Spójrzmy na to racjonalnie. Kobiety żyją dłużej. Zatem w pewnym momencie większość z mężatek, które w dodatku mają męża często tradycyjnie od siebie starszego, i tak zostanie samych. I co wtedy z nimi się stanie? Prawda? Jeżeli one są na przykład definiowane przez związek i sensem ich życia jest to, że są żoną. Więc, prędzej czy później, i tak zostaną bez męża. Jeśli chodzi o dzieci, to można swoje życie poświęcić dzieciom, ale przecież jak żyjemy ponad 80 lat, no to, kurczę, ile tymi dziećmi się będziemy opiekować? 80 lat? I co? Odchowamy je, wyślemy w świata, a potem będziemy się im wtryniać w życie i podejmować w ich imieniu jakieś decyzje albo załatwiać za nie jakieś sprawy? Nie. One są potem dorosłymi i niezależnymi ludźmi. I Ty, jako matka, jesteś już taką trochę emerytowaną matką, więc możesz się zająć swoimi sprawami. Oczywiście, wspierasz te dzieci, ale nie musisz się nimi non stop opiekować, więc wtedy masz mnóstwo wolności w swoim życiu.

Ale jeżeli byłaś zawsze przekonana, że jedyne w sumie, co powinnaś robić, to jest bycie matką, no i jeszcze żoną, to czym tutaj pozostaje się zajmować, jak odchowasz dzieci? Prawda? No, czym? Sprzątaniem do perfekcji domu? Praniem skarpet mężowi, który Cię zdradza? Przecież nie odejdziesz, bo to jest sens Twojego życia – bycie w związku z nim, bo sama nie możesz, a Twoje życie już w ogóle straciłoby sens bez dzieci pod opieką i bez męża do ogarniania. Czuję taką złość i ogromny sprzeciw wobec tego, że kobiety nie są przeznaczone do innych rzeczy, że one są przeznaczone do bycia matką. W życiu czegoś takiego bym nie powiedziała swojej córce, że Twoja rola to urodzenie dzieci i zostaniesz żoną jakiegoś typka. Bycie żoną męża. Nawet nie żoną, a żoną męża. Jestem wielką zwolenniczką partnerskiego podziału odpowiedzialności w związkach, czyli takiego podziału pół na pół za wszystkie kluczowe obszary funkcjonowania relacji, czyli za ten związek, za ogarnianie domu, za wychowanie dzieci, za finanse.

Pół na pół – podział odpowiedzialności. Nie chodzi o to, żeby wyliczyć tutaj dokładnie, podzielić się zadaniami, robić jakąś listę i się jej trzymać, powymyślać sobie jakieś nieodwołalne, twarde zasady, tylko żeby mieć poczucie, że jeżeli ja tego nie zrobię, to ta druga osoba mnie zastąpi. Bo też sobie radzi w tym obszarze. Nawet jeżeli to ja radzę sobie lepiej, to ona czy on w razie problemów może mnie zastąpić. Natomiast jeżeli jesteśmy niezastępowalni i jesteśmy jedynymi ludźmi, którzy w rodzinie czymś tam się zajmują, to może to być cholernie stresujące, ponieważ w razie porażki nastąpi ogromna katastrofa. Czyli jeżeli jestem jedyną osobą utrzymującą rodzinę, to w razie mojej porażki zawodowej wszyscy zbankrutujemy. Jeżeli jestem w rodzinie jedyną osobą opiekującą się i wychowującą dzieci, ogarniającą dom, czyli tradycyjna kobieta, to jeżeli na przykład się pochoruję i będę leżeć w łóżku, to co się z nimi wszystkimi stanie, skoro mąż jest poświęcony pracy i go w ogóle nie ma?

Kiedy już pójdziemy sobie w ten partnerski podział odpowiedzialności, czyli kobieta wcale nie musi pracować zawodowo oraz w 100% zajmować się dziećmi i domem, tylko może mieć trochę mniej tych zajęć, bo szacowny mąż też się będzie zajmował dziećmi i domem oraz pracował, czyli organizował finanse dla rodziny, to zauważcie, że taka kobieta jest częściowo odbarczona z tego, co musi, więc może robić też to, co chce. Zatem nie ograniczajmy się do tego, co musimy. Nie ograniczajmy swego życia do roli matki i żony męża. I pozwólmy sobie, jako kobiety, na to, żeby być sobą, żeby pójść w taką samorealizację, realizację swoich pasji, potrzeb, zainteresowań i tego, co nam po prostu sprawia radość. A najlepiej oczywiście zacząć to robić już od dzieciństwa. Jeśli nie zaczęłaś w dzieciństwie albo porzuciłaś to, co robiłaś w dzieciństwie, to zacznij dziś. W momencie, kiedy być może zmagasz się z jakąś trudną, toksyczną relacją i nie masz pomysłu na to, co mogłabyś robić, gdy sobie tę relację odpuścisz. Co mogłabyś robić, zamiast czekać na wiadomości od niego?

I jak mówiłam w poprzednim odcinku – kobiety są silne, są mądre, mają mnóstwo talentów, które są zagrzebane pod tą rolą matki, niedostrzegalne, niewidzialne, i ogólnie to sobie świetnie radzą. Więc jeśli masz takie myśli, że sobie nie poradzisz, bo jesteś kobietą, to na pewno jest to jakiś temat do pracy. I pewnie w dodatku jest to temat powiązany z Twoją samooceną. Naprawdę, do radzenia sobie w życiu nie jest konieczne być ani żoną, ani matką. Singielki też mogą robić wspaniałe, ciekawe i fascynujące rzeczy, co paradoksalnie przygotowuje je jeszcze lepiej do roli ewentualnej partnerki czy matki. Bo im bardziej zadbasz o siebie, o swój rozwój, o swoje potrzeby w trakcie singielstwa, tym lepszy związek możesz stworzyć, tym lepszą możesz być partnerką i tym więcej możesz wnieść w ten związek. I też pewnie, tym więcej będziesz oczekiwała od partnera. Zatem poprzeczka, którą on ma do przeskoczenia, będzie o wiele wyżej niż ta, którą dotychczas przeskakiwał toksyczny Mariusz. Mariusz musiał przeskoczyć bardzo niską poprzeczkę, dlatego prawdopodobnie znalazł się w ogóle w Twoim życiu. Mimo że robił mnóstwo świństw i Cię ranił. Jeżeli będziesz czuła się samowystarczalna, niezależna, silna i będziesz prowadziła ciekawe życie, to taki Mariusz, generujący jakieś niepotrzebne problemy, po prostu nie będzie miał do Twojego życia wstępu. Bo po co nam ludzie, którzy burzą nam spokój jakimiś idiotycznymi zachowaniami.

Aha! Wiecie co? Żeby nie było, że coś tutaj gadam, ale w sumie to sama jestem mężatką i nie wiem, co mówię. Otóż wzięłam ślub z moim mężem w wieku chyba 34 lat. Przez większość życia byłam singielką i robiłam naprawdę mnóstwo fajnych rzeczy. I teraz z perspektywy czasu myślę, że mogłam robić tego jeszcze więcej. Chociażby mogłam zacząć nagrywać ten podcast albo jakiś podobny podcast o pokoju w głowie, kiedy jeszcze nie byłam w związku. Chociaż z drugiej strony zbierałam doświadczenia, na bazie których ten podcast teraz dla Was nagrywam.