sobie spokojnie pomiatać ludźmi, bo są lepsi. I tak przecież jest bardzo często z celebrytami. Prawda? Myślę, że osoby, które mają styczność z show-biznesem, dokładnie wiedzą, że część celebrytów po prostu pamięta ludźmi. I najciekawsze jest to, że nikt im nie stawia granic, bo wszyscy uznają, że to jest okej i tak to ma wyglądać. Tak powinno być. Oni, ponieważ są lepsi, to mają prawo pomiatać. A my jesteśmy gorsi, to mamy prawo być pomiatanymi.

I już jakiś czas temu, ktoś skomentował jeden z moich odcinków podcastu na Spotify w ten sposób: „Zastanawiam się dlaczego Mariuszowie są tacy popularni. Ludzie o tego typu osobowości często są lubiani w towarzystwie. a rozsądnie do tego podchodząc, powinni być raczej wykluczani, bo są egoistyczni”. Czyli zobaczcie, wykluczymy część z nas, by szybciej wywaliła tego Alberta biednego, który jest nastawiony prospołecznie, skupiając się wokół Mariusza, który jest antyspołeczny tak naprawdę, bo jest skoncentrowany na sobie. A jeżeli coś mu nie pasuje, to po prostu kasuje człowieka lub deprecjonuje go w jakiś sposób.

No dobra, i wracając do tego pytania. Zrobiłam screena tego pytania na Spotify, za które też bardzo dziękuję osobie, która to napisała. To jest świetny temat do dalszych rozważań. I wstawiłam na Instagram Stories, dopytując Was, co Wy o tym myślicie. „Dlaczego przymykamy oko na świństwa, które Mariuszowie robią innym?”. I zaraz Wam powiem, jakie od Was uzyskałam odpowiedzi. A zatem przymykamy oko na te świństwa, bo najczęściej Mariuszowie mówią dużo dobrych rzeczy o sobie, o swoich zasługach w towarzystwie, czyli oni sami siebie opisują dobrze. Czyli my raczej nie polegamy na tym, czego doświadczamy z ich strony, tylko polegamy na tym, co oni o sobie powiedzieli. No nie? Jak oni mówią, że oni są odważni, mądrzy, no to my w to wierzymy, bo tak powiedzieli. Inna odpowiedź: bo żyjemy w społeczeństwie, w którym nadmierną pewność siebie i arogancję się nagradza.

I to właśnie o tym jest dzisiejszy odcinek. Chociaż właściwie o takim odwróceniu, że karze się właściwie tak naprawdę dobre zachowanie. Takie, które jest prospołeczne. Karzemy ludzi, którzy są prospołeczni, nie poświęcając im uwagi i uznając ich za niewidzialnych lub czasem nawet niezasługujących na szacunek. Dodatkowo, Mariusze, bo często są przystojni, inteligentni i dowcipni, więc przymykamy oko na ich świństwa. Bo lubianym i ładnym się więcej wybacza. Bo stwarzają pozory miłych i czarujących, że aż trudno uwierzyć, że robią świństwa. A i jeszcze jedno, mamy tendencję do mierzenia innych swoją własną miarą. Więc jeżeli my jesteśmy mili, to cudze bycie miłym odczytujemy, jakby miał te same intencje, co my, gdy jesteśmy mili. Prawda? Jeżeli my jesteśmy mili, bo kogoś lubimy, to gdy ktoś inny jest dla nas miły, to też zakładamy, że on nas lubi. A przecież wcale tak nie musi być, no nie? Bo Mariuszowie nie zawodzą naszych oczekiwań, tylko cudze. I czujemy się przez to wyróżnieni, że to nie mnie zawiódł, tylko ją. Zobaczcie, jakie to jest ryzykowne. To jest takie balansowanie na krawędzi. Nigdy nie wiadomo, czy ja lada chwila nie stanę się nią, czyli tą zawiedzioną.  Bo zdają się być kochani i pomocni. Zdają się być. Niesamowite poczucie humoru mają, charyzmę, bardzo są pomocni na początku znajomości. Bo są dobrymi manipulantami i nawet nie wiesz, że jesteś zmanipulowana do ich celów. Przymykamy oko na te świństwa, bo ludzie są interesowni. Czyli pewnie widzimy w tym jakiś interes swój. Bo są fascynujący, interesujący i charyzmatyczni. Robią wrażenie, dają nadzieję.

Ktoś inny napisał: bardzo dobre pytanie. Być może dlatego, że nie dotyczy nas to osobiście, tylko kogoś innego. Zobaczcie, nas nie obchodzi to, że ten Mariusz zrobił świństwo komuś innemu, tylko na sobie jesteśmy skoncentrowani też egocentrycznie. No nie? Zobacz, jeżeli poznajesz Mariusza i przymykasz oko na to, że on nie szanuje innych kobiet, to właściwie jesteś egocentryczna, jesteś skupiona tylko na tym, że Ty masz od niego coś uzyskać i Ciebie nie obchodzi to, że on pomiata innymi ludźmi, ich krzywdzi i rani. Mariuszowie potrafią inspirować i wzbudzać podziw. Sprawiają wrażenie fajnych, przebojowych, interesujących ludzi. Przymykamy też oko na świństwa tylko dlatego, że wiele kobiet to ratowniczki. To prawda. Chcemy uratować Mariusza, bo on jest tak wspaniały, więc chcemy go uratować przed jego upadkiem i przywrócić na dobre tory szanowania ludzi. Oczywiście, nie ujmując mu tej błyskotliwości. Uznajemy, że to sprawa tych osób, że Mariusz nimi pomiatał i robił im świństwa. Bo chłopcy już tacy są. Kto się czubi, ten się lubi i tym podobne bzdurne teksty typu „słodki łobuz”. Przymykamy też oko w obawie, by nie być kolejną osobą, której zrobił świństwo. Nie chcemy tego widzieć. Zamiatamy problemy pod dywan. Mają duży urok osobisty. Potrafią zaczarować wszystkich. Dzieciństwo nauczyło nas, że Mariusze zachowują się normalnie, traktują nas normalnie. Bo my, ja tutaj dopowiadam, zakładam, że o to chodziło też tej osobie, że po prostu doświadczaliśmy braku szacunku i akceptujemy ten brak szacunku. Doświadczaliśmy braku szacunku jako dzieci. Bo są duszą towarzystwa. Wszyscy ich lubią, wszystkich rozbawiają. A ta jego biedna partnerka przeważnie… I tu nie wiem, co było dalej, bo jest urwana ta odpowiedź. Nie będę już w tym momencie dopytywać, bo to zajmie trochę czasu i musiałabym przerwać nagrywanie podcastu, no ale podejrzewam, że chodzi o to, że ta biedna partnerka po prostu sama jest sobie winna, że jest taką pierdołą. Możemy w ten sposób myśleć, no nie?

Kolejna odpowiedź. Myślę, że okrutnie prawdziwa. Dowartościowuje nas to, że on krzywdzi innych, a w nas widzi kogoś wyjątkowego. No i jeszcze jedna odpowiedź: bo wydają się być silni i ważni. Według mnie ma to podłoże w naszym wychowaniu i przyzwyczajeniach. Tak. I właśnie o tym jest też dzisiejszy odcinek, że ludzie, którzy zachowują się okej, są prospołeczni, gotowi są pomagać innym, okazują też swoje słabości, mogą nam się wydawać słabi. A taki narcystyczny typek, czy Mariusz, czy ktoś, kto działa egoistycznie, skoncentrowany jest na sobie, też dąży do tego, żeby się wywyższać i żeby światło reflektorów skierowane było właśnie na niego, wydaje nam się silny i wyjątkowy. I my w to wierzymy, zobaczcie, często tak bezmyślnie wierzymy w to, a potem cierpimy z tego powodu, bo wchodzimy w relacje, w które tak naprawdę nie powinniśmy wejść, jednocześnie ignorując ludzi, którzy są dla nas okej. Czyli po prostu wywyższamy różnych bezczelnych chamów, deprecjonując jednocześnie miłych, dobrych i uczynnych ludzi. I ci mili, dobrzy i uczynni po prostu cierpią, bo nie dość, że są niedostrzegani, to jeszcze jeżeli jest jakaś zbiorowa kara, to ponoszą konsekwencje cudzych, negatywnych zachowań.