Dostałam takiego maila od Ewy:

„Droga Kasiu. Jestem ogromną fanką Twojego podcastu i słucham regularnie wszystkich odcinków. I tematu, z którym przyszło mi się zmierzyć, jeszcze chyba w nim nie poruszyłaś. Temat ten to rozmowa o dziecku na początku związku, a w zasadzie nawet: ja raczej chcę, a on nie. Ponieważ bardzo cenię Twoje opinie, bardzo chciałabym usłyszeć, co myślisz na temat rozmów o planach posiadania dzieci na początku związku. Czy odmienne zdanie na ten temat jest faktycznym problemem, kwestią, która jeśli nas różni, to rozsądnie jest uznać, że szkoda czasu i emocji na wchodzenie w takie relacje? Proszę, abyś podzieliła się swoją refleksją na temat zasadności rozmów na początku relacji o chęci posiadania potomstwa. Co zrobić z uzyskaną w ten sposób wiedzą, jak również, co robić, gdy okaże się, że dwie osoby bardziej lub mniej mają do tej kwestii różne podejście?

Mam 35 lat, jestem po rozwodzie i nie mam dzieci. Straciłam dziecko w późnej ciąży. Poznałam bardzo fajnego mężczyznę. Dobrze nam się ta relacja rozwijała. Wszystko szło w dobrym kierunku, a ja chyba po raz pierwszy w relacji czułam prawdziwy spokój, ale nadszedł ten moment w relacji, kiedy on się oddalił, był milczący, ewidentnie nie chciał się spotkać. Po kilku dniach napisał mi, o co chodzi, a była to kwestia posiadania dzieci. Wywnioskował z naszych dotychczasowych rozmów, że ja chcę mieć dziecko i że to dla mnie ważne, że to moje marzenie od wielu lat. Natomiast, jak mi napisał, on dziecka definitywnie mieć nie chce. Potrzebował się oddalić, bo zupełnie nie wiedział, co robić w tej sytuacji, ale doszedł już do wniosków. Chociaż, jak napisał, wszystko mu we mnie pasuje, uznał, że nie powinniśmy iść w stronę bliskiej relacji właśnie dlatego, że różnimy się w tej kwestii podstawowej. On nie chce stać na przeszkodzie w realizacji mojego marzenia. Jak napisałam, że chciałabym spróbować, bo nie jestem w stanie jednoznacznie wypowiedzieć się teraz, to zapytał wprost, czy jestem w stanie w pełni świadomie zrezygnować z chęci posiadania dziecka dla niego – faceta, którego nie znam, czy tylko tak mówię, licząc, że zmieni kiedyś zdanie. Bo brzmiało jak ultimatum: albo tak, albo przestajemy się spotykać. I ponownie z jego strony nastąpiło milczenie. A ja zostałam aktualnie z górą myśli, z którą nie wiem co zrobić.

Bo z mojej strony to wygląda tak: zasadniczo raczej chciałabym mieć jedno dziecko, przy czym o dziecku nie myślę jak o przedłużeniu gatunku. Dziecko to istota, której chciałabym ofiarować miłość, coś przekazać, czegoś nauczyć, może przekazać odrobinę siebie. Dziecko to dla mnie również uzupełnienie dobrej relacji, które mogłoby tę dobrą relację wprowadzić na jeszcze inny, może lepszy level. W ciągu kilku dni refleksji uświadomiłam sobie, że nie wykluczam żadnej opcji. Nie chcę niczego określać teraz, bo w mojej optyce pytanie o to, czy chcesz mieć dziecko, to pytanie o jakąś suchą teorię, która owszem coś nam mówi, ale nie wszystko. Nie uważam, że właściwym pytaniem jest „czy chcesz mieć dziecko ze mną?”. Bo jak napisałam, dziecko jest uzupełnieniem związku, a nie czymś, od czego uzależnia się wchodzenie w związek. Bo o ile ja swoją obecną sympatię lubię, nawet bardzo, to ja po dwóch miesiącach znajomości naprawdę nie wiem, czy chcę mieć z nim dziecko, bo go nie znam. Na to będę mogła odpowiedzieć później. Tak samo jak na jego pytanie o to, czy mogłabym zrezygnować dla niego z dziecka. Bo ja tego nie wykluczam, ale żeby móc na to pytanie odpowiedzieć, muszę go poznać. Nie wykluczam sytuacji, że po roku okaże się, że jest nam we dwoje tak dobrze, że w zasadzie nie potrzebujemy nikogo więcej. I tak samo podchodzę do jego stanowiska. Chciałabym, żeby to on, po poznaniu mnie, stwierdził, czy chce mieć ze mną dziecko, a nie teoretyzował na podstawie swoich dotychczasowych doświadczeń.

Może to naiwne, ale tak właśnie myślę, że często ludzie, którzy deklarują, że nie chcą mieć dzieci, może nie chcą ich mieć dlatego, że dotychczas nie poznali osoby, z którą dziecko by mieć chcieli. Trzeci wariant również uwzględniam. To jest, że po tym roku uznam, że jego miłość jest dla mnie niewystarczająca i realizacja marzenia o dziecku jest dla mnie ważniejsza. Swoją drogą, mogłoby mnie to popchnąć wreszcie w stronę realnych działań, to jest zamrożenia komórek, co powinnam zrobić już dawno. Na chwilę obecną po prostu nie chciałabym sobie zamykać żadnej opcji.

Chciałabym więc zapytać, co myślisz na temat rozmów o planach posiadania dzieci na początku związku. A przede wszystkim zapytać o to, co robić, gdy jedno powie „nie”, a drugie „raczej tak” bądź „nie wiem”. Czy to rzeczywiście kwestia tak podstawowa, że jeśli nas różni, to rozsądnie jest uznać, że szkoda czasu i emocji na wchodzenie w takie relacje? Czy moje podejście „zobaczymy, jak będzie” to dobra droga? No i co myślisz na temat tego kategorycznego podejścia i rozmów na ten temat w drugim miesiącu znajomości? Skoro w tej korespondencji zostawiłam mu uchylone okno, dając mu do zrozumienia, że to nie jest tak, że definitywnie chcę, to czy to normalne, że on stawia tę „kropkę nad i” za mnie? Z góry dziękuję za poruszenie tematu w Twoim wspaniałym podcaście. Pozdrawiam serdecznie, życząc Ci wszystkiego dobrego, i dziękuję za pracę, którą dla nas wszystkich wykonujesz. Ewa”.