I teraz Ty, Mariuszu, musisz sobie odpowiedzieć na pytanie, czy Ty chcesz być taki zastygnięty, prawdopodobnie jak Twój ojciec, bo on też taki jest czy był, czy może Ty chcesz funkcjonować zupełnie inaczej. Czy Ty chcesz powielać związki, które on tworzył? Czy może chciałbyś zbudować bliskość na zupełnie innych zasadach niż Twój ojciec? Prawdopodobnie to, co Ci Twój ojciec pokazał, to dominacja nad kobietami. Czy Ty, Mariuszu, chciałbyś nad kimś dominować? Przecież dominacja nie odbiera nam poczucia samotności. Dominacja ma się nijak do miłości i ma się nijak do bliskości. Miłość i dominacja niestety wzajemnie się wykluczają. Jak kogoś kochasz, to chcesz jego dobra, bo kogoś kochasz. A nie, że jak kogoś kochasz, to chcesz go zdominować, pokazać mu, gdzie jego miejsce i potraktować jak swoją własność. Więc boisz się, Mariuszu, bliskości z kobietą, a jednocześnie masz wbite do głowy, że powinieneś nad nią dominować.

I co z tym robić? Przecież to połączenie przymusu, dominacji i potrzeby bliskości już samo w sobie jest przerażające. Szczególnie, jeżeli nie mamy prawa powiedzieć: „nie wiem, co z tym zrobić; nie radzę sobie; potrzebuję pomocy; jest mi ciężko; boję się”. Bo Ty, Mariuszu, przecież nie masz prawa się bać, co nie? Masz być zawsze silny, zorganizowany i samowystarczalny. Na szczęście jednak, relacje, które tworzymy w dorosłości, wcale nie mają być powieleniem tego, co żeśmy otrzymali w dzieciństwie. One nie mają być powieleniem ani relacji naszych rodziców, chyba że była ona dobra i konstruktywna, ani nie mają być powieleniem naszej relacji z którymkolwiek z rodziców.

Jeżeli ojciec był zimny, zdystansowany, nieobecny emocjonalnie, a może nawet nieobecny fizycznie, to Ty nie masz tworzyć związku na tych samych zasadach, bo jak już sam doświadczyłeś, ma się to nijak do poczucia bezpieczeństwa i tego, czego w życiu szukasz – czyli przyjaźni i partnerstwa. Jeżeli relacja z Twoją matką polegała na tym, że ona wciąż była na takim minusie emocjonalnym, bo cierpiała z powodu relacji z ojcem, a Ty próbowałeś być dla niej taką protezą tego swojego ojca, to myślę, że Twoje relacje z kobietami też nie mają takie być – nie masz być niczyją protezą, człowieku. Masz być partnerem. I mieć partnerkę równą sobie. Macie być, po prostu, równi sobie i nikt nie ma być niczyją protezą.

Poza tym, zastanów się też rozsądnie, czy to, co pokazał Ci Twój ojciec, na pewno jest siłą, a może to jest, po prostu, tchórzostwo. Może to jest właśnie uosobiony lęk przed bliskością. To jest ktoś, kto nie ma prawa, a właściwie sam sobie nie daje prawa, pokazać, że kogoś kocha, pokazać, że został zraniony. W ogóle pozwolić komuś się zranić. Zauważ, że jeżeli nie pozwalamy się zranić, to znaczy, że uważamy siebie samych za na tyle słabych, żebyśmy z tym zranieniem sobie nie poradzili. Jeżeli Twój ojciec zawsze tak funkcjonował, to jak się to ma do siły? Mariuszu, jak Twój ojciec ma się do siły? Odwołując się do hasła, że szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać innych rezultatów, to zastanów się, Mariuszu, czy to, że jesteś już od dwóch tysięcy lat gipsowym odlewem człowieka – czyli kimś, kto ma w tym gipsie uwięzione swoje najważniejsze emocje – a nie prawdziwym, żyjącym człowiekiem, to czy na pewno chcesz tak dalej żyć i czy to jest na pewno dobry sposób na fajne życie dla Ciebie.

Jeżeli bycie tym gipsowym odlewem prowadzi Cię do szczęścia, to proszę bardzo – bądź sobie taki przez kolejne dwa tysiące lat. Natomiast jeżeli masz już tego dosyć i wolałbyś jednak być żywym człowiekiem, z krwi i kości, takim, który jest podatny na zranienia i jak zostanie zraniony, to nawet może się wykrwawić, bo ma krew i kości, to pozwól sobie przede wszystkim na to, żeby ktoś Cię zawiódł. Pozwól jej na to, by Cię zawiodła i zobacz, co z tym zrobi. Jeżeli Cię nie zawiedzie, mimo że jej na to pozwoliłeś, to być może to jest właśnie ta osoba. A jeśli natomiast Cię zawiedzie i nie będziesz mógł sobie sam z tym poradzić, to pozwól sobie pójść po pomoc, poprosić o wsparcie – albo jakiejś bliskiej osoby, tylko być może nie takiej, która tworzy związek w stylu tego związku Twoich rodziców czy pomiata ludźmi. Chodzi mi o jakieś bliskie osoby z wglądem i rozsądkiem. Albo może idź do specjalisty na terapię.

Poza tym myślę też, że jest do przemyślenia dla Ciebie to, czy bycie takim odlewem gipsowym, mimo że robisz naprawdę fantastyczne rzeczy w życiu, jesteś wolny i możesz robić, co tylko zechcesz, nie jest jednak nudne i nie sprawia, że wszystko, co ciekawego robisz w życiu, w gruncie rzeczy jest nudne, ponieważ zupełnie nie masz z kim tym się podzielić. Albo może chciałbyś tego doświadczać razem z drugą osobą, ale tej osoby nie ma, bo przecież Ty nie możesz sobie na to pozwolić. A więc, kiedy ktoś się zbliża, walczysz lub uciekasz. Albo zastygasz. I łeb od tego już Ci pęka. Ale ponieważ udajesz, że jesteś taki mądry i pozjadałeś wszystkie rozumy, jak być może robił to zawsze Twój ojciec, więc udajesz takiego mądrego, co to wszystko wie – nawet wie, co by usłyszał, jakby poszedł na terapię, to nie zrobiłeś ze swoim życiem dotychczas nic i jesteś, po prostu, tym gipsowym odlewem, chciałbyś razem z kimś skakać do wodospadu, ale no, kurde, jak ktoś jest gipsowym odlewem i skoczy do wodospadu, to się rozwali na kawałki. Już nie mówiąc o tym, że gipsowy odlew nie może nikogo złapać za rękę. I jeśli masz miejsce dla kochanki albo matki, a chciałbyś partnerki, to zastanów się, co z tym zrobić. Co możesz zrobić, zmienić w swoim życiu, żebyś miał tu miejsce na partnerstwo, na równość, w bliskiej relacji.