Wtrącę jeszcze, że mówiłam niegdyś, że Róża jest Mariuszem, a Mariusz jest Różą, bo mają ten sam lęk przed bliskością. Natomiast, między Różą a Mariuszem jest też jedna istotna różnica – w szacunku do innych. Bo Mariusz w tym swoim lęku przed bliskością nie szanuje również innych. Róża natomiast stara się szanować innych, a nie szanuje samej siebie. Mariusz właściwie siebie też nie szanuje, prawda? Czyli jemu totalnie brak asertywności. Gdybyśmy asertywność zdefiniowali jako szacunek do siebie i innych, to Mariusz nie szanuje ani siebie, ani innych. Róża natomiast raczej szanuje innych, ale nie szanuje siebie. I taka jest różnica między nimi. Więc jeżeli wydaje Ci się czasami, że jesteś Mariuszem, to zastanów się, czy w Twoich zachowaniach jest brak szacunku do innych ludzi. Bo jeżeli nie ma, to raczej bliżej Ci do Róży.

Weźmy pod uwagę też to, że nawet uzbrojeni w najwspanialsze, perfekcyjnie dopracowane, techniki komunikacji, uzbrojeni w narzędzia, które daje nam nasza inteligencja emocjonalna, wgląd w siebie, ze sformułowanymi, w jak najbardziej klarowny sposób, swoimi oczekiwaniami, swoimi potrzebami, sformułowanymi też w taki sposób, żeby druga osoba się nie czuła atakowana, to w asertywnej rozmowie z takim Mariuszem, poniesiemy totalną klęskę. Dlaczego? Bo nie ma możliwości, żeby z nim rozmawiać. I niezależnie od tego, czy masz dobre intencje, czy masz złe intencje, on utknął na jakimś etapie rozwoju i póki sam tego nie przejdzie, póki nie rozwiąże problemów i nie upora się z tym, co go blokuje, to ta rozmowa z nim będzie wyglądała właśnie dokładnie w taki sam sposób, jak wygląda rozmowa Róży i Mariusza. W rezultacie, jeżeli Ty liczysz na to, że Mariusz wesprze Cię jakoś w odejściu spod tego toi toia, że da Ci wolność, że będzie w tym wszystkim wspierający, będzie miał jakąś empatię względem Ciebie, to pewnie znowu będziesz zawiedziona – jak zwykle zresztą, jesteś zawiedziona Mariuszem. Mariusz nie jest wspierający. Nie jest empatyczny. I nikomu nie pomaga emocjonalnie, w niczym. A więc jeżeli masz ochotę odejść spod toi toia i czujesz, że tam już strasznie się męczysz, że spędziłaś już zbyt długi czas pod tym toi toiem, czekając na Mariusza, czyli czekając na to, aż on będzie chciał pójść naprzód w Waszej relacji, jeżeli poświęciłaś już dużo swego czasu i energii na to czekanie, właściwie też na walkę o to, żeby pójść naprzód w Waszej relacji i nie czujesz jakiegokolwiek efektu, a może nawet regres, to wiedz, że Mariusz nie wesprze Cię w domknięciu i zakończeniu tej historii. Jeżeli ktoś miałby tę historię domknąć, to będziesz to Ty sama. Więc jeżeli chciałabyś iść w góry, to wiedz, że w tej sytuacji w relacji z Mariuszem możesz liczyć tylko i wyłącznie na siebie, ponieważ on w żaden sposób nie pomoże Ci odejść.

Co ten Mariusz mógł Róży jeszcze powiedzieć? „Ty to zawsze musisz wszystko spieprzyć. Jak Ci się nie podoba, to po prostu sobie pójdź i tyle. I tutaj mnie tak zostaw, jak świnia ostatnia. I ogarnij się. Jak nie odchodzisz, to się przynajmniej ogarnij, kurde, żeby normalnie się dało spacerować. Bo w tym momencie to robisz wszystko, żeby mnie wkurzyć. Atakujesz mnie bez powodu. Czepiasz się o jakieś głupoty, zupełnie nieistotne. Odwracasz kota ogonem. Nie radzisz sobie emocjonalnie i zrzucasz całą winę na mnie. Po prostu, Róża, jak mówiłem, Ty jesteś królową dramatu”.

I na tym etapie cała asertywność Róży rozpadła się, po prostu, w drobny pył. Róża jest totalnie skołowana. Nie wie, co o tym myśleć. Naprawdę próbowała, a wyszło tak, jak zawsze. Wyszło dokładnie tak, jak w całej jej komunikacji w dzieciństwie z rodzicami. Zawsze, kiedy czegoś chciała, kiedy czegoś potrzebowała, kiedy nie radziła sobie emocjonalnie i chciała jakiegoś wsparcia, to właśnie tak to wyglądało. Wszystkie sytuacje obracały się przeciwko niej. I cóż mogłaby sobie teraz Róża pomyśleć? No, wiadomo, znowu schrzaniłam. To znowu moja wina. Rzeczywiście chyba coś musi być ze mną nie w porządku, skoro Mariusz, który nie jest moją matką, ani moim ojcem, zareagował identycznie. A tak naprawdę, to Mariusz poniekąd jest jej matką i ojcem, bo funkcjonuje na bazie tych samych schematów. I ma na tym samym poziomie rozwiniętą inteligencję emocjonalną i asertywność. A zatem i możliwość komunikowania. Aha! Mariusz na koniec jeszcze dodał Róży kropkę nad i: „Jesteś jak moja matka! Ja już nie mogę. Unikam tej baby. Nie odbieram od niej telefonów. A Ty zachowujesz się dokładnie tak, jak ona. Po prostu, ciągle generujesz jakieś problemy nie wiadomo skąd”. Róża bardzo współczuła tego, że matka Mariusza ciągle zawraca mu głowę swoimi problemami, że jest obarczony odpowiedzialnością za tę swoją, wiecznie udręczoną emocjonalnie i też nieasertywną zresztą, matkę. Róża nie chce być tą matką. I wiecie, co Róża zrobiła? Cóż właściwie zostało jej zrobić? Oczywiście, przeprosiła Mariusza za swoje okropne, awanturnicze zachowanie. Przeprosiła za to, że jest tak roszczeniowa, że miała jakieś dziwne oczekiwania od Mariusza. I w ogóle też, że się go tak strasznie czepiała, kiedy tak naprawdę to w ogóle go się nie czepiała. Ale to pomińmy, bo każdy przecież ma swoją subiektywną prawdę. A co odczuła Róża po tym wszystkim? Czuła się totalnie beznadziejnie. Czuła się rozbita, zrozpaczona, wykończona. Czuła w sobie mnóstwo stłumionej złości – do siebie, do niego. Mnóstwo lęku. Obrzydzenia do siebie samej. Bo właśnie takie emocje generują w nas różne toksyczne relacje. Prawda? To, co się wydarzyło, było dla Róży toksyczne. I oczywiście utwierdziło ją to w przekonaniu, że bliskość jest straszna.

Życzę Wam zatem więcej asertywności, niż Róża przejawiła w tej sytuacji. Więcej zaufania do siebie i swoich odczuć. Dziękuję za przeczytanie tego odcinka. Jeśli masz ochotę sięgnąć po więcej moich treści, to zajrzyj sobie na stronę pokojwglowie.pl, gdzie znajdują się linki do mediów społecznościowych, transkrypcje wszystkich odcinków tego podcastu i sklep z pamiątkami. Dodam jeszcze – zasubskrybuj sobie podcast „Pokój w głowie” w swojej ulubionej aplikacji podcastowej, aby nie przegapić kolejnych odcinków.