Wróćmy do początku. Zobaczcie, że założenie było takie – przeznaczenie można by powiedzieć – że drogi tych statków jednak się przetną, ale one nie będą płynąć dalej razem. Po prostu przetną się ich trasy i każdy sobie popłynie do swojego portu. Każdy popłynie w swoją stronę. I Mariusz wie, że jest im ze sobą nie po drodze, więc się nie stara, żeby płynęli razem. Róża natomiast jest nieco skołowana i właściwie sama nie wie, co jest okej. Bo z jednej strony ciągnie ją potrzeba miłości, a z drugiej rozsądek podpowiada, że to „hola, hola, nie tędy droga”. W dodatku Róży się wydaje, że jak wróci na swój kurs, to będzie bardzo cierpieć. I z jednej strony wie, że ona powinna sobie tego Mariusza odpuścić, żeby czuć się dobrze w swoim życiu, czyli właściwie żyć swoim prawdziwym życiem, żeby podążać za swoim kompasem w postaci swoich własnych emocji.

Z drugiej strony ma jednak taką obawę, że ona odpuści, a on po jakimś czasie dojdzie do wniosku, że może by jednak spróbowali. I Róża się boi, że ona już go nie będzie chciała. Czyli zobaczcie, że chce odpuścić, ale boi się, że odpuści. No bo przecież tu już tak dużo wysiłku włożyła w tę relację. Zainwestowała mnóstwo czasu, energii i swojej miłości. Więc szkoda odpuszczać, nawet jeżeli to toksyczne. No ale wracając do tego kompasu Róży, który nie działa dobrze, to ona musi wykonać naprawdę dużą pracę. Nie czekać, aż się to stanie samo, tylko musi wykonać pracę nad sobą, bo ją przecież w stronę tego Mariusza pchają jakieś jej nieprzepracowane przekonania, jej niezauważanie siebie samej, niezauważanie swoich potrzeb.

Zauważcie, że jeżeli my się pchamy, jak taka ćma właściwie, w jakąś relację, która nas rani, to bardzo sprawnie potrafimy ignorować to, że nas rani, a jednocześnie nie widzimy, jak wielu naszych potrzeb ta relacja nie spełnia. Czyli nie dość, że nas odrzuca, zawodzi, to jeszcze ma się nijak do naszych potrzeb i my w to brniemy. Brniemy i nas przyciąga. Czyli zauważcie, jak bardzo destrukcyjne przekonania trzeba mieć w głowie na swój temat. I na temat tego, co jest okej w związku, co jest dozwolone, co jest dozwolone też w miłości, na czym w ogóle miłość polega. Może nie destrukcyjne, raczej zniekształcone. Prawda? Jak zniekształcone muszą być te nasze przekonania, żeby w czymś takim tkwić tygodniami, miesiącami albo nawet latami.

A zatem, żeby się uwolnić, czyli żeby w sumie przywrócić do działania swój kompas, Róża musi wykonać kawał dobrej roboty na swoją rzecz. Ona musi na nowo nauczyć się podążać właściwie za sobą samą, za tym jaka ona jest prawdziwa. Za swoimi emocjami, ale oczywiście nie tak bezmyślnie, tylko korzystać z tych emocji i wyciągać ważne dla siebie samej wnioski co do tego, co będzie dla niej w życiu dobre. Natomiast relacja z Mariuszem właściwie cały czas daje Róży znać, że to nie jest dobre, w tę stronę Róża wcale nie zmierza, nie należy w tę stronę płynąć statkiem. I gdy już sobie pozwoli płynąć w swoim kierunku, w tym co zmierzała dotychczas, i zacznie się trochę oddalać od tego statku „Mariusz”, to zauważcie, że z jednej strony pole magnetyczne, działające na kompas „Róży”, będzie coraz słabsze, więc ona tym bardziej będzie mogła ufać swojemu kompasowi, polegać na nim i za nim podążać.

To jeszcze druga rzecz, zauważcie, i to jest fantastyczne moim zdaniem, że na początku może i nie będzie widziała, jak bardzo te kursy, jej i ten Mariusza, są rozbieżne. Prawda? Bo jak się przetną dwie linie proste, to one bardzo blisko tego punktu przecięcia wcale nie są od siebie odległe. No nie? Są położone blisko siebie. Ale na im dalszą część tych linii patrzymy, to tym bardziej rośnie dystans między nimi. I tak właśnie byłoby z Różą, Mariuszem i ich kursami. Tak? Im bardziej będzie się trzymała swojego kursu, koncentrując się na tym, żeby zmierzać do swojego własnego celu, i pozwalając mu odpłynąć w kierunku jego portu, i im dłużej będzie się to działo, to tym bardziej będzie widać, jak ich drogi do siebie nie pasują, jak są niezbieżne albo, inaczej mówiąc, jak są rozbieżne. I właśnie w ten sposób można powiedzieć, że czas nam pomaga odpuścić.

Czas nam pomaga odpuścić pod warunkiem, że my podążamy za sobą, podejmiemy działania, żeby nie podążać za tym człowiekiem. Przestajemy czekać. I zamiast siedzieć bezczynnie, czekając na niego, to zajmujemy się realizacją swoich własnych celów, swoich potrzeb. I dążymy do portu, do którego chcieliśmy zmierzać, do takiego, w którym czujemy, że będzie nam dobrze. Jeśli będziemy przez jakiś czas siebie pilnować, żeby do tego portu zmierzać, to po jakimś czasie, krótszym lub dłuższym, pewnie różnie to w różnych przypadkach będzie, zauważymy, jak bardzo nam ten Mariusz jednak nie odpowiadał. I właściwie możemy w rezultacie czuć wdzięczność, że on nie chciał żadnego związku tworzyć, albo odszedł, i już teraz nie musimy się użerać z jakąś destrukcyjną relacją, o której wtedy nie mieliśmy pojęcia, że będzie destrukcyjna, lub że była destrukcyjna już w tamtym czasie.