Czyli pamiętajcie – ciężka robota. Na to trzeba się nastawić, zaakceptować to i w tę stronę iść, bo inaczej się nie da. I przede wszystkim ciężka robota „o mnie”, nie o tamtym człowieku, którego odpuszczam, choć też, tak jak mówiłam wcześniej, ale przede wszystkim „o mnie”. A druga rzecz – druga taka kluczowa rzecz do przepracowania, to moje podejście do porażek. Bo zobaczcie, że taka relacja, taki związek, który się rozpadł, czy jakaś taka nasza porażka w miłości, kiedy ktoś nas odrzuca, ktoś nas nie chce, my traktujemy jako porażkę.  A możemy mieć problem z radzeniem sobie z porażkami. A już szczególnie problem z radzeniem sobie z porażkami właśnie na takim polu bliskich relacji.

Ale myślę, że większość z nas ogólnie ma problem z tymi porażkami i my nie wiemy, co z nimi robić. I jest to dla nas pretekst do tego, żeby źle o sobie myśleć. Robimy takie samobiczowanie i karzemy siebie za te porażki. A zobaczcie, że póki ja siebie karzę za to, że ktoś mnie odrzucił, to jednocześnie idealizuję tego drugiego człowieka. Nie widzę świństw, które on zrobił. I nadal mogę mieć nadzieję, że coś z tej relacji wyniknie, jeżeli ja się poprawię. Jeżeli ja się bardziej postaram, przyłożę, zasłużę. Zasłużę – a na miłość się nie zasługuje. To jest bardzo ważne. No więc co w takim razie z tych porażek ma wyniknąć, jeżeli nie samobiczowanie? I znowu tutaj wracamy, słuchajcie, do tej lekcji, którą daje nam życie. Jeżeli jej nie odrobiliśmy, to będzie się powtarzać.

A zatem, jak w ogóle odrobić tę lekcję? Hm, macie pomysły? Bo ja mam taki pomysł, że najlepsze, co możemy zrobić z takimi negatywnymi wydarzeniami w naszym życiu, na które jednak mieliśmy wpływ – nie było to zdarzenie losowe, tylko mieliśmy wpływ, bo relacje wynikają jednak z naszych wyborów, z wyborów, których dokonujemy (my sobie wybieramy ludzi), więc jeśli porażka wynikała z jakichś moich decyzji, mniej lub bardziej świadomych, z działań, które podjęłam, lub z działań, których nie podjęłam, to lekcja, którą mogę z tego wyciągnąć, to po prostu wnioski. Maksymalna ilość wniosków. I co mogę zrobić z taką miłosną porażką? Usiąść z kartką, czy jakimś notatnikiem elektronicznym, i po prostu wypisywać, ile wlezie, wniosków, tematów do przemyśleń. Co ja już wiem? Co bym powiedziała sobie sprzed tej relacji? Co bym powiedziała sobie, może jako małej dziewczynce, na temat wchodzenia w takie właśnie relacje? Co bym powiedziała, gdyby moje dziecko miało wejść w taką relację? Wnioski. Tak? I to jest najlepsze, co możemy mieć z błędów, porażek, niepowodzeń – wnioski.

Wiecie, my się uczymy na błędach. I niestety to jest najbardziej skuteczny sposób uczenia się – na błędach. „Niestety”, bo bardzo bolesny. Ale skoro jednak jest skuteczny, to daje efekty na całe życie. O ile wyciągniemy wnioski. Bo jeżeli tylko czekam, aż emocje mi opadną po takiej miłosnej porażce, to pakuję się potem w kolejną, taką samą. Więc nie – tędy nie należy iść. Nie czekamy bezczynnie, tylko działamy. Działaj, działaj, działaj. Myśl. Analizuj. Szukaj. Jeżeli chcesz pomocy, to zapisz się na przykład na mój kurs. Lub skorzystaj z jakiejś terapii. Skorzystaj ze wsparcia. I nie chodzi mi tutaj o rozmowy z psiapsiółami, choć myślę, że to też często jest pomocne, w zależności od tego, jakie one mają podejście. Bo czasami jest tak, że bliskie osoby, jakieś przyjaciółki, wpychają nas z powrotem w tę relację, mówiąc „Ty to wybrzydzasz, jesteś wymagająca, to Twoja wina, że on odszedł” itd. Więc jeżeli ktoś Ci mówi takie rzeczy, to raczej nie tędy droga.

Czasem jest tak, że osoby, które nas otaczają, naprawdę są głosem rozsądku, ale my ich za bardzo nie chcemy słuchać. A dlaczego ja gadam o tym kursie „Emocje to kompas”? Wiecie, nie chcę tam Wam wciskać kolejnych zakupów w nieszczęściu, jak jakaś akwizytorka. Tylko chodzi o to, że nam po prostu brakuje takiej podstawowej wiedzy emocjonalnej. Świadomości. Tego, co wynika z naszych emocji. Takiego narzędzia w sumie do wyciągania wniosków. I po to też zrobiłam ten kurs, żeby nadrobić to, czego nas nie nauczono, gdy byliśmy dzieciakami, co pewnie powinniśmy usłyszeć np. w szkole podstawowej, Tego, że masz prawo się złościć. Twoim zadaniem jest uruchomić asertywność tak naprawdę wtedy, kiedy jakakolwiek złość się w Tobie pojawia. Złość mówi o tym, że czas zachować się asertywnie, a nie, że czas stłumić swoje emocje. Prawda?

I to jest tak, że jak się pokazują jakieś czerwone flagi w danej relacji, to my często czujemy tę złość, tylko ona zostaje przez nas tłumiona, bo nie chcemy tej złości widzieć. Nie chcemy być problematyczni. A przede wszystkim nam się wydaje, że ta druga osoba nas odrzuci, że na tym nie polega miłość. Nas nauczono, że miłość polega na tym, że się tłumi złość, bo na przykład rodzice tej złości nie akceptowali. Grzeczne dziecko, co zresztą już wielokrotnie mówiłam w tym podcaście, to takie, które nie jest problematyczne, więc nie okazuje złości. Nie stwarza problemów. Najlepiej, żeby w ogóle nie rozmawiało o swoich problemach, no nie?

Czyli jeszcze raz powtórzę, co jest kluczowe tak naprawdę. Kluczowa rzecz, którą chciałam w tym odcinku przekazać jest taka, że nic się nie zmieni, jeśli nie wykonasz pracy. Samo nic się nie zmieni. Jeżeli akceptujesz, że miłość w Twoim wydaniu polega na tym, że ktoś Tobą pomiata, to nic się nie zmieni, jeśli nie wykonasz pracy. Jeżeli będziesz tylko czekać, aż zainteresowanie jakimś człowiekiem Ci samo opadnie, gdy on odszedł, po tym jak Cię jeszcze sponiewierał emocjonalnie, to tak, jak mówiłam – prawdopodobnie wejdziesz w taką relację ponownie. Póki sobie nie przed definiujesz zasad, na bazie których tworzysz bliskie relacje. Zasad, na bazie których traktujesz siebie. I na bazie których pozwalasz innym traktować Ciebie.