Kolejny czynnik sznurujący kobietom usta to dzieci. Zarówno ich posiadanie, jak i nieposiadanie. Jeśli nie masz dzieci, to jesteś “bezdzietną lambadziarą”. Jeśli postanowiłaś nawet świadomie nie mieć dzieci, podjęłaś taki wybór, to myślę, że spotkałaś na swej drodze choćby jedną osobę, której się to nie spodobało. Która była przeciwna. Która sugerowała, że wybór, którego dokonałaś, jednak nie jest najlepszy i będziesz go żałować. Ale posiadanie dzieci oczywiście też sznuruje usta, ponieważ gdy już masz te dzieci, to musisz włożyć naprawdę mnóstwo czasu i wysiłku w opiekę nad nimi, w relacje z nimi, w dbanie o te dzieci. 

Pamiętać należy, że rodzicielstwo wiąże się z ogromną ilością obaw, martwienia się, lęku i sam lęk związany z macierzyństwem, potrafi skutecznie zamknąć kobiety w domu i uciszyć, odciągnąć od jakichkolwiek dążeń do władzy. Mając dzieci, martwisz się też najczęściej co się z Tobą stanie na rynku zawodowym po urlopie macierzyńskim. Jednocześnie martwisz się, że jak wrócisz do pracy, to będziesz złą matką, zaniedbasz dziecko i wasza więź osłabnie, że dziecko będzie samotne. Boisz się o swoje dzieci, o ich przyszłość, o ich zdrowie, a lęk nie sprzyja wyrazistemu wygłaszaniu swoich poglądów publicznie. Lęk nie sprzyja walce o cokolwiek, bo wtedy, kiedy w naszym życiu jest bardzo dużo lęku, to walczymy o siebie. O uratowanie siebie. Walczymy o spokój. Tak to realnie wygląda, że wiele osób trafia na terapię z wyższym poziomem lęku, niż wcześniej to było w ich życiu właśnie w momencie, kiedy zostają rodzicami. Rodzicielstwo wydobywa wszystko to, co nie zostało przepracowane wcześniej w naszych głowach. Wydobywa i uwydatnia. Nasze problemy pojawiają się ze zdwojoną siłą. Więc to, co kiedyś być może było błahostką do zignorowania – w momencie rodzicielstwa i życia właściwie w zupełnie innym stylu niż dotychczas, to, co kiedyś było błahostką może stać się realnym problemem, który rzeczywiście może wymagać pracy na terapii. 

Oczekiwania społeczne co do rodzicielstwa też odgrywają swoją rolę w samoocenie kobiet i w tym, na ile one mają odwagę wyrażać swoje poglądy, a na ile mają zasznurowane usta. No bo przecież jak już zostajesz matką, to musisz być matką idealną, jak w reklamach. W białym t-shirtcie, zadbaną, czystą, ogarniętą, dziecko uśmiechnięte, niepłaczące, przewinięte w świeżej pieluszce. Wychodzisz na spacer, napawasz się wiosną, oglądasz motyle. Dziecko sobie smacznie śpi w wózku, a Ty siadasz na ławce i czytasz książkę. Myślę, że tak wygląda wyobrażenie wielu przyszłych matek, a realia później są dobijające. Bo w ogóle nie dzieje się później to, co miało się dziać według wyobrażeń. A jeszcze warto wspomnieć o tym, że według patriarchalnego wzorca, to kobieta jest od ogarniania domu i dzieci, w związku z czym mężczyzna całymi dniami przesiaduje w pracy, żeby utrzymać rodzinę, więc ta biedna matka mierząca się z realiami macierzyństwa, zupełnie innymi niż jej oczekiwania i marzenia, jest sama. Osamotniona, przebodźcowana, zmęczona, bez wsparcia. Kto by myślał wtedy o jakichkolwiek działaniach politycznych, społecznych i głośnym wyrażaniu swoich poglądów. W takiej sytuacji kobiety raczej walczą o uratowanie siebie.

Tak w ogóle, to ja uważam, że jeden rodzic to jest za mało do wychowywania dziecka, ponieważ jest to karkołomne zadanie, 24h na dobę i przeogromna odpowiedzialność. Nie bez powodu dzieci rodzą się w związkach. Jeżeli robi się to wszystko we dwójkę i jest podział odpowiedzialności pół na pół, to wtedy jest szansa wyjść z takiego rodzicielstwa całkiem bez szwanku, albo prawie bez szwanku na swojej energii do życia i optymizmie. Natomiast szacun dla wszystkich samodzielnych rodziców, bo to jest naprawdę mega wyzwanie samemu to wszystko ogarnąć i jeszcze w dodatku zorganizować finanse do życia i jakoś ogarnąć gospodarstwo domowe. Należy tu zaznaczyć, że samodzielny rodzic to nie jest tylko taki, który jest singlem i nie ma przy sobie partnera. Bo często w związkach też to tak wygląda, że rodzic jest jeden, a drugi rodzic biologiczny, jest takim jakby mniej rodzicem i się w ogóle nie angażuje w rodzicielstwo. Ma po prostu swoje ważniejsze sprawy. Rodzicem zaangażowanym w rodzicielstwo zazwyczaj jest kobieta i właśnie to także sznuruje kobiecie usta. Samotne rodzicielstwo mimo bycia w związku z ojcem dziecka.