Zacznę ten odcinek od przeczytania prawdziwych historii, nadesłanych przez słuchaczki podcastu. Pierwsza, to wiadomość od Poli.

„Dzień dobry. Dzisiaj Instagram podpowiedział mi Pani podcasty. Przesłuchałam już kilka i chciałam bardzo za nie podziękować. Dzięki nim dowiedziałam się wiele ciekawych rzeczy o sobie, dlaczego tak postępuje i popełniam te same błędy. Kilka miesięcy temu poznałam online pewnego Koreańczyka. Zakolegowaliśmy się. Czasami pisaliśmy więcej, czasami mniej. Podczas mojego kilkutygodniowego pobytu w Korei zaczęliśmy pisać ze sobą codziennie. Bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Postanowiliśmy się spotkać osobiście. Po kilku spotkaniach doszło między nami do zbliżenia. Jadąc do Korei nie spodziewałam się, że sprawy tak się potoczą. Nic na to nie wskazywało. Zresztą, nie planowałam żadnych randek. Po wspólnej nocy, następnego dnia miałam lot powrotny do kraju. Wymieniliśmy kilka wiadomości w ciągu dnia. Napisał, że jedzie na weekend do rodziców i może być zajęty. Po czym zapadł się pod ziemię. Po kilku dniach postanowiłam się odezwać, ale nie odczytał mojej wiadomości przez kolejne dwa dni. Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał. Wpadłam w panikę i w złość jednocześnie, że dałam się tak głupio nabrać. Było mi też przykro, bo pomyślałam, że ten wspólny czas był kłamstwem, że wszystkie jego czyny i słowa były po to, by osiągnąć jeden cel. Było mi też wstyd i na fali tych wszystkich uczuć napisałam wiadomość, w której wyrzuciłam mu, co o nim myślę. Że żałuję, że go poznałam. Że pewnie nie jestem pierwszą. Że chcę jak najszybciej zapomnieć o tej znajomości. Po tym SMS-ie się odezwał. Napisał, że czekał na wiadomość z mojej strony, ale skoro się nie odzywałam, to myślał, że nie chce być z nim w kontakcie. Jest też zszokowany i zawiedziony, jak mogłam mu napisać, ot tak, taką wiadomość. Wytłumaczyłam mu, dlaczego tak postąpiłam. Finalnie jednak przeprosiłam za te słowa. Moim jedynym oczekiwaniem było pozostanie w kontakcie, tak jak to było, zanim się spotkaliśmy. Myślę, że po jakimś czasie ten kontakt i tak stałby się rzadszy, ale na obecną chwilę nie byłam gotowa, żeby się pożegnać. Zaproponowałam mu, żebyśmy powrócili do tego, co było zanim się spotkaliśmy. Zgodził się, chociaż powiedział, że źle się czuje z tym, co mu napisałam o wspólnie spędzonym czasie i o tym, że jest złym człowiekiem. To, że nie może się ze mną spotkać, też stanowi dla niego problem. Od trzech tygodni próbuję poprawić tę sytuację, dając mu przestrzeń. Od czasu do czasu piszę do niego wiadomość, na którą on odpisuje mi po kilku dniach i to jednym zdaniem. Zamierzam odpuścić i dać tej osobie spokój. A także uratować resztki własnej godności”.

Jak to zwykłam mawiać: cieszę się, że podcast był przydatny. I zobaczcie, tak naprawdę tutaj Pola pokazuje właściwie już w tych mailach drogę, którą przeszła. Tylko że jest to na razie dosyć krótka droga. I tak, jak Wam opowiadałam w poprzednim odcinku, jeżeli wyobrazimy sobie, że jesteśmy statkiem na morzu i nasz kurs się przetnie ze statkiem jakiejś innej osoby, Mariusza na przykład, to gdzieś blisko punktu przecięcia jeszcze nie widać, że nie płyniemy w tym samym kierunku. Im bardziej pilnujemy tego, żeby podążać za swoimi potrzebami, za swoimi emocjami i korzystać ze swoich emocji, jak z własnego kompasu, zamiast śledzić tego Mariusza i wyczekiwać na jakieś sygnały z jego strony (w sumie, to mieć kurs skierowany na Mariusza), to płyniemy do swoich własnych celów, czyli swojego własnego portu. A im więcej czasu upływa, tym wyraźniej widać, jak bardzo żeśmy do siebie nie pasowali i w jak różnych kierunkach zmierzaliśmy.

Pola, myślę, że Ty za chwilę – zapewne niedługi czas, będziesz wiedziała, jaką lekcję z tego wynosisz. A im więcej czasu upłynie, to tym bardziej będziesz widziała, jak bardzo nie było to dopasowane do Twoich potrzeb. Być może chwilowo się wydawało, że jest dopasowane. Natomiast kolejny raz już prawdopodobnie nie wplączesz się w taką samą historię, o ile wyciągniesz wnioski, które ta lekcja Ci daje. Zresztą sama napisałaś, że chcesz ratować resztki swojej godności.

Bo to jest tak, wiecie, że jeżeli już rozumiemy, dlaczego żeśmy do kogoś nie pasowali, to często jest nam wstyd wręcz przed samą sobą, że w ogóle uczestniczyłam w czymś takim, że zrobiłam sobie coś takiego. No ale niestety tak to wygląda, że musimy czasem wpakować się w jakieś tarapaty, żeby zrozumieć, dlaczego więcej nie należy się w te tarapaty pakować – w takie same tarapaty. Po prostu, później zaczynamy popełniać kolejne błędy i kolejne. I być może tych błędów jest coraz mniej w naszym życiu, ale jednak pamiętajmy, że to są dla nas zawsze lekcje, o ile oczywiście wyciągniemy wnioski. Wyciągajmy wnioski. Jeżeli zbaczamy ze swojego kursu i płyniemy wcale nie tam, gdzie żeśmy chcieli, to po pierwsze, nasze emocje nam pokażą, że się czujemy z tym beznadziejnie, albo przynajmniej czujemy się źle. Jeżeli jakaś relacja sprawia, że czujemy się źle, to znaczy, że ona nas odciąga od płynięcia do naszego wybranego portu. I kieruje na manowce, albo jakieś mielizny.