Bardzo często słyszę od Was przykładowe komunikaty na temat tego, jak Mariusz uzasadnia, że już nie może być w tej relacji. Albo jak uzasadnia, że nie może iść naprzód w tej relacji. Najczęściej te komunikaty składają się z dwóch członów:

• jeden mówi o tym, jaka jesteś wspaniała, jak on bardzo chciałby spędzić z Tobą resztę życia, jak nie wyobraża sobie życia bez Ciebie,
• drugi człon mówi o tym, jak bardzo z Tobą nie może być, jak bardzo przeszłość i jego  dawne traumy mu w tym przeszkadzają.

Coś w stylu: “Jesteś najwspanialszą kobietą jaką spotkałem. Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie, ale nie mam dla Ciebie miłości, bo ktoś tu był przed Tobą, więc może zróbmy sobie przerwę.”

Mariusz mógłby mieć przydomek “oksymoron”. Albo nazwisko Oksymonorowski, Oksymonorowicz, Oksymoroński…. Postępowanie Mariusza jest oksymoronem, bo wchodzi w związki, często jeden po drugim. Bywa nawet zafascynowany kobietą, z którą tworzy tę relację, a jednocześnie dany związek sabotuje. Albo od początku zastanawia się, jakby tu się wycofać. Zostawia sobie uchylone furtki na wypadek, gdyby zaraz miał uciekać. 

Mariusz idzie zarazem do przodu i do tyłu. Mariusz cofa się naprzód. Mariusz na przykład mógłby Ci powiedzieć, że to szczęście, które mu dajesz, jest tak gorzkie i tak bolesne. A ponieważ im więcej o kimś myślisz, tym bardziej jest zmyślony, a Ty o Mariuszu myślisz bardzo dużo, to masz w swojej głowie jego wyidealizowaną wizję. Mariusz, który istnieje w Twoich myślach, to jest ideał. Fantastyczny facet, który kocha Cię do szaleństwa, ale jednak się boi, bo ma traumy z przeszłości. Nawet Twoje wyobrażenie jest oksymoronowe. Kocha, ale się boi. Miłość ma tylko znaczenie wtedy, kiedy jest silniejsza od strachu. A jeśli ktoś kocha, ale się boi i bardziej się boi, niż kocha, to właściwie można wtedy uznać, że ta miłość nie istnieje. Bo ona nie ma żadnego znaczenia. Miłość, która jest słabsza od strachu, nie ma żadnego znaczenia. Jeśli ktoś Cię kocha, ale nigdy Ci tego nie powie, to nie ma to dla Ciebie żadnego znaczenia. Jeśli ktoś Cię kocha, ale nie ma zamiaru być z Tobą w związku, to nie ma to dla Ciebie żadnego znaczenia. Jeśli ktoś Cię kocha, ale nie obroni Cię, gdyby przyszła taka potrzeba, to nie ma to dla Ciebie żadnego znaczenia. Ten człowiek mógłby równie dobrze nie istnieć, albo nawet jeśli istnieć, to być kimś z bardzo, ale to bardzo dalekiej orbity. 

Właśnie, ale Ty myślisz o Mariuszu, że jest ideałem. Masz wyidealizowaną wizję, stworzoną w swojej głowie. A ponieważ interpretujemy rzeczywistość przez pryzmat tego, w co w głębi wierzymy, przez pryzmat naszych różnych przekonań i Twoim przekonaniem jest, że Mariusz jest Twoim ideałem i Cię kocha, to dopasowujesz sobie różne wydarzenia i wypowiedzi Mariusza do tego, w co już wierzysz. Kiedy on Ci powie, że szczęście które mu dajesz jest tak gorzkie i bolesne, to koncentrujesz się na tym, że dajesz mu szczęście. Może to gorzkie i bolesne będziesz chciała wyjaśnić, ale najważniejsze będzie dla Ciebie to, że dajesz mu szczęście. Jeśli Mariusz Ci powie, że chciałby z Tobą spędzić resztę życia i jesteś najwspanialszą kobietą jaką spotkał, ale zróbmy sobie przerwę, bo nie radzę sobie z traumami z przeszłości, to Ty koncentrujesz się na tej pierwszej części. 

Oczywiście na “zróbmy sobie przerwę, bo nie radzę sobie z traumami” też zwrócisz uwagę, ale swoje decyzje i plany będziesz budowała na pierwszej części jego wypowiedzi, a tą drugą potraktujesz jako błahostkę, jako problem do rozwiązania. Zrobisz mu sama terapię, będziesz próbowała go terapeutyzować. Może go wyślesz na jakąś terapię, znajdziesz mu terapię. Porozmawiasz z jego matką, żeby go na terapię namówiła, czy coś w tym stylu. Jeżeli wiesz, że on Cię kocha do szaleństwa, chce z Tobą być, to ze wszystkiego co robi i czego nie robi, wybierzesz tylko to, co będzie potwierdzało jego miłość. Natomiast to, co tej miłości zaprzecza, będziesz w stanie usprawiedliwić. To zupełnie, jak w takiej bardzo często powtarzającej się sytuacji, gdy wierzymy w głębi, że jesteśmy beznadziejni, i ktoś nam mówi komplement. Wtedy ten komplement deprecjonujemy, gdyż nie pasuje on do naszych przekonań. Bardzo często ludzie na komplement reagują “no gdzie tam, no co ty mówisz, to nieprawda, to jest stare, no gdzie tam ładne, jakieś wygrzebane z dna szafy” itd. Deprecjonują komplementy, ponieważ wierzą w to, że te komplementy do nich nie pasują. Jeśli ktoś im mówi, że ładnie wyglądają, a oni wierzą, że są brzydcy, to każdy komplement będzie dla nich znaczył to, że ktoś po prostu tylko chciał być miły. Że może coś innego miał na myśli. Że był nieszczery. Nie wezmą na serio tego komplementu. Znajdą uzasadnienie dlaczego w ogóle ktoś to powiedział. 

Jeśli natomiast osoba, która myśli o sobie, że jest beznadziejna, usłyszy krytykę, to tę krytykę wyolbrzymi. Będzie się zamartwiać przez tydzień i uzna to za kolejny dowód na swoje przekonanie o beznadziejności. To, co pasuje do naszych przekonań, do naszych dawnych przekonań, które stworzyliśmy – wyolbrzymiamy, nadajemy tego ważność i zapamiętujemy. A to, co do naszych przekonań nie pasuje, deprecjonujemy, ignorujemy i zapominamy o tym. Jeśli wierzysz, że Mariusz jest wspaniały, idealny i Cię kocha, to wszystko, co będzie potwierdzało, że tak jest – zapamiętasz, nadasz temu ważność i jeszcze wyolbrzymisz. Wszystko co będzie zaprzeczało miłości Mariusza – zdeprecjonujesz, zignorujesz i zapomnisz.