Z jednej strony to jest tak, że to, co znane i “wyumiane” jest dla nas pociągające nawet, jeżeli jest to dla nas toksyczne. Bo nas pociąga to, co znamy. To, co nam towarzyszyło od zawsze. Taki model związku próbujemy tworzyć najczęściej z automatu, na podstawie doświadczeń, być może patrząc na relację pomiędzy naszymi rodzicami, albo bazując na naszej relacji z rodzicami. Jeżeli rodzic był odrzucający, nieobecny, karający ciszą, no to pewnie przeniesiemy to do bliskich relacji, które sami będziemy tworzyć. To jest jeden aspekt, o którym mówiłam już we wcześniejszych odcinkach. Dzisiaj chciałabym się skupić na czymś innym. Na tym, dlaczego ci niedostępni są ciekawi, a dojrzali są nudni. Przypominam, że przykład będzie przejaskrawiony.

Wyobraźmy sobie, że jesteś Różą, tą która była w poprzednich odcinkach tego podcastu. Twoim marzeniem jest wejść na szczyt, ponad dwutysięczny, w Tatrach. Może to Rysy, może inny. Generalnie będziesz się poruszać po terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Wybierasz się tam z Mariuszem. Chcesz spełnić swoje marzenie, chcesz zrobić coś wspaniałego i jeszcze wybrać się z kimś tak fascynującym jak Mariusz. Nigdy nie wiadomo czy odpisze czy nie na Twoją wiadomość i kiedy odpisze. Jesteś nim zafascynowana. Równocześnie na ten sam szlak wyrusza inna para. Tylko, że tamci są nudni. Ten mężczyzna jest miły i dojrzały emocjonalnie. Może nazwijmy go Bonifacy. Otóż Bonifacy jest dojrzały emocjonalnie, jest obliczalny, dotrzymuje słowa, raczej stara się odpowiadać na potrzeby swojej partnerki, więc jest on dla niej przewidywalny. Jego partnerka wie, że Bonifacy będzie dla niej dostępny, że w razie kłopotów może na niego liczyć, więc jest nudno, bo wszystko jest takie proste i bezpieczne.

Dziewczyna, która idzie z Bonifacym woli takich mężczyzn jak on, a tacy, którzy są nieobliczalni i nie wiadomo czy odpiszą i kiedy, wydają się jej nudni i już dawno skończyła takie relacje w swoim życiu. Powiedzmy, że będziemy ją nazywać Malwa. 

Malwa i Bonifacy oraz Róża i Mariusz wybierają się w góry tego samego dnia, w tym samym czasie. 

Ponieważ wyprawa jest długa i będzie trwała aż do zmroku, a wiadomo, że przed zmrokiem trzeba wrócić ze szlaku, więc jedni i drudzy wyruszają bardzo wcześnie rano. O 6.00 są już na miejscu, gotowi aby iść w kierunku szczytu. Malwa z Bonifacym w nudny sposób przygotowali sobie kanapki, nawet kanapki z sałatą, zrobili sobie nudną herbatę z cytryną do termosów. Natomiast Róża z Mariuszem są naprawdę spontaniczni. Wzięli ze sobą paczkę chipsów i paczkę kabanosów, trochę wody mineralnej w małych butelkach, a co do reszty stwierdzili, że kupi się w schronisku. Bez przesady z tymi przygotowaniami, przecież żyjemy w cywilizowanym świecie i wszystko jest dostępne. Poza tym, jak ktoś nie umie radzić sobie w nietypowych sytuacjach, to musi nosić kanapki i herbatę, ale jak ktoś jest tak zaradny i spontaniczny, jak Mariusz i Róża, to nie musi tak przeginać z przygotowaniami. Jedni i drudzy idą od dwudziestu minut. Zazwyczaj na początku lub blisko początku szlaku są Toi-Toie. Róża z Mariuszem i Malwa z Bonifacym, zatrzymują się przy tych Toi-Toiach. Malwa z Bonifacym skorzystali z toalety i poszli dalej. W nudny sposób człapią po prostu dalej w tym kierunku, w którym powinni. Natomiast Róża z Mariuszem, zaczynają już tutaj robić ciekawe rzeczy, ponieważ Mariusz wchodzi do Toi Toia i długo nie wychodzi. Róża już wyszła i czeka na niego, zaczyna się trochę denerwować. Pojawiają się pierwsze emocje, można powiedzieć, że “robi się ciekawie”. Napięcie rośnie, pojawia się nawet adrenalina. Mariusz siedzi i siedzi w tym Toi Toiu. Róża nie bardzo wie, do której z toalet wszedł, bo jest ich tam 10. Mija pół godziny. Mariusza nie widać. Róża zaczyna dzwonić i pisać: “Gdzie jesteś? Czemu nie wychodzisz?”. On się nie odzywa. 

W tym czasie Malwa z Bonifacym idą w stronę szczytu. Rozmawiają ze sobą, ale nie żartują i się nie kłócą. Nie ma zbytnich emocji. Po prostu sobie idą. Po dziesięciu nieodebranych telefonach, w końcu Mariusz odbiera i pyta, czemu ona tak wydzwania i czemu tak panikuje, przecież nic się w ogóle nie dzieje. Chyba jest wariatką. Róży zaczyna być głupio, że tak biedaka popędza, kiedy on chciał skorzystać z toalety. Ale przynajmniej dowiedziała się, w którym Toi-Toiu siedzi Mariusz. Mija kolejne pół godziny, a Mariusz nadal nie wychodzi. Róża znowu zaczyna do niego wydzwaniać. Mariusz nie odbiera. Za piątym razem, Róża słyszy komunikat, że wzywany abonent jest niedostępny i że prowadzi inną rozmowę. Róża podchodzi do kabiny, w której siedzi Mariusz, i słyszy głośny śmiech. Słyszy również strzępki rozmowy, a mianowicie wypowiedź “Czy bawiłaś się dobrze? Kiedy się zobaczymy?”. Z tych strzępków rozmów wynika, że Mariusz rozmawia z jakąś kobietą. Po jakimś czasie, Róża dostaje SMS od Mariusza: “Co tam?”. Wiadomość ta wzbudza w Róży naprawdę bardzo dużo emocji, cały przekrój emocji. Wściekłość, złość, radość, że się w końcu odezwał, lęk, niepokój, również zazdrość. Czuje wszystko co się da. Jest ciekawie, naprawdę jest ciekawie.

W tym czasie Malwa z Bonifacym nadal idą w stronę szczytu. Mijają 3 godziny. Malwa z Bonifacym są już w połowie drogi, a Róża nadal pod Toi Toiem, czeka na Mariusza i od czasu do czasu udaje jej się z nim skontaktować, ale nie jest w stanie się niczego dowiedzieć. Nie wie nawet, kiedy on wyjdzie i czy w ogóle z tego kibla wyjdzie. Róża przykłada ucho do Toi Toia w którym przebywa Mariusz i nasłuchuje co on tam robi. Czy znowu będzie słychać jakąś rozmowę? Może śmiech? Ma też wyobrażenia, że biedak zatopił telefon, albo w ogóle sam tam wpadł i nieszczęśnik nie może się wydostać. Ale po jakimś czasie znowu słychać z wnętrza tej toalety śmiech. Wychodzi na to, że nie jest tak źle, bo Mariusz dobrze się bawi. W jakimś sensie Róża czuje ulgę, ale z drugiej strony czuje również milion innych emocji. Również tak jak wcześniej, wściekłość, złość, nienawiść i miłość do Mariusza. Po jakimś czasie Mariusz przysyła Róży długą wiadomość. Wyjaśnia tam, dlaczego nie może wyjść z tej toalety. Wyjaśnienie brzmi mniej więcej tak: “Cierpię, nadal cierpię po poprzedniej relacji. Muszę tu jeszcze trochę posiedzieć. Nie chcę Ci zaprzątać głowy moimi emocjami ani Cię obciążać. Potrzebuję pobyć w samotności.”

Mariusz przeżył traumę w poprzednim związku. Róża bardzo mu współczuje. Jest pełna zrozumienia dla jego emocji. Mariusz potrzebuje właśnie teraz pocierpieć w Toi Toiu, dlatego nie może wyruszyć na szlak razem z Różą, mimo że taki mieli plan. Okazuje się jednak, że to jest ponad siły Mariusza, właśnie przez traumę którą przeżył. 

W tym czasie Malwa z Bonifacym w nudny sposób jedzą swoje nudne kanapki z sałatą i popijają herbatę z cytryną. Mają jeszcze około godzinę drogi do szczytu. Wszystko idzie zgodnie z planem, który zresztą w nudny sposób wcześniej sobie omówili. Oczywiście jest tam nudno, bo nikt nikogo nie zaskakuje. Dzieje się wszystko tak, jak umówili, że się będzie działo. Godzinę później Malwa z Bonifacym docierają na szczyt. Są mega szczęśliwi i czują dużo emocji. Są z siebie dumni, zadowoleni. Nie dość, że jest przepięknie, widzą stamtąd całe Tatry, to jeszcze zrealizowali wspólnie kolejny cel. Mają poczucie, że stanowią wspaniałą drużynę, i że mogą liczyć na siebie nawzajem. Może trochę nudno, bo jest tak, jak zawsze. W tym samym czasie Róża nadal użera się z Mariuszem, czekając pod Toi Toiem aż on wyjdzie. Róża nadal czuje mnóstwo emocji. Jest podekscytowana, przerażona i wściekła. Ale wierzy, że Mariusz zaraz wyjdzie z tej toalety i że jest w stanie go do tego przekonać i zawlec go na ten szczyt. Mariusz dał jej do zrozumienia w wiadomościach wysyłanych z toalety, że jak Róża się postara, to on wyjdzie stamtąd i razem pójdą na wyprawę. Tylko Róża naprawdę musi się przyłożyć do przekonania go, żeby się zdecydował. Dzięki temu Róża poczuła się naprawdę ważna i doceniana przez Mariusza. Wierzy, że jest jedyną osobą na którą biedny Mariusz może liczyć. Róża jest wykończona. Nadal czeka… Zjadła już wszystko, co miała w plecaku, wypiła całą wodę. Jest jej zimno, jest wykończona. Malwa z Bonifacym mijają ją w nudny sposób, wracając. Dawno już byli na szczycie i zeszli z niego.