Przejdźmy do tego, jakie komunikaty wiele osób słyszało w swoim dzieciństwie, dotyczące realizacji marzeń. Będę się opierała na tym, jakie informacje uzyskuję podczas terapii i rozmów z ludźmi. Z dorosłymi, którzy wspominają swoje dzieciństwo. Wiele osób, kiedy mówiło rodzicom o swoim marzeniu lub celu opartym na marzeniu, to słyszeli w odpowiedzi “ojej, przecież sobie nie poradzisz”. “Przecież ty sobie nie poradzisz” jest bardzo okrutnym komunikatem. Wiadomo, że zależy czego dotyczy, bo jeżeli dziecko mówi, że chce np. skoczyć z mostu z parasolką i latać, to wiadomo, że sobie nie poradzi i trzeba je od tego odwieść. Natomiast jeśli mówi, że chce iść na studia albo w przyszłości założyć jakąś firmę, czy zrealizować jakiś cel, to powiedzenie mu, że sobie nie poradzi, właśnie wtedy jest okrutne, bo znaczy, że uważam, że moje dziecko jest zbyt słabe, aby poradzić sobie z tym, z czym inni ludzie sobie radzą. Tak właśnie było w przypadku wyboru studiów przez wiele osób. Chcieli na przykład zostać lekarzami i iść na medycynę, ale nie mieli żadnego wsparcia w rodzinie, słyszeli komunikaty, “przecież ty sobie nie poradzisz”. W rezultacie wybierali inne studia i potem przez wiele lat swojego życia myśleli “A co by było gdyby?”. Żałowali, że jednak dokonali takiego wyboru, że jednak zrezygnowali wtedy ze swoich marzeń. 

W ogóle komunikat “nie poradzisz sobie” najpierw słyszymy jako dzieci.. Potem sami to do siebie mówimy, że “Nie poradzę sobie”. A jeżeli nie poradzę sobie, to po co w ogóle podejmować jakiekolwiek wyzwania? Zagrzebuję moje cele i marzenia, pod rutyną, codziennością, obowiązkami, które muszę wykonywać, niezależnie czy sobie z nimi radzę. Z marzeniami sobie nie poradzę, ale nie muszę ich wykonywać, nic robić, więc łatwiej jest z nich zrezygnować.

Bardzo dużo uczymy się przez modelowanie, przez to, co widzimy, że robią nasi rodzice. Jeśli pochodzimy z rodziny, gdzie funkcjonowanie rodziców ogranicza się do niezbędnego minimum, czyli wykonują swoje obowiązki i tyle, to wtedy trudno nam będzie wyjść poza te ramy. Oczywiście jest mnóstwo ludzi, którzy żyją zupełnie inaczej, niż ich rodzice, tylko że przetrzeć szlak i robić coś zupełnie od początku i w ciemno, jest o wiele trudniej niż robić coś, co zawsze było normą w rodzinie. Część osób się odważy, a część nie. Myślę, że wielu z nas, gdyby zapytało swoich rodziców, czy mają jakieś marzenia, to pewnie usłyszało by, że nie. Być może nawet w części przypadków, to pytanie zostałoby wyśmiane: “Dziecko, co ty w ogóle gadasz? Marzenia? Ja i marzenia? Marzenia to przecież jakieś fanaberie wariatów. 

Pamiętajmy, że aby być szczęśliwym człowiekiem, mamy różne obowiązki wobec siebie samych. Jednym z tych obowiązków, jest wykorzystywanie naszej sprawczości w życiu i właśnie realizowanie marzeń. Ewentualnie zamiana marzeń w cele i realizowanie tych celów. Wracając do umiejscowienia poczucia kontroli, szczęście w naszym życiu, raczej nie organizuje się samo. Jeżeli nie żyjemy w zgodzie ze sobą, to raczej małe szanse na to, żebyśmy byli szczęśliwi. Jeśli ktoś chce być szczęśliwy, to musi na to szczęście pracować codziennie.

Myślę, że warto przypomnieć, że posiadanie marzeń i swoich celów ułatwia nam stworzenie dobrego związku, bo jest wtedy łatwiej podjąć decyzję, kto jest dla nas odpowiednim partnerem do związku, jeżeli wiemy do czego w życiu dążymy. Bo jeśli dryfujemy bez celu, to będziemy wtedy być może tworzyć relacje z przypadkowymi osobami. Natomiast wiedząc do jakiego portu zmierzamy, raczej nie zdecydujemy się na współpracę z kimś, kto płynie w zupełnie przeciwnym kierunku.