A im bardziej patrzę racjonalnie na tę sytuację, tym częściej widzę, że jednak on chyba przesadzał. Przesadzał jednocześnie mówiąc mi, że moje reakcje są nieadekwatne, że się czepiam, że dramatyzuję. Czyli po prostu mnie gasił emocjonalnie. Gasił moją złość, która była adekwatna do jego zachowania. Ja tę złość zaczynam krok po kroku z siebie wydobywać. Wydobywać ją na światło dzienne. Oglądać. Zastanawiać się. Ale tutaj jeszcze dochodzi inny czynnik, który mi utrudnia skonfrontowanie się z tą złością. Oprócz tego, że typ mnie gasił. Otóż, czynnikiem tym jest to, że byłam wychowana w ten sposób, że nie powinnam czuć złości, że złość jest problematyczna, że grzeczne dziewczynki nie czują złości i są zawsze miłe dla innych. 

Gdy zaczynam wydobywać moją złość krok po kroku, dotyczącą tej relacji, w której nie byłam szanowana, to jest mi wręcz dziwnie, że się wyłamuję poza schemat. Co ja odwalam? Chyba mnie poniosło. Zwariuję. Co ludzie pomyślą? Ale jeśli mam odpowiednie i dojrzałe osoby wokół siebie, albo może jestem w terapii, to oni mnie wesprą w tej złości. Bo oni też tę złość czują razem ze mną, na tego człowieka, który zrobił mi świństwa. Czasami nawet czują większą złość, niż ja sama. Bo oni tę złość pozwalają sobie czuć. Dla nich to jest ok. A ja sobie nie pozwalam. Wydobywam tę złość, wydobywam, i wciąż wydobywam, oglądam, zastanawiam się. To jest właśnie moment, kiedy OK jest powiedzenie sobie w myślach, że ten Mariusz to tox. Że to wszarz, dekiel i dzban. W myślach, podkreślam, powiedzenie sobie samej w myślach. Nie masz tego nigdzie pisać, nikomu tego mówić, nikomu tego wykrzykiwać. To jest informacja od Ciebie samej, dla Ciebie samej. 

Żeby w przyszłości nie żałować, to myślę, że warto jednak na zewnątrz rozgrywać to z klasą. A jeśli potrzebujesz, żeby Mariusz poniósł jakąś karę, to możesz sobie dodatkowo pomyśleć że jest toxem i poczekasz, aż karma wróci do niego. Oczywiście, nie możemy zbyt długo pozostać na tym etapie. Fajnie jest tę złość zobaczyć, skonfrontować się z nią, nazwać. Dokładnie nazwać jej źródło i przyczyny, dlaczego Ty tę złość czujesz i co on takiego zrobił. Dać sobie prawo, by ją czuć. Ale pamiętajmy, że asertywność to jest szacunek do siebie i innych. Złość pokazuje nam, że czas zachować się asertywnie, a zachować się z szacunkiem do siebie i innych, w tej sytuacji, to byłoby po prostu iść dalej. Zostawić tę relację w przeszłości. Zostawić go w przeszłości. Zająć się innymi sprawami. Jeśli sobie na to pozwolimy, żeby odejść, to ta złość po prostu będzie nam krok po kroku, dzień po dniu opadać. Aż w końcu poczujemy spokój.

Chciałabym coś wspomnieć na temat złości. Bardzo często na spotkaniach, na terapii, jak z kimś rozmawiam i ta osoba mówi, że czuje się wściekła na kogoś tam, a ja odpowiadam: to bardzo dobrze, że Pani czuje tę złość. Zazwyczaj spotykam się ze zdziwieniem. Jak można powiedzieć komuś, że bardzo dobrze, że pani czuje tę złość? Otóż bardzo dobrze, że czujesz złość, jeśli wcześniej czułaś smutek. Bo to znaczy, że jesteś już parę kroków naprzód. Po złości, jeśli nie będziesz jej podsycać, w rezultacie nastąpi spokój. Jeśli jesteś na etapie złości, to bardzo dobrze. To znaczy, że teraz czas na zajęcie się samą sobą. Na wyciągnięcie wniosków. Na spisanie sobie może tych wniosków, czego się nauczyłaś dzięki tej relacji. Bo tak naprawdę, im więcej zrozumiesz teraz, im więcej właściwie plonów zbierzesz przez swoją męczarnię, tym szybciej ten spokój osiągniesz.