Wracając do przykładu Martyny. Zobaczcie, jak fantastycznie by było, gdyby sama przed sobą, uczciwie i świadomie przemyślała do czego w ogóle dąży w temacie języka portugalskiego. Może gdyby sobie założyła, że chciałaby po powiedzmy pół roku, czy może rou nauki, być w stanie przeprowadzić prostą konwersację, albo coś kupić w sklepie portugalskim, czy może wysłać maila po portugalsku do kogoś, to już by było konkretne oczekiwanie od siebie samej. Prawdopodobnie wyrzucałoby to od razu perfekcjonizm. Choć w sumie mogłaby sobie postawić takie założenie, że ma w perfekcyjny sposób przeprowadzić tę rozmowę, czyli wszystko rozumieć i jeszcze w dodatku udzielać super błyskotliwych odpowiedzi. Jednak gdyby postawiła sobie takie założenie, że ona po prostu ma tę rozmowę przeprowadzić skutecznie, czyli że ma się z kimś dogadać, nie używając wtedy innego języka. To jest dobry cel. Uwzględnia proces uczenia się, ponieważ to nie jest cel jednoznaczny z perfekcyjnym mówieniem po portugalsku, tylko skuteczne przeprowadzenie jakiejś krótkiej rozmowy. Może mieć się totalnie nijak do perfekcyjnego mówienia po portugalsku.

Zatem kolejnym etapem, celem, jaki Martyna mogłaby sobie postawić, byłby inny krok, potem inny i tak dalej. Można tak sobie zawsze podbijać. Można oglądać filmy w jakimś języku. Można słuchać podcastu w jakimś języku. Radia, telewizji, itd. Jeśli uczenie się jest procesem, bardzo często długotrwałym, to warto o tym pamiętać, że jest to również coś, czego potrzebujemy. Bo każdy z nas potrzebuje się rozwijać. Nigdy nie spotkałam osoby, która czuje się szczęśliwa i się nie rozwija, tkwi w swojej strefie komfortu. 

Uczenie się jest wychodzeniem poza strefę komfortu i każdy z nas ma właściwie jakąś ciekawość w sobie. Uczenie się zaspokaja ciekawość. Pewnie można powiedzieć, że póki jesteśmy ciekawi świata, to żyjemy. Ciągnąc dalej historię Martyny z językiem portugalskim, zauważmy, że gdyby tak było, że ona założyła sobie, że ma zamiar przeprowadzić skutecznie rozmowę po portugalsku, po jakimś czasie od rozpoczęcia nauki tego języka, ta rozmowa jej za bardzo nie poszła – nie poszła tak, jakby Martyna tego oczekiwała – to to wydarzenie też jest fantastyczną lekcją. Bo wspaniale uczymy się na naszych porażkach i błędach. Gdyby ta rozmowa jej nie poszła za dobrze, to najlepsze, co można wtedy zrobić, to zastanowić się dlaczego nie poszło dobrze i co konkretnie nie poszło dobrze. Bo ogólnie myślenie o tym, że rozmowa nie poszła dobrze, nie prowadzi nas do niczego konstruktywnego. Natomiast gdyby rozłożyć na części, co i dlaczego nie poszło dobrze, to już mamy dużo informacji co do tego, nad czym pracować i co ulepszać. Po jakimś czasie ponownie podejmujemy próbę, dając sobie szansę na sukces.

Ponieważ dopiero co rozpoczął się ten rok i pewnie jeszcze jesteście na etapie robienia sobie założeń i postanowień noworocznych, to polecam uwzględnić to, że uczenie się jest procesem i można pozwolić sobie na małe cele i podcele, zamiast dużych, spektakularnych celów. Pozwolić sobie na popełnianie błędów i wyciąganie z nich wniosków. Pamiętajcie, uczenie się jest procesem i inaczej się nie da. Nie można nagle umieć tego, czego się wcześniej nie umiało. Jeżeli mamy od siebie takie oczekiwania, że będziemy nagle coś umieć, to znaczy, że sami siebie traktujemy strasznie nierealistycznie, więc również niesprawiedliwie. Nie fair wobec siebie samych, bo w ten sposób nie dotrzemy donikąd.

Życzę Wam zatem, abyście pozwolili sobie uczyć się i nauczyć się w tym roku czegoś zupełnie, zupełnie nowego. Powodzenia!

Dziękuję za wysłuchanie tego odcinka. Jeśli masz ochotę sięgnąć po więcej moich treści to zajrzyj na profil Pokój w głowie na Instagramie lub Facebooku. Zasubskrybuj też podcast Pokój w głowie w swojej ulubionej aplikacji podcastowej aby nie przegapić przyszłych odcinków.

 A teraz czas na wyjście przez sklep z pamiątkami. W sklepie z pamiątkami znajdziesz gadżety związane z podcastem, które przyczyniają się do sponsorowania niniejszego podcastu.