Kiedy wyobrażamy sobie związek, jako stałą walkę i stałe poczucie zagrożenia, to wiadomo, że wolimy być singlami. Niby chcemy tej bliskości, niby do niej dążymy, ale tak naprawdę kojarzy ona się z tak potwornymi stratami, że wolimy jednak jej uniknąć. Bijemy się wtedy właściwie, sami ze sobą, bo dążymy do bliskości, której potrzebujemy, a unikamy bliskości takiej, jaka jest ona wg naszych przekonań. Nasze potrzeby kolidują z naszymi przekonaniami. Róża wyobraża sobie, że gdyby weszła w związek, to musiała by być ze wszystkiego zadowolona, uśmiechnięta. Nie miałaby prawa do mówienia nie, do stawiania granic, do asertywności . Skończyłoby się dokonywanie jakichkolwiek wyborów w zgodzie ze sobą. Musiałaby się dopasowywać. Na pierwszym planie stawiać emocje tej drugiej osoby, a nie swoje. Na pierwszym planie stawiać też samopoczucie tej drugiej osoby, potrzeby tej drugiej osoby. A swoje spychać i zakopywać gdzieś tam głęboko. Róża tak bardzo broni się przed bliskością, że wyszukała z automatu w Albercie wszystkie, dosłownie wszystkie negatywne cechy, które mógłby on mieć. Mechanizm zadziałał zupełnie odwrotnie, niż w przypadku Mariusza. Mariusza zmyśliła i wyidealizowała, a Alberta zdeprecjonowała i przybrał on postać wręcz karykatury samego siebie. Kogoś, kto ma same wady, ogromne, wyolbrzymione wady, a nie ma żadnej zalety. W rezultacie Róży bardzo łatwo jest unikać Alberta. Nawet ma ochotę przed nim uciekać. 

Kiedy wydaje nam się, że związek to jest zakaz bycia sobą, tak właśnie rozumiemy bliskość – jako zakaz bycia sobą i zakaz posiadania swoich własnych potrzeb, albo przynajmniej mówienia o nich, to wtedy nie ma się co dziwić, że mamy ochotę unikać tej bliskości jak ognia. W tej formie jest ona rzeczywiście przerażająca. Ale wiecie, tu nie chodzi nawet o to, żeby Róża pomyślała o sobie trochę lepiej i weszła w tę relację. Podstawowy błąd Róży polega na tym, że ona zupełnie, totalnie nie rozumie, na czym miałby polegać związek. Wyobraziła sobie coś naprawdę strasznego, ale też nigdy racjonalnie nie przemyślała, czy to w ogóle ma sens. Taki związek, gdzie nie ma prawa do swoich potrzeb. Czy nie ma to sensu? Czy ona w ogóle tego chce? Czy ona ma jakieś oczekiwania od relacji? Czy w ogóle daje sobie prawo, żeby mieć oczekiwania od relacji? Bo ona, tak naprawdę, nawet nie daje sobie prawa do tego. A od tego warto było zacząć. 

Masz prawo oczekiwać od relacji, od związku, tego, że będzie Cię wspierał. Będzie sprawiał, że czujesz się dobrze. Masz prawo tego samego oczekiwać od drugiej osoby. Bo po to jesteśmy w związku, żeby nam się żyło lepiej, niż samemu. Jeśli wydaje Ci się, że wejście w związek, to jakaś niekończąca się męka zasługiwania na miłość, na aprobatę i na bliskość, to znaczy, że musisz sobie przede wszystkim uporządkować swoje przekonania dotyczące tego, na czym polega związek.

Związek ma być ułatwieniem życia. Ma być pracą zespołową, dążeniem do czegoś wspólnie. Jeśli ktokolwiek sprawia, że masz poczucie, że musisz zasłużyć na miłość, że musisz być inna, musisz być innym człowiekiem, musisz się zmieniać, to myślę, że tutaj może Ci się pojawić czerwona flaga, świadcząca o tym, że coś jest nie tak z tą relacją. Bo my nie mamy otaczać się ludźmi, nie tylko w związku, ale w ogóle, którzy nas nie akceptują. Wracając do tego, co Róża wywnioskowała z życia rodzinnego, że rodzina jest to grupa najbliższych osób, które nie akceptują człowieka takim, jaki on jest. Może często rzeczywiście tak to wyglądać, że jak zrobisz coś wbrew rodzinnym zasadom, to zostaniesz odrzucony emocjonalnie. Ale często to są tylko nasze obawy. 

Pamiętajmy, że jako dorośli ludzie mamy przewagę nad sobą, jako dziećmi – jesteśmy niezależni. Finansowo przede wszystkim. Mieszkamy też zazwyczaj oddzielnie. Możemy robić, co chcemy, niezależnie od tego, czy rodzic to akceptuje nie. Nie grożą nam aż tak straszne konsekwencje, jak kiedyś. Jeśli rodzic ukara mnie odrzuceniem, to nie muszę w rezultacie przebywać w domu wypełnionym ciszą i chłodem emocjonalnym, tylko po prostu będę odbierać mniej telefonów i wykonywać mniej telefonów do tego rodzica. Ale mieszkam oddzielnie, to ode mnie przecież zależy, jakimi ludźmi się otoczę. W dzieciństwie, nie mam tego wyboru, bo jest to rodzina i najczęściej klasa szkolna z którą spędzam każdy dzień. W dorosłości natomiast, sama podejmuję decyzję, którzy ludzie będą w moim życiu, a których mogę sobie odpuścić. Jeśli nawet spędzam każdy dzień w pracy z nieciekawymi ludźmi, to mogę podjąć decyzję o tym, że zmieniam tę pracę. Natomiast jako dziecko, nie mogłam sama podjąć decyzji, czy zmieniam szkołę, klasę, czy nie. Bo to wszystko, te wszystkie decyzje, należały do innych ludzi. Właśnie, kiedy jesteśmy dorośli, mamy niezależność  finansową i emocjonalną. Przynajmniej w większym stopniu niezależność emocjonalną od rodziców, niż w dzieciństwie. W związku z tym, możemy podejmować różne decyzje, niezależnie od zasad, jakie wynieśliśmy z domu rodzinnego, niezależnie od zasad, które narzucili nam rodzice. W rezultacie, często jest tak, że jeśli robi się coś wbrew rodzicom, to jednak większość z nich, wcale nie wywali tego człowieka na stałe ze swojego życia. Nie pozbędą się swego dziecka i nie przestaną go kochać. Czasami efekty są paradoksalnie odwrotne, niż by się mogło wydawać. Nie jest się odrzuconym, tylko być może, jeszcze bardziej szanowanym. W wielu przypadkach wszystko wraca do normy. Wszystko jest tak, jak było wcześniej. Jest burza emocjonalna, bo ktoś coś robił wbrew zasadom panującym w rodzinie, ale potem uspokajają się i każdy zapomina o całej akcji. W wyjątkowych przypadkach, rodzic wyrzuca dziecko ze swego życia, jeśli zrobiło coś nie w zgodzie z jego zasadami. Ale myślę, że są to wyjątkowe przypadki.