I z jednej strony możesz tego w ogóle nie szukać w relacjach, takiej akceptacji, a z drugiej, jeżeli już to dostaniesz, na przykład od Alberta (Albert to postać, o której wspominałam wielokrotnie we wcześniejszych odcinkach), więc od takiego dobrego partnera, dojrzałego, który jest rzeczywiście otwarty na partnerski związek, akceptuje Cię taką jaka jesteś i kocha Cię dlatego, że Cię poznał, a nie dlatego, że ma jakieś wyobrażenie o Tobie. Więc jeżeli dostajesz już to wszystko od tego Alberta, to jest Ci to trudno przyjąć i zaakceptować. A w dodatku uważasz, że albo on jest jakimś idiotą, że Ci to wszystko daje, bo się jeszcze nie pokapował jak beznadziejna jesteś i na to nie zasłużyłaś, więc jak jest idiotą, to nie masz do niego za bardzo szacunku.

Albo może i nie jest idiotą, tylko po prostu jeszcze się nie zorientował, więc jest zagrażający, bo jak się wpakuje w Twoje życie, to prędzej czy później się zorientuje, jak jesteś beznadziejna. Czyli odpychasz tego Alberta, bo to w ogóle nie pasuje do wszystkiego, co masz zakodowane w swojej głowie na temat miłości, a szczególnie tej miłości, którą Ty możesz otrzymać od innych. Czyli ten biedny Albert daje Ci więcej, niż Tobie się wydawało, że kiedykolwiek możesz dostać, bo tak pokazali Twoi rodzice, że Ty więcej nie możesz dostać. I Ty w to ślepo wierzysz. Wydaje Ci się, że oni są wyznacznikami tego, ile Ty możesz dostać miłości od innych ludzi. Wydaje Ci się też, że oni są wyznacznikami w ogóle tego, co czują inni ludzie, jak sobie inni ludzie radzą z emocjami i tego, jaką Ty akceptację możesz uzyskać od innych.

Ale pamiętaj, Twoi rodzice to nie są wszyscy ludzie. Jeżeli Twoja matka nie potrafi kochać, bo być może tak jest, że ma problem sama ze sobą, sama siebie nie lubi, więc jak miałaby kochać kogoś innego, to dlaczego masz zakładać, że wszyscy ludzie są tacy jak ona i wszyscy ludzie tak samo nie potrafią kochać. Jeżeli Twój ojciec był stale nieobecny, emocjonalnie lub fizycznie, albo jedno i drugie – jeżeli np. bywał w domu, ale do Ciebie nic nie mówił, albo nigdy Cię nie słuchał, bo on nie potrafi rozmawiać, nie wie, co to znaczy rozmawiać, sam właściwie nie wie, co czuje, co myśli i co ma do powiedzenia i potrafi tylko chwilę porozmawiać o pogodzie, bo inne rozmowy z nim mogą się zaraz skończyć albo tym, że się obrazi, albo jakąś kłótnią – to jeżeli on nie potrafi w relacje, nie potrafi w dialog, to dlaczego zakładać, że tak samo mają inni ludzie? Czy on jest innymi ludźmi? On to on, on ma swoje problemy, on sobie nie radzi.

Ale to nie jest tak, że wszyscy sobie nie radzą. Pamiętaj, że ten dobry partner to ma być ktoś, kto właśnie sobie już radzi albo przynajmniej nad tym pracuje i idzie naprzód. I jest skłonny przyznać, że okej, tutaj schrzaniłem, popełniłem błąd, to nie było okej, nad tym chcę pracować, to chcę ulepszać, z tym sobie nie radzę. Z tymi rodzicami często jeszcze był taki problem, że oni nie przyznawali się nigdy do błędów. Oni są bezbłędni według tego przekazu, jaki Ty otrzymałaś. Więc jeżeli oni Ciebie nie kochali albo nie okazywali Ci w taki sposób tej miłości, że Ty się czułaś kochana jako dziecko, jeżeli nie czułaś się ważna, nie czułaś się akceptowana, bo oni nie potrafią inaczej i mają swoje nierozwiązane problemy, które z kolei ktoś im wygenerował z wcześniejszych pokoleń, ktoś z wcześniejszych pokoleń spowodował, że oni w ten sposób emocjonalnie funkcjonują, to ma się nijak do tego, co Ty możesz dostać od innych ludzi.

Bo masz prawo oczekiwać od partnera dojrzałości emocjonalnej, empatii, jakiejś takiej odwagi w przyznawaniu się do błędów i tego, że będzie dało się z nim rozmawiać. Będzie dało się z nim komunikować. Będzie chciał nawet rozmawiać i komunikować. I będzie możliwy dialog, który byście mogli przeprowadzić w jakichś ważnych sprawach. Ale też i tych nieważnych. Po prostu dialog. Wymiana opinii, poglądów, odczuć, spostrzeżeń. Bo tego nam zabrakło bardzo często. Mnóstwo osób przecież ma takie doświadczenia z domu rodzinnego, że tam się w ogóle nie rozmawiało. Nie tylko o uczuciach. Jakby o uczuciach to jest jeden temat, że się nie rozmawiało. W wielu domach się w ogóle nie rozmawiało. Albo się nie rozmawiało o problemach. Nie nazywało się nigdy tych problemów i wszyscy udawali, że one nie istnieją.

Po prostu takim sztampowym przykładem oczywiście jest alkoholizm któregoś z rodziców, który nigdy nie został ubrany w słowa na przykład. Przez, nie wiem, dwadzieścia lat, trzydzieści lat, a może dotychczas nie został ubrany w słowa i nie został nazwany problemem. Ale osoba, z którą Ty stworzysz bliską relację, przecież nie musi tak funkcjonować. Kurczę, masz prawo mieć wymagania od człowieka. Masz prawo jednak podnieść poprzeczkę na taką wysokość, do której być może Twój ojciec czy Twoja matka by nie doskoczyli, jeżeli chodzi o poziom dojrzałości emocjonalnej. Masz prawo oczekiwać od partnera, jak już powiedziałam, dojrzałości i empatii.